Ιβάνοφ: «Μου λείπει η Θεσσαλονίκη, η Αριστοτέλους...»

πονηρούλης και υποκριτής, ο "γείτονάς" μας...

kathimerini.gr

ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΖΙΜΑΣ

«...Περιμένω τόσα χρόνια να με προσκαλέσει στην Ελλάδα ο πρόεδρός σας. Ο προηγούμενος (σ.σ.: Κάρολος Παπούλιας), αλλά δεν το έκανε. Περίμενα τώρα από τον καινούργιο, ούτε ετούτος όμως με προσκάλεσε. Μου λείπει η Θεσσαλονίκη, η Αριστοτέλους, το Μοδιάνο...».

Ο πρόεδρος της FYROM, κ. Γκιόργκι Ιβάνοφ, εξομολογήθηκε, παρουσία του ΥΠΕΞ κ. Νίκολα Πόποσκι, στον κ. Νίκο Κοτζιά και τα υπόλοιπα μέλη της ελληνικής αντιπροσωπείας που τον συνόδευσαν στην προεδρική «ντάτσα», στους κατάφυτους πρόποδες του όρους «Βότνο», την απογοήτευσή του, γιατί δεν μπορεί πλέον να επισκεφθεί, λόγω του αξιώματός του, την Ελλάδα.

Τυπικά, ως απλός πολίτης, δεν έχει κώλυμα. Ομως ο κ. Ιβάνοφ είναι κάτι παραπάνω από υπήκοος, είναι ο ανώτατος πολιτειακός άρχων μιας χώρας την οποία η Ελλάδα δεν αναγνωρίζει με τη συνταγματική της ονομασία.

Και βεβαίως δεν θα κατέθετε προσωρινά στη συνοριακή διάβαση της Γευγελή αυτήν του την ιδιότητα για να την «ενδυθεί» επιστρέφοντας από τη Θεσσαλονίκη, ούτε θα ανεχόταν στο ελληνικό φυλάκιο των Ευζώνων οι δικοί μας αστυνομικοί να τοποθετήσουν στο αυτοκίνητό του το προσβλητικό για τους γείτονες αυτοκόλλητο που υπενθυμίζει ότι «η Ελλάδα δεν αναγνωρίζει κράτος με αυτό το όνομα», δηλαδή «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Ζει, λοιπόν, αναπολώντας τις καλές εκείνες μέρες που, ως πανεπιστημιακός, απολάμβανε μαγευτικές στιγμές –πού άλλου;– στη Θεσσαλονίκη, κάποιες εκ των οποίων ξεδίπλωσε ενώπιον της επίσημης ελληνικής αποστολής.

«Τον πρώτο νες καφέ στη ζωή μου τον ήπια στην πλατεία Αριστοτέλους....», έλεγε έμπλεος νοσταλγίας. «Ξέρετε εγώ κατάγομαι από το Βαλάντοβο, στον νότο και πιο πολύ ταξίδευα στη Θεσσαλονίκη παρά στα Σκόπια. Ακόμα θυμάμαι τις μυρωδιές στην αγορά Μοδιάνο και στο Καπάνι...».

«Θέλω να έρθω να απονείμω τα πτυχία σε κάποια δικά μας παιδιά που σπουδάζουν με υποτροφία σε κολέγιο της Θεσσαλονίκης, αλλά δεν μπορώ. Θα περιμένω να τελειώσει η θητεία μου για να πάω στην Θεσσαλονίκη, εκτός και αν κάνεις κάτι εσύ», είπε γελώντας στον κ. Κοτζιά, για να του απαντήσει εκείνος, κάπως αιφνιδιασμένος από το απρόσμενο αίτημα του Σλαβομακεδόνα προέδρου, ότι «θα το κανονίσω...».

Το αν ο κ. Ιβάνοφ ξαναπιεί, ως πρόεδρος, σύντομα τον αγαπημένο του νες καφέ στην πλατεία Αριστοτέλους και γευθεί τα εκλεκτά σουτζουκάκια λίγο παραπάνω στην αγορά Μοδιάνο, μένει να το δούμε και πάντως ας μην το αποκλείσουμε εφόσον το κλίμα στις διμερείς σχέσεις και στην κοινωνία εξακολουθήσει να βελτιώνεται. Το ότι ο συνήθως επικριτικός απέναντι στην Ελλάδα ηγέτης άνοιξε την καρδιά του σ’ έναν «εχθρό» μπορεί να ήταν μια ανθρώπινη στιγμή, μπορεί όμως κάλλιστα να εκληφθεί και ως ένα επιπλέον δείγμα ότι κάτι αλλάζει στο επίπεδο της γκρίζας, εδώ και χρόνια, ατμόσφαιρας και από τις δύο πλευρές των συνόρων.

Και αυτό, η αμοιβαία επιθυμία ενίσχυσης κλίματος εμπιστοσύνης και καλής γειτονίας δηλαδή, με από κοινού κινήσεις και πρωτοβουλίες στην κοινωνία, φάνηκε και από την επίσκεψη και τις συναντήσεις με τον ΥΠΕΞ, τον πρόεδρο και τον υπηρεσιακό πρωθυπουργό Εμίλ Ντιμίτριεφ, που είχε ο κ. Κοτζιάς στην πρωτεύουσα της ΠΓΔΜ.

Η διπλωματία ένθεν κακείθεν δείχνει να έχει επιλέξει να αφήσει στην άκρη την καυτή πατάτα της ονομασίας, προκρίνοντας την παγίωση κλίματος εμπιστοσύνης στις κοινωνίες των δύο χωρών αλλά και στο ύψιστο πολιτικό επίπεδο ως τον δρόμο που σε βάθος χρόνου θα οδηγήσει και στη διευθέτηση του ακανθώδους αυτού ζητήματος.

Χωρίς τη συναίνεση της κοινωνίας γνωρίζουν ότι δεν μπορεί να τεθεί ο δάκτυλος επί τον τύπον των ήλων. Γι’ αυτό και στις συζητήσεις τους ο κ. Κοτζιάς και οι συνομιλητές τους άφησαν το θέμα του ονόματος στην άκρη.