Σωστά, δεν είναι κατάσχεση. Είναι ληστεία!

«Μόνο δύο πράγματα είναι άπειρα, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, και δεν είμαι σίγουρος για το πρώτο.» Άλμπερτ Αϊνστάιν

Επιλογή φωτο: Λεωνίδας Οικονομίδης

protothema

Βασίλης Στεφανακίδης

Είναι απίστευτοι. Την ώρα που έχουν δεσμεύσει 1,7 εκατομμύρια τραπεζικούς λογαριασμούς για χρέη προς την Εφορία ή τα ασφαλιστικά ταμεία και συνεχίζουν ακάθεκτοι προσπαθούν να μας βγάλουν τρελούς ότι..δεν πρόκειται για κατασχέσεις, αλλά για... αφαίρεση χρημάτων! 

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Γάκης και ο υπουργός Γιάννης Τσιρώνης των Οικολόγων είναι οι θιασώτες αυτής της καινοφανούς θεωρίας (και υποψιάζομαι, πολλοί ακόμα), για να αποδείξουν τι άραγε; 

Οτι δεν τρέχει τίποτα που η Εφορία αδειάζει εκατομμύρια τραπεζικούς λογαριασμούς αν τύχει και μπει κάνα ευρώ στους δικαιούχους οφειλέτες; 

ΟΚ, περισπούδαστοι νομικοί και προπαγανδιστές της πεντάρας. 

Με τη νομική έννοια, η ενέργεια αυτή δεν είναι κατάσχεση με βάση τον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας που προβλέπει άλλες μεθοδεύσεις για την κατάσχεση. 

Να δούμε, λοιπόν, τι ακριβώς είναι αυτή η πράξη του κράτους έναντι του πολίτη-οφειλέτη. 

Για παράδειγμα, εγώ χρωστάω στον Β 100 ευρώ αλλά του γνωστοποιώ ότι δεν έχω να του τα δώσω εγκαίρως και θα το κάνω με την πρώτη ευκαιρία και εντόκως.

Ο Β όμως με συναντά και επειδή είναι και χειροδύναμος μου βουτάει το πορτοφόλι από την τσέπη, το ψάχνει, βρίσκει 20 ευρώ και μου τα παίρνει δίνοντάς το μου πίσω άδειο.

Αν εγώ στη συνέχεια προσφύγω στο δικαστήριο, ο δικαστής πώς θα κρίνει την πράξη του Β;

Για να μην το κουράζουμε, με απόλυτη βεβαιότητα ο δικαστής θα το χαρακτηρίσει κλοπή ή και ληστεία αν ασκήθηκε απειλή ή βία. Ούτε καν υπεξαίρεση.

Ε, λοιπόν, κύριοι Γάκη και Τσιρώνη, δεν είναι ούτε αφαίρεση χρημάτων ούτε κατάσχεση το άδειασμα των λογαριασμών 1,7 εκατομμυρίων πολιτών.

Είναι ληστεία.

Το κράτος, ενώ είναι πλήρως αποτυχημένο με ό,τι καταπιάνεται, στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων του και στον μόνο τομέα όπου τα πάει περίφημα είναι η καταδυνάστευση των αδύναμων και ανήμπορων πολιτών.

Οι δυνατοί, οι πλούσιοι, αυτοί που έχουν τις άκρες και τα λαμόγια έχουν τους τρόπους και τα μέσα να τη βολεύουν μια χαρά.

Αλίμονο στον μισθωτό, στον συνταξιούχο, στον επαγγελματία και τον μικροεπιχειρηματία που θα βρεθούν στην ανάγκη και θα μπλέξουν με εφορίες, Ταμεία και τράπεζες.

Είναι δεμένοι χειροπόδαρα και δεν μπορούν να ξεφύγουν στο παραμικρό. Και αυτό γιατί όταν είναι όλοι υποχρεωμένοι να πληρώνονται για οιαδήποτε δραστηριότητα μέσω τραπέζης είναι δύσκολο να γλιτώσουν από τα δίχτυα του κράτους.

Απαξ χρωστάς, στην καλύτερη περίπτωση να σου αφήσουν το λεγόμενο ακατάσχετο ποσό, αν βέβαια έχεις κάνει τις σχετικές ενέργειες για να ζήσεις στοιχειωδώς.

Οταν όμως σου χρωστάει το κράτος, εσύ, ο πολίτης, δεν έχεις το δικαίωμα και δεν μπορείς να του κάνεις αυτά που σου κάνει το ίδιο στην αντίθετη περίπτωση.

Πέραν όμως όλων αυτών, των κατάφωρων παραβιάσεων της αξιοπρέπειας και της προσβολής της προσωπικότητας των πολιτών, που είναι έρμαια στις αποφάσεις και τις εγκυκλίους της εκτελεστικής εξουσίας, το όλο θέμα με τις λεγόμενες κατασχέσεις λογαριασμών ίσως από μόνο του να μην ήταν τόσο μεγάλο αν σε αυτό δεν προστίθεντο και όλα τα άλλα παρελκόμενα της πολύχρονης κρίσης.

Οπως η αναγκαστική περικοπή των εισοδημάτων της συντριπτικής πλειονότητας των εργαζομένων και των συνταξιούχων έως και 60% στα χρόνια των μνημονίων.

Ή η απώλεια εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας και η θεσμοθέτηση των ελαστικών μορφών εργασίας με μισθούς από 100 έως 360 ευρώ.

Ή η επιβολή εκατοντάδων χιλιάδων πλειστηριασμών σπιτιών από τράπεζες και Εφορία.

Οταν, λοιπόν, στην πράξη και ανεξάρτητα από δημοσκοπήσεις και έρευνες, σχεδόν 8 στους 10 Ελληνες ζουν πλέον κάτω από τα όρια της φτώχειας και, το κυριότερο, δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση να βελτιωθεί η οικονομική τους θέση στο ορατό μέλλον, αντίθετα είναι πολύ πιθανόν να χειροτερέψουν τα πράγματα έτι περισσότερο, ε, τότε μάλλον μιλάμε για έναν υποθηκευμένο και κατασχεμένο λαό.