Χριστός Ανέστη!
Όλοι οι Ορθόδοξοι πιστοί εορτάζομεν και εφέτος χαρμοσύνως την Ανάστασιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και ψάλλομεν: «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής της αιωνίου απαρχήν· και σκιρτώντες υμνούμεν τον Αίτιον» (τροπάριον του Κανόνος της Αναστάσεως).
Και ενώ ημείς χαρμοσύνως εορτάζομεν την Ανάστασιν του Κυρίου, ως πραγματικότητα ζωής και ελπίδος, πέριξ ημών, εν τω κόσμω, ακούομεν τας κραυγάς και τας απειλάς του θανάτου, τας οποίας εκτοξεύουν εκ πολλών σημείων της γης εκείνοι οι οποίοι πιστεύουν ότι δύνανται να λύσουν τας διαφοράς των ανθρώπων δια της θανατώσεως των αντιπάλων, γεγονός το οποίον και αποτελεί την μεγαλυτέραν απόδειξιν της αδυναμίας των. Διότι, δια της προκλήσεως του θανάτου του συνανθρώπου, δια της εκδικητικότητος κατά του ετέρου, του διαφορετικού, δεν βελτιώνεται ο κόσμος, ούτε επιλύονται τα προβλήματα των ανθρώπων. Είναι, άλλωστε, υπό πάντων παραδεκτόν και αναγνωριζόμενον, ιδιαιτέρως δε υπό των σκεπτομένων ανθρώπων πάσης εποχής, ότι το κακόν νικάται δια του αγαθού και ουδέποτε δια του κακού.
Τα προβλήματα επιλύονται αληθώς δια της αναγνωρίσεως και της τιμής της αξίας του προσώπου και δια του σεβασμού των δικαιωμάτων του. Και αντιστρόφως, τα παντός είδους προβλήματα δημιουργούνται και οξύνονται εκ της περιφρονήσεως του ανθρωπίνου προσώπου και της καταπατήσεως των δικαίων αυτού, ιδιαιτέρως του αδυνάτου, ο οποίος πρέπει να δύναται να αισθάνεται ασφαλής και ο ισχυρός να είναι δίκαιος δια να υπάρξη ειρήνη.
Αλλά ο Χριστός ανέστη εκ των νεκρών και απέδειξε και με αυτόν τον τρόπον την αδυναμίαν του θανάτου να επικρατήση και να επιφέρη σταθεράν μεταβολήν εις τον κόσμον. Αι δημιουργούμεναι δια του θανάτου καταστάσεις είναι αναστρέψιμοι, διότι, παρά τα φαινόμενα, είναι προσωριναί, δεν έχουν ρίζαν και ικμάδα, ενώ αοράτως παρών είναι ο πάντοτε νικήσας τον θάνατον Χριστός.
Ημείς, οι έχοντες την ελπίδα μας εις Αυτόν, πιστεύομεν ότι το δικαίωμα της ζωής ανήκει εις όλους τους ανθρώπους.
Η Ζωή και η Ανάστασις προσφέρονται υπό του πατήσαντος τον θάνατον και την ισχύν αυτού επί των ανθρώπων, Ιησού Χριστού και εις Αυτόν μόνον και εις την διδασκαλίαν Του ο άνθρωπος πρέπει να ελπίζη. Η πίστις εις τον Χριστόν οδηγεί εις την Ανάστασιν, εις την Ανάστασιν πάντων ημών, η πίστις και η εφαρμογή της διδασκαλίας Του εις την ζωήν μας οδηγούν εις την σωτηρίαν πάντων ημών, αλλά και εις την αντιμετώπισιν των προβλημάτων μας εν τω κόσμω.
Αδελφοί και τέκνα,
Το μήνυμα της Αναστάσεως, η υπέρβασις αύτη της ανθρωπίνης αδυναμίας, είναι το κήρυγμα της ζωής έναντι της φθοράς του κόσμου και της περιπετείας των ανθρωπίνων, και εις αυτό προσκαλούμεν από του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ημείς ο ελέω Θεού Προκαθήμενος της εν αληθεία Ορθοδόξου αγάπης, πάντα άνθρωπον εις γνώσιν και βίωσιν, φρονούντες ότι μόνον δι αὐτοῦ θα επανευρεθή η «κλαπείσα» υπό της ανθρωπίνης συγχύσεως «ελπίς ημών» και του κόσμου παντός.
Είθε το φως της Αναστάσεως να φωτίζη τας καρδίας όλων δια να χαίρωνται ομού μετά των συνανθρώπων των εν αγάπη, ειρήνη και ομονοία εν τω Υιώ και Λόγω του Θεού, ο Οποίος είναι το Φως του κόσμου, η Αλήθεια και η Ζωή.
Αυτώ μόνω, τω Αναστάντι εκ νεκρών Κυρίω της δόξης, τω «ζωής κυριεύοντι και θανάτου δεσπόζοντι», τω ζώντι εις τους αιώνας και τοις «εν τοις μνήμασι ζωήν χαριζομένω», η δόξα και η τιμή και η ευχαριστία. Αμήν.
Φανάριον, Άγιον Πάσχα, βιε
† Ο Κωνσταντινουπόλεως
ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ
διάπυρος προς Χριστόν Αναστάντα
ευχέτης πάντων υμών”
Αναστάσιμο μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου
Χριστός "ἐγήγερται" καί ὁ Ἅδης "ᾐχμαλώτισται". Χριστός "ἐγήγερται" καί ὁ Ἅδης "ἐπικράνθη". Χριστός "ἐγήγερται" καί ὁ Ἅδης "συνετρίβη".
Ὁ Ἅδης στή συμβολική γλῶσσα τῆς λατρείας μας εἶναι τό κράτος τοῦ θανάτου, τό μεταθανάτιο δεσμωτήριο τῶν ψυχῶν. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δέν πιστεύει στόν Ἅδη. Ἀφοῦ ἀποπνευμάτωσε τήν φυσική καί πολιτική ἱστορία του, τήν τέχνη, τήν μόρφωση, τήν ἴδια του τή ζωή, ἔχει πλέον ἀποπνευματώσει καί τόν θάνατο. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δέν ἔχει "σκοτώσει" μόνον τόν Θεό, ἀπονέκρωσε καί τόν θάνατο.
Κάποτε οἱ κοινωνίες συμπεριφέρονταν σέ ἀκολουθία μέ τήν πίστη στήν ἀθανασία τῆς ψυχῆς. Οἱ ἄνθρωποι εἶχαν τήν ἀπόλυτη βεβαιότητα ὅτι ἡ ψυχή τους δέν θά χαθεῖ, θά ζεῖ, ἔστω καί σέ ἕναν στενάζοντα καί ὀδυρόμενο Ἅδη. Μά τώρα, ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος θεωρεῖ ὅτι μέ τόν θάνατο τελειώνουν ὅλα. Καί σῶμα καί ψυχή. Ὅλο καί περισσότεροι παύουν νά φέρονται προσχηματικά καί ὑποκριτικά καί προσχωροῦν ἀνοικτά στήν νοοτροπία τοῦ "φάγωμεν, πίωμεν, αὔριο γάρ ἀποθνήσκομεν". Αὐτή τή γνωστή ρήση ἀντιμετωπίζει αὐστηρά τό χωρίο τῆς Ἀποκαλύψεως "οἶδά σου τά ἔργα, ὅτι ὄνομα ἔχεις ὅτι ζῇς, καί νεκρός εἶ" (Ἀποκ. 3, 1).
Γέμισε ὁ κόσμος νεκρούς ἀνθρώπους πού ζοῦν περιμένοντας νά πεθάνουν. Ἀνθρώπους ὑποκρινόμενους τούς εὐτυχεῖς μέσα ἀπό τήν ἐπιφανειακή καί ἐπίπλαστη εὐθυμία, ἤ κάποιους πιό εἰλικρινεῖς, ὡς πρός τήν ἀπελπισία τους, καί γι' αὐτό βαθειά μελαγχολικούς. Ἀνθρώπους συμβιβασμένους μέ τή θνητότητα τῆς ὕπαρξής τους. Ἐκεῖνος πού συμβιβάζεται μέ τήν ἐπικείμενη ἀνυπαρξία του, εἴτε χάνει τό ἐνδιαφέρον του γιά τή χαρά τῆς ζωῆς, εἴτε ἀνάγει σέ ὕψιστη καί μοναδική ἀξία τήν εὐζωΐα, μή διστάζοντας νά πατήσει ἐπί πτωμάτων γιά νά τήν ἐξασφαλίσει. Στή συνείδησή του ὅλοι εἴμαστε πτώματα. Τά πτώματα δέν νιώθουν. Δέν πονοῦν. Ἄν ἕνα πτῶμα πατήσει ἕνα ἄλλο πτῶμα δέν ὑπάρχει βλάβη, δέν ὑφίσταται καμία μεταβολή στόν ἄδικο καί μάταιο τοῦτο κόσμο.
Χωρίς Ἀναστημένο Χριστό δέν ἔχει σημασία ἄν ὁ Ἅδης εἶναι ὑπαρκτός ἤ ἀνύπαρκτος. Χωρίς Ἀναστημένο Χριστό ὁ κόσμος παραμένει ἕνας σφαλιστός τάφος. Τάφος ὁ σκοτεινός Ἅδης, τάφος καί ἡ ἡλιόλουστη κτίση. Θαμμένες οἱ ψυχές, εἴτε μέσα στήν θνητή σάρκα, εἴτε ἔξω ἀπό αὐτήν. Ἐπειδή "Ἀνέστη ὁ Χριστός" ἡ πέτρα τοῦ τάφου κύλισε. Ἐπειδή "Ἀνέστη ὁ Χριστός" ὁ Ἅδης "ἐπικράνθη, κατηργήθη, ἐνεπαίχθη, ἐνεκρώθη, καθῃρέθη, ἐδεσμεύθη". Ἐπειδή "Ἀνέστη ὁ Χριστός" νικήθηκε μέ θάνατο τό κράτος τοῦ θανάτου.
Μέσα σέ ἕναν κόσμο ἀδικίας, σκληρότητας, κακότητας καί μισανθρωπίας κάθε συνειδητός χριστιανός παλεύει νά κρατηθεῖ ἀπό τά κράσπεδα τῶν ἱματίων τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ, μέχρι νά ἑνωθεῖ γιά πάντοτε μαζί Του στήν αἰώνια Ζωή. Μέ αὐτόν τόν τρόπο μετέχει στό μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας γιά τή σωτηρία τῆς ἀνθρωπότητας. Ὁ Χριστός δέν ζητᾶ ἀπό τόν καθένα μας νά ἐργαστεῖ μέ ἕναν τρόπο αὐτιστικό καί ἀτομικιστικό γιά τή σωτηρία του. Ἡ σωτηρία τοῦ καθενός περνᾶ μέσα ἀπό τή σωτηρία τῶν ἄλλων. Καί πολλές φορές, ἄν ὄχι ὅλες, ἀπαιτεῖται ἡ δική μας σταύρωση γιά τήν σωτηρία τῶν ἄλλων.
Νά χαιρόμαστε γιά τό ὑπαρκτό τοῦ συντετριμμένου Ἅδη. Νά χαιρόμαστε γιά τίς σταυρώσεις μας, τά βάσανα καί τίς ὀδύνες μας. Γιατί ὅλα αὐτά, ὅποτε καί ἄν συνέβησαν, ὅποτε συμβαίνουν καί ὅποτε καί ἄν συμβοῦν, θά ἀνήκουν στό χθές. Μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας ζοῦμε ἤδη στό αἰώνιο σήμερα, μετέχουμε στόν θρίαμβο τοῦ πνεύματός Του, γευόμαστε τή δόξα τοῦ τεθεωμένου σώματός Του. Ὁ καθένας μπορεῖ νά ἀπευθυνθεῖ στόν Κύριό του καί Θεό του, τόν Ἰησοῦ Χριστό, μέ τά λόγια τοῦ ψαλμωδοῦ: "Χθές συνεθαπτόμην σοι Χριστέ", σήμερα "συνεγείρομαι ἀναστάντι σοι". "Συνεσταυρούμην σοι χθές". Σήμερα "συνδόξασόν με Σωτήρ, ἐν τῇ βασιλείᾳ σου".
Ἀγαπητά μου παιδιά,
Χαίρετε καί ἀγαλλιᾶσθε ὅτι κραταιός ὁ Ἀναστάς Κύριος καί σήμερα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνες.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου