Ο ποιητής και ο σκακιστής

kathimerini.gr

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

​Δεν είναι ό,τι πιο πρωτότυπο μπορεί να κατεβάσει ο νους του ανθρώπου, όμως με τόση δουλειά που έχει ο άνθρωπος πού να βρει καιρό να ψάξει κάτι σπανιότερο στα Απαντα του Αλεξανδρινού, αποθηκευμένα στον σκληρό δίσκο της ποιητικής του ευαισθησίας. Διότι είναι ποιητής ο κ. Κοτζιάς κι η ποίηση δεν τον εγκαταλείπει ακόμη κι όταν δίνει τις μάχες του στα χαρακώματα των εθνικών μας συμφερόντων. Ετσι, από τη Μόσχα, όπου βρέθηκε για να λύσει ποιος ξέρει ποιον γόρδιο δεσμό, αναφερόμενος στον θρίαμβο που κατήγαγε η Ελλάς, σύμπας ο ελληνισμός θα έλεγα, επί των Βορειομακεδόνων –και μόνον που τους λέω έτσι αισθάνομαι κυρίαρχος της Βαλκανικής– ο υπουργός ποιητής θυμήθηκε Καβάφη: «Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους». Ή μήπως είπε τι θα «γίνουνε», εννοώντας τους πολιτικούς του αντιπάλους. Τέλος πάντων, μικρό το κακό. Τα χειρότερα τα κράτησε για μετά. Μετά το Σκοπιανό- Μακεδονικό, υποσχέθηκε λύση του Αλβανικού και άνοιγμα του Κυπριακού. Υποθέτω ότι, αφού τα λύσει όλα αυτά, θα βρει και λίγο χρόνο να ασχοληθεί με αυτούς τους δύο ταλαίπωρους αξιωματικούς που κρατούνται εις την Τουρκία. Εδώ γονατίσαμε μια ΠΓΔΜ, με την ψωροτουρκία θα κολλήσουμε;

Την ίδια περίοδο κατά την οποία ο ποιητής υπουργός καθάριζε τον ζωτικό χώρο μας από βαρβάρους, ο πρωθυπουργός του οργάνωνε τις τελευταίες του κινήσεις στη σκακιέρα. Δύο σκακιέρες για την ακρίβεια, όπως αποκάλυψε ο χαριτωμένος στον κ. Ρέγκλινγκ. Και αποθαύμασε ο άχαρος Γερμανός. «Σε δύο ολόκληρες; Με άσπρα και με μαύρα πιόνια; Πώς τα καταφέρνεις, βρε παιδί μου». «Διότι είμαι Ελλην και αριστερός. Και ως Ελλην και αριστερός δεν μου αρέσει να αφήνω εκκρεμότητες στο διάβα μου. Λύνω προβλήματα, μνημόνια, χρέος, συντάξεις, φόρους, “Ρουβίκωνες” και ό,τι άλλο προκύψει. Ολα τα λύνω. Και erga omnes ξέρω να κάνω». Η Ελλάδα αναπτύσσεται, η Ελλάδα είναι ισχυρή, «πυλώνας σταθερότητας στα Βαλκάνια και την Μεσόγειο». Κι ενώ, κοιτάζοντάς τον στη μικρή οθόνη κι ακούγοντας αυτήν τη φωνή που μου θυμίζει τα νιάτα μου, στον ορίζοντα της διάθεσής μου άρχισε να περιπλανάται νέφος σκοτεινόν και δυσμενές, το νέφος της πλήξης.

Τι θα γίνει η νοστιμιά αυτής της χώρας χωρίς την ομορφιά των προβλημάτων της; Χωρίς μνημόνια, χωρίς χρέος, κάθε μέρα που ανοίγεις τα μάτια σου να βλέπεις γύρω σου όλο και περισσότερη ανάπτυξη, η Ελλάς κινδυνεύει να χάσει την ιδιοπροσωπεία της, τη μοναδικότητά της, αυτή που προκαλεί τον φθόνο εχθρών και φίλων. Και να σας εξομολογηθώ και κάτι. Δεν το βρίσκω σωστό εκ μέρους της παρούσης κυβερνήσεως να λύσει όλα τα προβλήματα και να μην αφήσει κανένα για την επόμενη. Και στο κάτω κάτω, αν σκοπεύει να τα λύσει όλα, ας δημιουργήσει και μερικά για να μην πλήξουμε.