anoixtoparathyro.gr
Toυ Γ. Λακόπουλου
Τον Δεκέμβριο του 1992 συνήλθε στο Μάαστριχτ το Συμβούλιο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και, μεταξύ των άλλων, έλαβε αποφάσεις για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Ήταν η πιο κρίσιμη στιγμή για την ελληνική εξωτερική πολιτική σε ότι αφορά το όνομα του υπό αναγνώριση του κρατιδίου των Σκοπίων.
Τη δεύτερη μέρα της Συνόδου ο Πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης αναχώρησε για την Ουάσινγκτον για συνάντηση με τον πρόεδρο Μπους, τον πρεσβύτερο. Στη θέση του για τη σύνταξη του κοινού ανακοινωθέντος των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων άφησε τον υπουργό Εξωτερικών.
Την επομένη ο Αντώνης Σαμαράς επέστρεψε στην Αθήνα θριαμβολογώντας για την απόφαση που αντιμετώπιζε οριστικά την ακανθώδη εκκρεμότητα της ονομασίας. Δεν χρειάστηκε περισσότερο από μια εβδομάδα για να αποδειχθεί ότι δεν είχε αποφασιστεί αυτό το οποίο μετέφερε στη χώρα και στον τότε πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή. Τη συνέχεια την ξέρουμε.
Στο δρόμο του Σαμαρά έχει βαδίσει πολλές φορές ο Αλέξης Τσίπρας από τότε που έγινε πρωθυπουργός, αποδίδοντας στις κοινοτικές αποφάσεις ερμηνείες που μόνο ο ίδιος έβλεπε. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Η πρώτη φορά που άλλο αποφασίστηκε και άλλο διάβασε ο ίδιος ήταν με το ανακοινωθέν της 20ης Φεβρουαρίου 2015 για το δανειακό πρόγραμμα και το Μνημόνιο. Η τελευταία ήταν μόλις πριν από μερικές ημέρες στις Βρυξέλλες.
Από το βήμα τη Βουλής διαβεβαίωσε ότι το θέμα των συνόρων ‘έχει λήξει’, -ως τις 6 Μαρτίου τουλάχιστον που θα υπάρξει νέα συζήτηση -χάρη στη σθεναρή στάση του, που θα έφτανε ως το βέτο. Ειδικότερα αναφερόμενος στα συμπέρασμα της Συνόδου είπε ότι κλείνει κάθε συζήτηση περί εξόδου της χώρας από τη Σέγκεν και ότι πήρε ‘σαφή διαβεβαίωση στα συμπεράσματα ότι μονομερείς, μη συντονισμένες ενέργειες, δεν είναι επιτρεπτές’.
Σε ανάλογο ύφος μίλησε για τους ‘ευθυνόφοβους γραφειοκράτες και τις ξενοφοβικές κυβερνήσεις που κουνούν το δάχτυλο στην Ελλάδα’ λέγοντας ότι ‘καμία πίεση δεν θα μείνει αναπάντητη και καμία ενέργεια δεν θα είναι χωρίς συνέπεια’.
Είναι προφανές οτι δεν αντιληφθηκε την περιρέουσα ατμοσφαιρα στη Σύνοδο, ουτε τα κενά που άφηνε η απόφαση για κατά το δοκουν ερμηνείες.
Λίγα 24ωρα αργότερα και σύνορα κλείνουν και οι απειλές προς την Ελλάδα διατυπώνονται απροσχημάτιστα. Η κυβέρνηση, αμήχανη και αιφνιδιασμένη περιορίζεται σε καταγγελίες ηθικού τύπου που πέφτουν το κενό.
Οι ευρωπαικές χώρες παραβιάζουν τις ευρωπαικές αποφάσεις και η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να διεκδικήσει οσα όφειλε να εχει διεκρικησει προνοητικά. Ηταν ολοφάνερο οτι η απόφαση της Συνοδου Κορυφής ηταν λαστιχο. Ολοι το κατάλαβαν εκτός απο τόΠρωθυπουργο που το μετέφερε στην ελληνικη Βουλη ως απαραβίαστο ντοκουμέντο που εξασφάλισε η κυβέρνηση του. Ο λαικισμός ανάμεικτος με την απειρια.
Είναι ολοφάνερο ότι και σ’ αυτή την περίπτωση, όπως και στην απόφαση για τις περιπολίες του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, αφ’ αφενός η διπλωματική επιπολαιότητα και αφετέρου ο κυβερνητικός μικρομεγαλισμός λειτούργησαν σαν παραμορφωτικό κάτοπτρο στην κατανόηση όσων συζητήθηκαν και αποφασίστηκαν. Απλώς επειδή μεταφέρθηκαν στην Αθήνα με το όχημα του λαϊκισμού κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα. Η ελληνική εξωτερική πολιτική Τσίπρα παραπαίει ανάμεσα στην απομόνωση και την ερασιτεχνική αντιμετώπιση των περιπλοκών του διεθνούς περιβάλλοντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου