Το έλλειμμα του ΣΥΡΙΖΑ

Γιάννης Σιδέρης

Ναι, ας πούμε ικανοποιητική, αλλά όχι και μεγαλειώδης η συγκέντρωση του κ. Τσίπρα στο Σύνταγμα, κι ας λέει το γραφείο Τύπου ότι «Η μεγαλειώδης συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ φαίνεται πως τρόμαξε πολλούς και πρώτα από όλους τους μιντιακούς φίλους του κ. Σαμαρά και τους υποστηρικτές του μνημονίου» (σ.σ. σχόλιο για το συγκρότημα Λαμπράκη).

Ναι, ήταν κατώτερη των προσδοκιών που είχαν εκθρέψει οι φαντασιώσεις των επιτελικών στελεχών του, αλλά δεν τους φταίει παρά η φαντασία τους και η ελλιπής ανάγνωση της πραγματικότητας: Πέρασαν πια οι εποχές των μεγάλων οραμάτων, οι εποχές της αθώας προσήλωσης και της ανόθευτης πίστης. Για τότε, λέω, που τα πλήθη κατέκλυζαν τις πλατείες να ακούσουν με λαχτάρα κι ενθουσιασμό τους πολιτικούς ηγέτες, τότε που το πάθος δονούσε τους δρόμους, τα συνθήματα αναρρίπιζαν καρδιές και προσδοκίες - έως ότου, βέβαια, αυτή η αυθόρμητη, πρωτογενής, λαϊκή συμμετοχή εκφυλίστηκε σε φαντασμαγορική τηλεοπτική πανδαισία, στα ύστερα χρόνια του Ανδρέα.

Ετσι κι αλλιώς, σε όλο τον δυτικό κόσμο, η πολιτική συμμετοχή, ιδιαίτερα σε εκδηλώσεις προεκλογικού τόνου, δεν γίνεται πια με τους αρχαϊκούς τρόπους των μαζικών συγκεντρώσεων. Η συμμετοχή έχει αντικατασταθεί από τα social media, to FB, το Twitter, και τα blogs. Μέσα που προσιδιάζουν στη νέα γενιά, η οποία απαρέσκεται να παριστάνει τον άκριτο χειροκροτητή ανέξοδων υποσχέσεων και επαναλαμβανόμενων καταγγελιών. Στα Μέσα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Το αν είναι αποτελεσματικός, θα φανεί στο μέλλον, καθώς ένα τμήμα των ψηφοφόρων του, με… ιερή ορμή Ταλιμπάν, επιτίθεται και ποινικοποιεί κάθε αντίθετη άποψη διεκδικώντας για τον εαυτό του τον ρόλο του εκφραστή της απόλυτης αλήθειας και της μοναδικής υπερασπιστικής του λαού φωνής.

Δεν θα μπορούσε να είναι μεγαλειώδης η συγκέντρωση στο Σύνταγμα και για έναν επιπλέον λόγο: Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μοναδική, στα χρονικά, περίπτωση ραγδαίας ανόδου ενός κόμματος κατά 24 ποσοστιαίες μονάδες μέσα σε δυόμισι χρόνια. Από 3% του 2009 (4,6% αλλά το 1/3 έφυγε με τη ΔΗΜΑΡ), έπιασε το 27%, παρά τη σκληρή πολεμική που δέχτηκε από ισχυρά συστημικά Media (κάτι που αποδεικνύει αυτό που έχω υποστηρίξει στο παρελθόν εδώ, ότι η όποια δύναμή τους είναι μυθοποιημένη. Χρησιμεύει στα επιτελικά στελέχη των κομμάτων για να βρίσκουν άλλοθι στις αποτυχίες τους, στους ιδιοκτήτες των Μέσων για να ζουν με την ψευδαίσθηση της Δύναμης και να κάνουν παιχνίδια με πολιτικούς της εξουσίας, στους τηλεοπτικούς αστέρες για να ακκίζονται με την εικόνα τους, ως δήθεν πρόσωπα με παρεμβατικό λόγο στο πολιτικό γίγνεσθαι).

Αυτή η ιλιγγιώδης άνοδος είναι αναντίστοιχη με τη διακλάδωση και την εδραίωση στον κοινωνικό ιστό. Ο κ. Τσίπρας μπορεί να προσπαθεί να μιμηθεί τον Αντρέα, (σ.σ. όπως λένε κακεντρεχείς αντίπαλοί του), αλλά το ΠΑΣΟΚ σε χρόνο-ρεκόρ είχε αλώσει την ύπαιθρο το '74-'75, δημιουργώντας τοπικές οργανώσεις ακόμη και σε μικρούς ορεινούς οικισμούς. Γρήγορα είχε θέσει υπό τον έλεγχό του το συνδικαλιστικό κίνημα στο Δημόσιο, τις ΔΕΚΟ, τους αγροτικούς συνεταιρισμούς και τα συνδικάτα του ιδιωτικού τομέα, ενώ με γοργά βήματα εδραιώθηκε στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, δημιουργώντας πράσινα κάστρα. Σε όλα αυτά δηλαδή που δεν έχει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ.

Στο κόμμα παρουσιάζεται η εξής «ανορθόγραφη» κατάσταση: Η συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών του είναι ΠΑΣΟΚ αλλά ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ! (αυτοί κι αν έχουν υποστεί απογοητεύσεις, οπότε με τι καρδιά να πάνε;). Το στελεχικό του δυναμικό επίσης αντανακλά τις πρωτογενείς του δυνάμεις, εκείνες του 3%: Εκτοτε, η όποια διεύρυνση έγινε, αφορά κυρίως στην κορυφή, με την υποδοχή κοινοβουλευτικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Τον ίδιο σχεδόν συσχετισμό αντανακλούν και οι οργανώσεις Βάσης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαστεί να εργασθεί πολύ για τη συγκρότηση οργανώσεων σε τοπικό και εργασιακό επίπεδο, καθώς και τη διεύρυνση του στελεχικού του δυναμικού. Όχι μόνο για να πάρει την εξουσία -αυτή τον βοηθούν οι συνθήκες να την πάρει- αλλά και για να την κρατήσει. Συχνά επικαλείται τη βοήθεια του λαού. Αυτή δεν θα έρθει αυθόρμητα και μεταφυσικά, αλλά μέσα από τη δράση οργανωμένων κοινωνικών συνόλων που τον στηρίζουν και εφόσον τους εμφυσήσει όραμα. Η ηθικολογική καταγγελία του μνημονίου δεν φτάνει…

Protagon.gr