Δάφνες, αντιστασιακοί και το σύνδρομο Βισίνσκι

Ο Γιάννης Τσιρώνης, ο ενθουσιώδης υποστηρικτής του «κινηματικού νομίσματος», καθώς παρουσιάζει σε συνέντευξη Τύπου το magnum opus του, με τον τίτλο «καθορισμός και προδιαγραφές των διαχειριστικών σχεδίων βόσκησης». Θέμα εκ πρώτης όψεως ασήμαντο, κεφαλαιώδους σημασίας, όμως, για όσους τρέφονται με σανό και ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ…

kathimerini.gr

 ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

Ο Στάθης Παναγούλης είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος επιβιώνει όλα αυτά τα χρόνια ως ένας αυστηρός χορτοφάγος (vegan) της πολιτικής, τρεφόμενος μόνον από τις οικογενειακές δάφνες. Αυτές πρέπει μάλλον να έχουν τελειώσει, οπότε γι’ αυτό ο καλός βουλευτής έβαλε στο μάτι τις δάφνες του Ν. Τόσκα. Οχι τις χρυσές που ήταν κεντημένες στο στρατιωτικό πηλήκιό του, αλλά τις «αντιστασιακές».

Χθες, ο δαφνοφάγος βουλευτής αφηνίασε (ίσως από την πείνα) και κατηγόρησε τον Ν. Τόσκα ότι «ψευδώς αυτοαποκαλείται αντιστασιακός», επειδή ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως του ΣΥΡΙΖΑ εισήχθη στη Σχολή Ευελπίδων το 1971, επί χούντας. Εψαξα το βιογραφικό του υπουργού και η σχετική αναφορά έχει ως εξής: «Συμμετείχε σε αντιστασιακή οργάνωση πριν την είσοδό του στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων το 1971. Στη διάρκεια της δικτατορίας και τα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν έπραξε αυτό που όφειλε σαν δημοκρατικός πολίτης. Τα θέματα αυτά τα γνωρίζουν δημοκρατικοί συνάδελφοι και φίλοι του».

Παρακαλώ πολύ, μη γελάτε. Διότι ουδείς μπορεί να υιοθετήσει τον ισχυρισμό του χορτοφάγου Παναγούλη, εφόσον δεν γνωρίζει την προσωπική ιστορία του Τόσκα ή τους ανώνυμους δημοκρατικούς φίλους του, τους οποίους άλλωστε επικαλείται. Μπορεί, υποθέτω, στο ημερολόγιο, που ίσως κρατούσε ως μαθητής ο Τόσκας, η ακροστιχίδα των εγγραφών να σχημάτιζε τη φοβερή φράση «Κάτω η χούντα»! Δεν το αποκλείω.

Το βέβαιο είναι ότι εκείνη την εποχή κάθε αστυνομικό τμήμα διέθετε και υπηρεσία εσωτερικής ασφαλείας, η οποία γνώριζε τα πάντα για τους αριστερούς στη γεωγραφική δικαιοδοσία του. Τους δε εισακτέους στις στρατιωτικές σχολές τους έψαχναν μέχρι τρίτης γενεάς. Ηταν, δηλαδή, απίθανα δύσκολο, αν όχι αδύνατον, για έναν «αντιστασιακό», ακόμη και του είδους που χρειάζεται τα εισαγωγικά, να εισαχθεί στην Ευελπίδων.

Πάντως, το χρήσιμο αυτής της ιστορίας είναι ότι μας βοηθά να καταλάβουμε την πάθηση του Ν. Τόσκα. Εξηγεί, δηλαδή, τι τον κάνει τόσο φανατικά αριστερό, ώστε να χαρακτηρίζει «δύσκολα χρόνια» την περίοδο των κυβερνήσεων Κωνσταντίνου Καραμανλή και Γεωργίου Ράλλη. (Διότι σε αυτές αναφέρεται προφανώς, όταν λέει ότι έπραξε το καθήκον του ως δημοκρατικός πολίτης «στη διάρκεια της δικτατορίας και τα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν»). Ο Ν. Τόσκας, λοιπόν, πάσχει από το λεγόμενο σύνδρομο Βισίνσκι. Ο περιβόητος Αντρέι Βισίνσκι έμεινε στην Ιστορία με τον σταλινικό φανατισμό που επέδειξε ως δημόσιος κατήγορος στις δίκες της Μόσχας τη δεκαετία του 1930. Ισως επειδή ήταν πολωνικής καταγωγής (η πρώτη μειονότητα που εξόντωσε ο Στάλιν την περίοδο του Μεγάλου Τρόμου) και, επίσης, είχε ξεκινήσει στην πολιτική ως Μενσεβίκος...

Ιδού ο λόγος

Εως τον Σεπτέμβριο, η κυβέρνηση θα πρέπει να έχει ορίσει ανώτατο όριο στις προσλήψεις συμβασιούχων. (Σκουρλέτη, πες αλεύρι!). Εως τότε θα πρέπει, επίσης, να έχει φέρει τον συνδικαλιστικό νόμο, ο οποίος θα προβλέπει την κήρυξη απεργίας μόνον εφόσον στη συνέλευση για τη λήψη της απόφασης συμμετέχει το 50% των εγγεγραμμένων στο σωματείο. Αφού θα έχει περάσει τα συγκεκριμένα μέτρα, η κυβέρνηση θα πρέπει, έως τον Δεκέμβριο, να έχει καθορίσει τις περικοπές των συντάξεων που θα ισχύσουν το 2019, καθώς και την εξίσωση αντικειμενικών και εμπορικών αξιών των ακινήτων.

Για όλα αυτά και διάφορα άλλα εξίσου επαχθή, απεχθή και επονείδιστα για τον ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση δεσμεύεται γραπτώς με την επιστολή προς το ΔΝΤ, που έφερε χθες η «Κ» στο φως της δημοσιότητας. Ιδού, λοιπόν, γιατί ο Τσίπρας αμόλησε τον Πολάκη, γιατί εξελίσσεται η ανοίκεια επίθεση στη Δικαιοσύνη και γιατί είναι μάταιο να ελπίζουμε ότι θα κατασιγάσει η εξαλλότητά τους.

Ζωολογικό

Στην «Πάπισσα Ιωάννα» –που την ξαναδιαβάζω για πολλοστή φορά– ο Ροΐδης, βασιζόμενος σε στίχους του Ομήρου από την Ιλιάδα, όπου ο μεν Αγαμέμνων παρομοιάζεται με βόδι, ο δε Αίας με γάιδαρο, γράφει: «...οσάκις άνθρωπος υπερέχει τους ομοίους του καθ’ οιονδήποτε προτέρημα, μόνον προς ζώον δύναται να παραβληθή, προς βουν, αν υπήρξε μεγάλος βασιλεύς, προς όνον, αν ήτο ανδρείος, προς αλώπεκα, αν διεκρίθη ως διπλωμάτης, αλλ’ αγνοώ προς ποίον ζώον, αν κατώρθωσε να γίνη πάπας». Οταν, λοιπόν, κοτζάμ Ροΐδης δεν γνωρίζει, πώς μπορώ εγώ ο ολίγιστος να γνωρίζω με ποιο ζώο θα πρέπει να παρομοιαστεί όποιος κατόρθωσε να γίνει πρωθυπουργός;