«Φινόπορο»

Η Μαριλένα είναι αδιόριστη Δασκάλα, υπήρξε μαθήτριά μου και έχω να δηλώσω, ότι είμαι υπερήφανος για την πένα της.

Ο Τάσος σήμερα δεν κατάφερε να γράψει το «φθινόπωρο» στο τετράδιό του. Το μόνο που σκάλισε με μικροσκοπικά γράμματα που χοροπηδούσαν ήταν «φινόπορο». Μα εδώ που τα λέμε ούτε η Θάλεια μπόρεσε. Αλλά και την ορθογραφία δεν την αντέγραψε στο σπίτι.

Για να μάθει γράμματα η κυρία του πρόσθεσε πέντε φορές επιπλέον την ίδια πρόταση. Οι συμμαθητές του τον κοροιδεψαν. Εκείνος φόρεσε το λυπημένο χαμόγελο, έστρεψε τα ζωηρά μαύρα μάτια στο παράθυρο και θαύμασε για μια στιγμή τα χελιδόνια. « Έρχεται η άνοιξη», σιγομουρμούρισε.

Η κυρία Βάνα, η μητέρα του, έψαξε βαθιά στη ντουλάπα το κόκκινο μακρύ φόρεμα με το ελαφρύ σκίσιμο στα δεξιά , που της χάριζε κάθε φορά κομψότητα και γοητεία. Ήταν το καλό της, μόνο για ειδικές περιστάσεις. Άλλωστε δεν είχε και δεύτερο. Μα ποιες ειδικές περιστάσεις; Είχε γίνει το φόρεμα που κάθε δύο εβδομάδες την οδηγούσε στο γραφείο της διευθύντριας, με πόδια τρεμάμενα, γιατί σήμερα ο Τάσος δεν έβγαλε μιλιά, γιατί χθες χτύπησε τη Νανά, γιατί το φθινόπωρο πνίγηκε στα μάτια του. Σκέφτηκε να τον τιμωρήσει και το έκανε. Όχι μια φορά. Τακτικά, δεν έτρωγε μεσημεριανό, δεν έβγαινε για παιχνίδι, όχι επειδή δεν ήθελε, αλλά επειδή δεν επιτρεπόταν. Που και που μάλιστα του απαγορευόταν και το σχολείο. Έτσι θα μάθαινε γράμματα, έτσι είπε η δασκάλα.

Υποτίθεται πως 24 γράμματα έπρεπε να μάθει, στο μπερδεμένο του όμως μυαλουδάκι φαινόταν κάθε μέρα και περισσότερα. Γιατί οι αριθμοί; Αυτοί δεν είχαν τελειωμό. Σε ποιον να το πει, μεγάλο κακό τον είχε βρει. Κάποιος εκεί γύρω έκανε λάθος, ένα τεράστιο λάθος που τον έκανε να νιώθει πως μάλλον δεν είναι παιδί αυτός. Μα ναι! Το είχε πει και η μητέρα του πάμπολλες φορές πάνω σε καυγά, «δεν είσαι παιδί εσύ, βάσανο είσαι». Αυτό ήταν. Ένα βαρύ φορτίο που ο ένας ανέθετε στον άλλο. Είχαν δίκιο. Η κυρία Βάνα, η δασκάλα της Β’ δημοτικού, η Θάλεια, τα παιδιά στη γειτονιά. Ένα βάσανo ήταν ο Τάσος, που έβαζε τρικλοποδιές στα γράμματα και σκότωνε τους αριθμούς. Ούτε το –φ από το –θ δεν μπορούσε να ξεχωρίσει. Μα ποιος είναι τόσο ανόητος; Κανείς!

Άκουσε μια φορά την διευθύντρια να ψιθυρίζει στη δασκάλα κάτι για Μαθησιακές Δυσκολίες, κάπως έτσι. Είπε και το όνομά του, έτσι ο Τάσος ήξερε. Άρρωστος ήταν, Είχε αυτές τις δυσκολίες που είναι ασθένεια, γι’ αυτό και έπρεπε τώρα να φύγει, το συντομότερο δυνατό. Τι θα γινόταν αν κολλούσε κάποιον από τους συμμαθητές του; Η ακόμα, τη δασκάλα; Τότε σίγουρα θα τον σκότωναν!

Και πράγματι, ο Τάσος έφυγε. Και δεν ξαναγύρισε. Βρήκε άλλη δασκάλα, ονομαζόταν Μόρφωση. Όσο για τους συμμαθητές του; Η γαλανομάτα Κατανόηση, η μικροκαμωμένη Φιλία, οι δίδυμες στο δίπλα θρανίο Συνεργασία και Ελευθερία, του συμπαραστάθηκαν, άπλωσαν τα χέρια τους και τον αγκάλιασαν. Α! να μη ξεχάσω και τη διευθύντρια. Την έλεγαν Παιδεία και ήταν η πιο όμορφη γυναίκα που είχε δει ποτέ στη ζωή του ο Τάσος.

Έζησε εκεί ευτυχισμένος. Και το φινόπορο έφυγε , και ήρθε η άνοιξη, φέρνοντας μαζί της τα χελιδόνια, τα γράμματα, τα λουλούδια, τους αριθμούς του κόσμου όλου!

Μπουμπάρη Μαριλένα

πηγή: antikleidi