της Δέσποινας Σπυροπούλου
δασκάλας του Τμήματος Ένταξης
4ου Δ.Σ. Άργους Ορεστικού
Είναι κάτι παιδιά… που θυμόμαστε αυτή τη μέρα (μπορεί κι εγώ!).
Είναι κάτι παιδιά… που συχνά «φοβόμαστε» να πούμε: -Καλημέρα!!!
Είναι κάτι παιδιά… που η ματιά μας ΕΚΟΥΣΙΑ τα προσπερνάει…
Είναι κάτι παιδιά… που η καρδιά τους ποτέ δεν γερνάει!
Είναι κάτι παιδιά… που ο «πολιτισμός μας», μοναξιά τα φορτώνει!
Είναι κάτι παιδιά… που ο
οίκτος την καρδιά τους βαλτώνει…
Αστέρια σβησμένα, για όλους εμάς,
χρυσόσκονη αγάπης σκορπάνε με μιας!
Θολές παρουσίες, στο βλέμμα της γης,
ανθρωπιάς ικεσίες, στη ματιά τους θα δεις…
Είναι κάτι παιδιά… που αγάπη ζητούνε και μια αγκαλιά.
Είναι κάτι παιδιά… που, σαν
το χέρι απλώσεις, σε γεμίζουν φιλιά!
Είναι κάτι παιδιά… που έχουν πόδια… καρότσι,
τα βήματα, όμως, της καρδιάς τους, δυνατοί στο στομάχι μας κλότσοι…
«Μην κουραστείς να μ’
αγαπάς
κι αν κουραστείς μην
φύγεις…
Τη ζωή δεν φοβάμαι να ζω, αποδέχθηκα απόλυτα τη φύση,
μόνο ένα φοβάμαι εγώ… μην
η αγάπη με στήσει και στη μοναξιά με βυθίσει…
Μόνο εσύ μπορείς, αν
μου δώσεις το χέρι, την αγάπη να «χτίσεις»,
αν τα μάτια μου θα ιδείς, κάνε, τη ζωή ν’ ανθίσει και
λουλούδια να γεμίσει!
Είμαι… κάτι παιδιά, μην
μ’ αφήσεις…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου