Στεφανόπουλος, Παπανδρέου, Τεμπονέρας

Ποιος αποφάσισε για την ονοματοδοσία των σηράγγων; Ακολουθήθηκε η νόμιμη διαδικασία;

kathimerini.gr

 ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ 

Στεφανόπουλος, Παπανδρέου, Τεμπονέρας. Αυτά είναι τα ονόματα των σηράγγων στην εθνική Κορίνθου - Πατρών, που εγκαινίασε χθες ο Τσίπρας. Καλά ο Στεφανόπουλος, καλά και ο Παπανδρέου· αλλά ο Τεμπονέρας τι προσέφερε στη χώρα, εκτός από τον θάνατό του υπερασπιζόμενος μια μαθητική κατάληψη στην Πάτρα; Κακώς απορώ, διότι η ερώτηση περιέχει ήδη την απάντηση. Προσέφερε, διότι δολοφονήθηκε σε μια μαθητική –όχι φοιτητική– κατάληψη και οι καταλήψεις αυτές ήταν το «σχολείο», η πραγματική alma mater, του πρωθυπουργού. Οι καταληψίες μάς κυβερνούν. Και ποιος ξέρει; Αν ζούσε ο μακαρίτης, μπορεί σήμερα να ήταν βουλευτής, ίσως ακόμη και υπουργός, του ΣΥΡΙΖΑ.

Εκείνο, όμως, που προκάλεσε ηχηρές αντιδράσεις ήταν η χρήση του ονόματος Παπανδρέου. Χρήσιμες αντιδράσεις, για όσους τουλάχιστον δεν έχουν καταλάβει ακόμη ότι το πρόβλημα της ΠΑΣΟΚάρας υπό την πρόεδρο Φώφη είναι η αθεράπευτη αλαζονεία του. Ο πρώην υπουργός Γιάννης Μανιάτης προσεβλήθη από την αναφορά του Χρ. Σπίρτζη στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ ότι «ενέπνευσε πολλούς από εμάς, όπως και ο Τσίπρας», και έσπευσε να εκδώσει ανακοίνωση με την οποία χαρακτηρίζει «απρέπεια» να ταυτίζεται ο Σπίρτζης με τον «Μεγάλο», όπως τον λένε μεταξύ τους οι πασόκοι όταν έχουν νοσταλγική διάθεση. Γιατί, παρακαλώ; Δεν ήταν πασόκος ο Σπίρτζης; Δεν ήταν και τόσοι άλλοι στην κυβέρνηση και στο κόμμα; Και, κυρίως, δεν ήταν ΠΑΣΟΚ η μάζα των ψηφοφόρων που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία;

Για τον Παπανδρέου μπορεί ο καθένας να έχει τη γνώμη του. (Τη δική μου τη γνωρίζετε. Το χειρότερο που θα μπορούσαν να μου κάνουν θα ήταν να μετονομάσουν τον δρόμο όπου μένω σε Ανδρέα Παπανδρέου. Θα πουλούσα το σπίτι μου απ’ την ντροπή...) Είναι πράγματι «ο ιστορικός ηγέτης και ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ», όπως λέει ο Μανιάτης στη δήλωσή του, αλλά τώρα πλέον ανήκει στην Ιστορία και έχει πάψει να είναι αποκλειστικότητά τους. Ομως, η ζηλότυπη στάση της ΠΑΣΟΚάρας θυμίζει και πόσο βαθιά ελληνικό φαινόμενο ήταν το ΠΑΣΟΚ. Διότι είναι ακριβώς η ίδια ζηλοτυπία που χαρακτηρίζει, δυστυχώς, τους περισσότερους Ελληνες σχετικά με την πολιτιστική κληρονομιά μας: δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι ανήκει πια σε όλους –στη Δύση τουλάχιστον– και ότι αυτό ακριβώς είναι η αξία της.

Οι μπάντες

Μία μάλλον συγκινητική λεπτομέρεια από τα αποκαλυπτήρια της ανορθόγραφης πλάκας στους Φιλίππους, λεπτομέρεια την οποία πρόσεξα αφού είχα γράψει το σχετικό σημείωμα χθες. Σε μία από τις φωτογραφίες όπου η υπουργός ποζάρει υπερηφάνως και ανεπιγνώστως μπροστά στην ανορθογραφία που έχει χαραχθεί στη μαρμάρινη πλάκα, στο βάθος δεξιά διακρίνονται δύο μπάντες πνευστών. (Προφανώς, η μία δεν τους έφτανε...) Οι μουσικοί της μιας είναι ντυμένοι με στολές στις οποίες κυριαρχούν το έντονο κόκκινο και τα πολλά χρυσά κουμπιά· της άλλης, φορούν στολές σε σκούρο, πρωσικό μπλε, στολισμένες με πλούσια σιρίτια σε έντονο κίτρινο.

Το σύνολο –δηλαδή, η υπουργός, η ανορθογραφία και οι μπάντες με τις φορτωμένες στολές τους– είναι σαν να βλέπεις μια νύφη να ποζάρει απαστράπτουσα με το λαμπρό νυφικό της και το καλύτερο χαμόγελό της, με το σούπερ επαγγελματικό μακιγιάζ και την άψογη κόμμωση, αλλά να της λείπει ο δεξιός κοπτήρας και να μην το ξέρει. Είναι συγκινητικό, όπως μπορεί να είναι και εκνευριστικό –εξαρτάται πάντα από τη διάθεση της στιγμής–, το πόσο πολύ θέλουμε να φωνάξουμε στον κόσμο ότι είμαστε πιο σπουδαίοι από όσο μας υπολογίζουν και πως στην προσπάθεια καταφέρνουμε να γίνουμε ρεζίλι. Μία μόνο φορά το πετύχαμε αυτό τα τελευταία χρόνια, με τους Ολυμπιακούς της Αθήνας· και ήταν η καταστροφή μας...