Η δικαίωση του θράσους

Φυσικό να έχουν αδειάσει οι δρόμοι από τους ανθρώπους, αφού ο Αργύρης Ντινόπουλος ξεκίνησε την ηρωική πορεία του προς τον λαό...

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

kathimerini.gr

Το πλεονέκτημα του θράσους επιβλήθηκε. Συμβαίνει συχνά στη ζωή, σχεδόν σε όλα τα πεδία ― συνέβη και χθες στη Βουλή. Οι φοβέρες από τηλεοράσεως του εμφανώς νευρικού και καταπονημένου πρωθυπουργού δεν εξουδετέρωσαν την τρομοκρατία του Πάνου Καμμένου, οι μέθοδοι της οποίας διακρίνονται τόσο για τον πρωτογονισμό τους όσο και για την προχειρότητά τους. (Αλλο πλεονέκτημα ο πρωτογονισμός, καθώς του επιτρέπει να απευθύνεται σε ένα κοινό αποτελούμενο από εκείνους που κάποτε αγόραζαν ―και το χειρότερο: διάβαζαν― τα βιβλία του Λιακόπουλου...).

Ετσι, οι 168 της δεύτερης ψηφοφορίας έμειναν 168 και στην τρίτη. Δικαιολογημένα λοιπόν από την πλευρά του, ο αρχηγός των ΑΝΕΛ, στις χθεσινές δηλώσεις του μετά την ψηφοφορία, έμοιαζε να δοκιμάζει, ας το πούμε έτσι, «ρόλο Βενιζέλου»: έσφυζε από έπαρση και αφ’ υψηλού αυταρέσκεια ο πρόεδρος, καθώς φλυαρούσε ακατασχέτως απολαμβάνοντας τη νίκη του. Διόλου συμπτωματικό, νομίζω, είναι ότι ανάλογο ακριβώς ήταν και το πνεύμα του άλλου κερδισμένου της χθεσινής ημέρας, του Αλέξη Τσίπρα: «Να είστε αισιόδοξοι και χαρούμενοι», ήταν η πατερναλιστική παραίνεσή του προς τον κόσμο, με την οποία έκλεισε τις δικές του δηλώσεις. Η νίκη των δύο αυτών, στην παρούσα φάση, είναι σαφής και την κέρδισαν με σχετική άνεση ― τέτοια ώστε να παρέλκει η ενασχόληση με τις ατομικές περιπτώσεις όσων θα μπορούσαν να είχαν ψηφίσει υπέρ του Σταύρου Δήμα αλλά επέμειναν στο «παρών».

Για τον Π. Καμμένο, βέβαια, μπορεί να αποδειχθεί πύρρειος η νίκη, καθώς το κόμμα του, ώς χθες τουλάχιστον, φυλλορροούσε. Παρότι από χθες η κυβερνητική προοπτική προβάλει αχνά και ενισχύει τη συσπείρωση των ψηφοφόρων του, οι ΑΝΕΛ δεν μπορούν να ξεπεράσουν κάποια αίτια της κρίσης που τους απειλούν με διάλυση. Δεν διορθώνεται, λ.χ., η έλλειψη σοβαρότητας της ηγεσίας του, που αποκαλύπτεται διαρκώς συν τω χρόνω. Ούτε μπορεί να κάνει τίποτε ο ίδιος για να επηρεάσει το 60% των στοιχειωδώς γνωστικών ανθρώπων που δεν ήθελαν εκλογές ― ποσοστό το οποίο ώς ένα βαθμό αφορά και τους δικούς του ψηφοφόρους. Αυτή η πλειοψηφία που δεν ήθελε εκλογές και τώρα υποχρεώνεται να τις αποδεχθεί είναι το μόνον ισχυρό όπλο της κυβέρνησης υπό τις παρούσες συνθήκες. Δεν είναι όμως τίποτε περισσότερο από ένα άθροισμα δυνατοτήτων. Η αξιοποίησή του θα εξαρτηθεί από τους χειρισμούς και τις τακτικές της κυβέρνησης. Ας περιμένουμε να δούμε, για να κρίνουμε. Η τραγική ειρωνεία, πάντως, αυτής της υπόθεσης είναι ότι και οι δύο πλευρές βαυκαλίζονται με την ιδέα ότι η σύγκρουση είναι μια κατάσταση όπου ένας κερδίζει και ο άλλος χάνει, ενώ στην πραγματικότητα είναι μία κατάσταση από την οποία χαμένοι βγαίνουν και οι δύο...

Ασυγχώρητη παράλειψη

Παρέλειψα από τους νικητές τον μπάρμπα Φώτη, διότι το μέλλον του προμηνύεται λαμπρό υπό τον αστερισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Οχι επειδή τον φαντάζομαι πρόεδρο. (Με την ευκαιρία, να μου το θυμηθείτε ότι ο γνωστός Πάκης, που δεν πρόκειται να θέσει ξανά υποψηφιότητα στην Α΄ Αθηνών, φιλοδοξεί να είναι η «υπερκομματική» υποψηφιότητα του ΣΥΡΙΖΑ για την προεδρία. Του το χρωστούν άλλωστε: ολόκληρη Αθήνα τους άφησε να κάψουν, όταν αυτοί ίσα που έπιαναν ένα 4%...).

Οχι! Εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ πάει να γίνει ένα νέο ΠΑΣΟΚ με όλη τη βαρβατίλα του αυθεντικού, ο μπάρμπα Φώτης, ως φυσικός ηγέτης της Αριστεράς του Ντόλτσε και λόγω μακράς προϋπηρεσίας, βλέπω να γίνεται κάτι αντίστοιχο του «ιστορικού» καφετζή του ΠΑΣΟΚ στη Χαριλάου Τρικούπη: του Μαρίνου. Να αναλαμβάνει την καντίνα του ΣΥΡΙΖΑ, με άλλα λόγια. Γιατί όχι; Δεν πειράζει καθόλου αν ο καφές θα φθάνει μετά από σαράντα λεπτά ούτε αν η καντίνα ως επιχείρηση έχει έλλειμμα από τον πρώτο κιόλας μήνα. Δεν πειράζει, γιατί όλα αυτά θα συμβούν επί σοσιαλισμού, δηλαδή σε περιβάλλον μέσα στο οποίο θα θεωρούνται φυσιολογικά...

Κακόμοιρη γλώσσα

Μαζί με το «Norman Atlantic», μαζί με τα δυόμισι χρόνια θυσιών του ελληνικού λαού, χθες δέχθηκε τη σφαλιάρα της μοίρας και η ελληνική γλώσσα, διά στόματος Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη υπουργού. Στις δηλώσεις του σχετικά με την πυρκαγιά του οχηματαγωγού βορείως της Κέρκυρας, ο συμπαθής κατά τα λοιπά υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας αμόλησε δύο τρομερές «τορπίλες» εναντίον της μητρικής γλώσσας του. Το πρώτο: «έχουν διασωθεί τριακόσιοι ενενήντα ένα», είπε (η ακρίβεια του αριθμού δεν έχει σημασία), αντί για «τριακόσιοι ενενήντα ένας», αφού μιλούσε για επιβάτες. Και το δεύτερο: «έχουν περισυνελλέξει», αντί «έχουν περισυλλέξει». Θα αμόλησε και άλλα πιο γλαφυρά, αλλά δεν άντεξα να ακούσω περισσότερο. Ηταν τόσο θλιβερό...

Ας αξιολογηθεί

Οι παρατηρητικοί θα πρόσεξαν ότι η μόνη βουλευτίνα που βροντοφώναξε με περηφάνια «παρών», ενώ οι περισσότερες συνάδελφοί της έλεγαν «παρούσα» κι ας ήξεραν ότι ο κανονισμός απαιτούσε τη μετοχή στο αρσενικό γένος, ήταν η Ραχήλ Μακρή. Συμπτωματικό; Κάθε άλλο. Η περίπτωση της γραφικής βουλευτίνας από την Κοζάνη είναι η χαρακτηριστική εκδοχή του φεμινισμού των ηλιθίων, που θέλει τις γυναίκες να κερδίζουν την ισότητα με χοντροκομμένες μιμήσεις της ανδρικής συμπεριφοράς.

Να τον ακούσουμε

«Οχι σε βουλευτές που έχουν κάνει καριέρα το βουλευτιλίκι» δήλωσε το ζωντανό πανευρωπαϊκό μνημείο αντίστασης των λαών: ο αδέκαστος, άτεγκτος και αδαμάντινος Μανώλης Γλέζος. Ξέρει τι λέει ο σοφός γέρων της επαγγελματικής Αριστεράς, διότι μιλά εξ ιδίας πείρας. Αν θυμάμαι καλά, προτού εκλεγεί με τον ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ), είχε διατελέσει τρεις φορές βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ και μία με τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ.

Έντυπη