Ρημάζουν τον λαό μας

Σχόλιο της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Εφιαλτικά είναι τα νέα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ). Αποκαλύπτουν μια Ελλάδα που καταρρέει, έναν λαό που βυθίζεται όλο και πιο βαθιά σε μια απερίγραπτη δυστυχία και μιζέρια. Το δεύτερο τρίμηνο του 2012, μας πληροφορεί η ΕΛΣΤΑΤ, οι αποδοχές των Ελλήνων εργαζομένων μειώθηκαν κατά μέσο όρο 15,1% σε σύγκριση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2011. Την ίδια όμως στιγμή, κατά το τρίμηνο αυτό του 2012 η φορολογία του εισοδήματός τους αυξήθηκε κατά το ανατριχιαστικό ποσοστό του... 37,3% (!) σε σχέση με το δεύτερο τρίμηνο του 2011, ενώ παράλληλα περικόπηκαν κατά 9,5% οι κοινωνικές παροχές. Κάτω οι μισθοί 15%, πάνω η φορολογία 37%, κάτω οι κοινωνικές παροχές 10% - πρόκειται για συνδυασμό που σκοτώνει. Νέα μείωση μισθών και νέα αύξηση της φορολογίας αναμένονται το 2013.

Οι μισθοί καταρρέουν. Όπως αποκαλύπτει μελέτη της Εθνικής Τράπεζας, οι μισθοί μειώθηκαν κατά 5,3% το 2010, κατά 4,7% το 2011 και κατά 13% (!) φέτος. Τουλάχιστον κατά 6% θα μειωθούν και το 2013, υπολογίζουν οι αναλυτές της Εθνικής. Η καταβαράθρωση των μισθών υπήρξε «εξαιρετικά βίαιη το 2011 και το 2012», επισημαίνουν.

Η ανεργία σαρώνει τα πάντα στον ιδιωτικό τομέα. Το 2010 χάθηκε το 2,7% των θέσεων εργασίας του ιδιωτικού τομέα, το 2011 μειώθηκαν οι θέσεις εργασίας κατά 6,8% και το πρώτο εξάμηνο του 2012 η μείωση επιταχύνθηκε στο 8,1%. Η μελέτη της Εθνικής καταλήγει στο σοκαριστικό συμπέρασμα ότι «το τεκμαρτό επίπεδο ανεργίας στους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα ανέρχεται στο 33%»! Το νούμερο αυτό είναι δραματικό. Η κρίση οδήγησε μέσα σε τρία μόλις χρόνια να χάσει τη δουλειά του ο ένας στους τρεις εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα! Ο ένας στους τρεις! Οι συνέπειες είναι τραγικές.

Βούλιαξαν τα δημόσια έσοδα εξαιτίας της κατάστασης αυτής. Η ανεργία, οι μειώσεις μισθών και το φορολογικό γδάρσιμο μεσαιωνικού τύπου γονάτισαν τον κοσμάκη, ο οποίος αδυνατεί πλέον να πληρώσει την εφορία. Τρανή απόδειξη το γεγονός ότι μόνο κατά το τρίμηνο Αυγούστου, Σεπτέμβρη, Οκτώβρη, μόλις άρχισε δηλαδή η περίοδος πληρωμής του φόρου εισοδήματος, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο ανήλθαν σε 7,14 δισεκατομμύρια ευρώ! Και να σκεφθεί κανείς ότι το 2013 η φορολογία θα είναι πολύ αγριότερη, με εισοδήματα ακόμη πιο συρρικνωμένα.

Καταποντίζεται το ΑΕΠ της Ελλάδας εξαιτίας της μνημονιακής πολιτικής. Μείον 2,9% το 2009, νέα μείωση κατά 4,8% το 2010, εκ νέου καταβύθιση κατά 7,1% το 2011, νέα κατακρήμνιση κατά 6,7% το 2012. Νέα βουτιά κατά τουλάχιστον 4,7% αναμένεται το 2013. Χαίρε βάθος αμέτρητον. Δεν πρόκειται να παραμείνει τίποτα όρθιο στην ελληνική οικονομία. Οποιος μιλάει για ανάπτυξη σε τέτοιο οικονομικό περιβάλλον, ή δεν ξέρει τι λέει ή κοροϊδεύει συνειδητά όσους τον ακούν και θέλουν να ελπίζουν.

Ποια ανάπτυξη; Ο δημόσιος τομέας, ο οποίος πάντα χρησιμοποιείται ως μοχλός ανάπτυξης στις δύσκολες στιγμές όλων των κρατών, στην Ελλάδα από το 2013 όχι μόνο δεν θα προσλαμβάνει κόσμο, αλλά αντιθέτως θα παράγει κατά δεκάδες και σε λίγο κατά εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, στη βάση της αρχής «μια πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις». Εχουμε ήδη 1.250.000 ανέργους και σύντομα θα έχουμε πάνω από ενάμισι εκατομμύριο άτομα χωρίς δουλειά. Πού θα βρεθούν ένα - ενάμισι εκατομμύριο θέσεις εργασίας τα επόμενα χρόνια;

Ο ιδιωτικός τομέας για την ώρα παράγει σωρηδόν ανέργους κι αυτός, καθώς δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις κλείνουν. Ακόμη κι αν κάποια στιγμή αυτό σταματήσει, υπάρχει κανένας τόσο αισιόδοξος σε βαθμό... παραφροσύνης που να πιστεύει ότι ο ιδιωτικός τομέας θα δημιουργήσει ενάμισι εκατομμύριο νέες θέσεις εργασίας; Χρειάζονται δεκαετίες ολόκληρες με συνεχή ετήσια ανάπτυξη της τάξης του 3%-4% για να δημιουργηθούν τόσες θέσεις. Δεκαετίες!

Τα ασφαλιστικά ταμεία θα καταρρεύσουν ταχύτατα στο μεταξύ και οι συντάξεις θα εκμηδενιστούν, αφού όλο και λιγότεροι θα δουλεύουν για να δίνουν εισφορές, όλο και περισσότεροι θα είναι οι συνταξιούχοι και όλο και χαμηλότεροι θα είναι οι μισθοί όσων εργάζονται, άρα όλο και χαμηλότερες οι εισφορές τους. Το απόλυτο αδιέξοδο.

________________________________________________________________

ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ – ΔΕΛΙΒΑΝΗ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας είναι τραγική και όπως ακριβώς την περιγράφετε. Καθώς προχωρεί το ελληνικό δράμα το πρόβλημα που προβάλλει ως κυρίαρχο φαίνεται να είναι το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις μας περιμένουν παθητικά τη λύση, από την Ευρώπη, ενόσω «ο λαός μας ρημάζεται». Δεν κατανοούν αυτό που ήταν, δυστυχώς, σαφές από την αρχή, ότι δηλαδή οι «εταίροι» μας, ουδόλως ενδιαφέρονται για τα προβλήματά μας. Αντιθέτως, είναι πλήρως απορροφημένοι από τις απαιτήσεις των προσεχών βουλευτικών εκλογών τους, από το τι θα ικανοποιήσει τους ψηφοφόρους τους και στη συνέχεια, το πως θα μας τιμωρήσουν σκληρότερα, πως θα μας χρησιμοποιήσουν ως παράδειγμα προς αποφυγή για τις υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και, φυσικά, -το τερπνό μετά του ωφελίμου- πως θα μας απομυζήσουν γρηγορότερα και πιο αποτελεσματικά.

Πράγματι, τι να πει κανείς γι’ αυτές τις καθυστερήσεις που δεν λαμβάνουν υπόψη ότι η Ελλάδα χάνεται κυριολεκτικά. Για τις διαφορές ανάμεσα σ’αυτούς που αποφασίζουν για τις τύχες μας και που απηχούν τα εκατέρωθεν συμφέροντά τους. Για την κραυγαλέα έλλειψη σοβαρότητας του ΔΝΤ, το οποίο καθιστά τη «βιωσιμότητα» του χρέους ποσοστό που εκάστοτε «λαστιχοποιείται» κατά βούληση. Για τη μακροχρόνια και ασύγγνωστη αδιαφορία των «εταίρων μας» απέναντι στη γενικευμένη διάγνωση, και μάλιστα σε διεθνές επίπεδο, περί του ότι «το πρόγραμμα είναι αδιέξοδο», αλλά που ωστόσο συνδυάστηκε με την προτροπή των εταίρων μας προς την Ελλάδα: «τηρήστε τις υποχρεώσεις σας», που σήμαινε «προχωρήστε ακάθεκτα στο δρόμο της καταστροφής».

Τελικά, εμείς φταίμε για την κατάντια μας, επειδή δεν αντιδρούμε. Επειδή, αν και οφείλαμε να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα εξαρτώνται από μας, φοβόμαστε να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας, και εξακολουθούμε να ακούμε τις γελοιότητες περί της δήθεν «μαφίας της δραχμής» και των άλλων σχετικών ευτράπελων. Από τις αρχές του 2010 ήταν εύκολο να κατανοήσει κανείς-και το υποστήριξα σε σωρεία σχετικών βιβλίων, άρθρων και ομιλιών μου στην Ελλάδα και εκτός- ότι η αναφορά στην επιστροφή στη δραχμή, αν και φοβερή περιπέτεια αν είχε υλοποιηθεί, θα μπορούσε:

1. Να χρησιμοποιηθεί ως μοχλός πίεσης, για την επίτευξη πιο ανθρώπινων όρων αντιμετώπισης του χρέους (που να περιλαμβάνει γερμανικές αποζημιώσεις, τις έννοιες απεχθούς-επαχθούς κλπ)

2. Να χρησιμοποιηθεί ως το τελευταίο καταφύγιο της χώρας, αν οι εταίροι μας δεν ήθελαν να συνειδητοποιήσουν την εγκληματική τους συμπεριφορά απέναντί μας.

Είναι ασύλληπτα τα όσα μας συμβαίνουν. Αποδεικνύουν, πλήρως, ότι όσο «σκύβουμε τον αυχένα», όσο προσπαθούμε να «είμαστε καλοί μαθητές», όσο «δεχόμαστε αγόγγυστα τα αδιέξοδα μαρτύρια», που μας επιβάλλουν, τόσο λιγότερο μας υπολογίζουν, τόσο περισσότερο μας περιφρονούν και τόσο λιγότερο ενδιαφέρονται για τα όσα πάνδεινα βιώνουμε.

Να διευκρινίσω, γι άλλη μια φορά, ότι δεν υποστηρίζω τις παραπάνω σκέψεις κατόπιν εορτής. Από την αρχή ήταν ξεκάθαρο, κατά την κρίση μου, ότι οι κυβερνητικοί χειρισμοί ήταν τραγικά λανθασμένοι-επειδή μεταξύ άλλων, βασίζονταν σε τελείως εσφαλμένες υποθέσεις για την ελληνική οικονομία- και θα έπρεπε επειγόντως να αλλάξουν.

Και τώρα; Ασφαλώς, είναι πολύ αργά, γιατί χάσαμε πολλές ευκαιρίες. Ωστόσο, καθώς οδεύουμε ολοταχώς προς το γκρεμό, δεν διαθέτουμε δυστυχώς άλλες λύσεις, εκτός απ’ αυτές της αρχής, έστω και πολύ εξασθενημένες. Αν εξακολουθήσουμε να αναμένουμε λύσεις άνωθεν, σε πολύ μικρό διάστημα θα έχει ολοκληρωθεί ο χαμός μας.

Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη