Οι καθαρίστριες του κράτους

kathimerini.gr

 ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

Ποιος πολιτικός θα τολμούσε να πει δημοσίως ότι δεν είναι δουλειά του κράτους να παράγει υπηρεσίες καθαριότητας –ακόμη και για τα γραφεία του– και ότι σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες αυτή η δουλειά γίνεται outsourcing σε εξειδικευμένες επιχειρήσεις που έχουν την τεχνογνωσία να τις παράγουν πιο φθηνά και πιο καλά; Ποιος πολιτικός θα είχε το σθένος να πει ότι το κράτος δεν φτιάχτηκε για να προστατεύει τους υπαλλήλους του, αλλά πρέπει να υπάρχει ένα κοινωνικό κράτος ισχυρό, να απορροφά τους κραδασμούς από τη διαρκώς μεταβαλλόμενη οικονομική δραστηριότητα· να προστατεύει δηλαδή όλους όσοι μένουν άνεργοι, είτε αυτοί είναι υπάλληλοι του Δημοσίου είτε εργάτες μιας βιοτεχνίας που έκλεισε; Ποιος πολιτικός τόλμησε να πει ότι ορθώς απολύθηκαν οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών και κακώς επαναπροσλήφθηκαν, όταν μέχρι και η εθνική μας Χαρούλα τραγούδησε με το κόκκινο γάντι υψωμένο σε γροθιά;

Στην Ελλάδα, «κοινωνική δικαιοσύνη» δεν λογίζεται η προστασία των αδυνάτων, αλλά το δόγμα μιας ελληνικής ταινίας που είχε πει ο Κώστας Βουτσάς: «Μωρέ, άμα τρουπώσω στο Δημόσιο...». Λίγη σημασία είχε για τον δημόσιο διάλογο –και πολύ μικρότερη για τους ανεκδιήγητους που μας κυβερνούν– αν οι δαπάνες για καθαρισμό του υπουργείου Οικονομικών θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν καλύτερα για προσφορότερους σκοπούς. Λίγη σημασία έχει να συζητήσουμε τι είναι κράτος πρόνοιας και πώς αυτό μπορεί να αποπεριθωριοποιήσει μεσήλικους που η οικονομική εξέλιξη σπρώχνει στην ανεργία.

Στα προβλήματα που δημιουργούνται λόγω αλλαγής των οικονομικών συνθηκών στην Ελλάδα υπάρχουν δύο απαντήσεις: επαναπρόσληψη για τους λίγους που φεύγουν από το Δημόσιο και μόνιμη ανεργία για τους πολλούς που μένουν χωρίς δουλειά στον ιδιωτικό. Και αυτό, δυστυχώς, δεν είναι μόνο αντίληψη του ΣΥΡΙΖΑ· κυριαρχεί σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, ασχέτως αν οι κυβερνώντες είναι η πιο φωνακλάδικη συνιστώσα του πελατειακού κράτους. Δεν θυμόμαστε, για παράδειγμα, κάποιον να πει το αυτονόητο ότι το νομοθετικό πλαίσιο των εργασιακών σχέσεων δεν βοηθά ούτε τους εργαζομένους (απόδειξη το 1,5 εκατ. ανέργων) ούτε τις επιχειρήσεις (απόδειξη η επενδυτική άπνοια στην Ελλάδα). Ολες οι μελέτες δείχνουν ότι ένα από τα βασικά εμπόδια για ξένες επενδύσεις στη χώρα είναι η εργατική νομοθεσία.

Ακόμη και όσοι εναντιώνονταν στην επαναπρόσληψη των καθαριστριών στο Μνημόνιο φόρτωσαν την ευθύνη. Οπως γίνεται για κάθε βελτιωτικό βήμα στην οικονομία ή για εκσυγχρονισμό του κράτους, ποτέ δεν «φταίνε» οι ίδιοι. Κάποιοι άλλοι τούς αναγκάζουν· παλιότερα ήταν οι οδηγίες της Ε.Ε., τώρα είναι το Μνημόνιο. Ετσι, λοιπόν, προς όφελος λίγων και προς ζημία των πολλών, ανακυκλώνεται η κρίση. Οι αποτυχημένες συνταγές εφαρμόζονται ξανά και ξανά μέχρι να στραγγίξει τελείως κάθε ικμάδα της ελληνικής κοινωνίας, μέχρι που χρεοκοπεί ολόκληρη η οικονομία.

Κάποιος λοιπόν πρέπει να πει ότι το κράτος δεν χρειάζεται καθαρίστριες. Χρειάζεται πιθανότατα περισσότερους επιθεωρητές εργασίας (για να ελέγχουν εάν οι επιχειρήσεις καθαρισμού εφαρμόζουν την εργατική νομοθεσία), χρειάζεται χρήματα για πιο γενναιόδωρη κοινωνική πολιτική σε εκείνους που μένουν άνεργοι.

Στο κράτος πρέπει να γίνουν πολλά, αλλά όχι αυτά που κάνει η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ...

Έντυπη Έκδοση