Ο 25ος νεκρός του Πολυτεχνείου

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

kathimerini.gr

Μίσος ή φθόνος; Το ένα δεν αποκλείει το άλλο, θα μου πείτε. Ή μάλλον συνήθως το ένα προϋποθέτει το άλλο. Μισούν γιατί φθονούν τον χώρο που τους προστατεύει. Ζητούν την προστασία του για να μπορούν να ξεσπάσουν πάνω του το μίσος τους. Και δεν αναφέρομαι στα ντουβάρια και στα σιδερένια κιγκλιδώματα. Δεν μισούν τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Μισούν τους χρήστες τους, τους φοιτητές και τους καθηγητές τους. Τους φθονούν γιατί αυτοί δεν βαριούνται να εργασθούν, γιατί δεν θέλουν να περνούν τις ημέρες τους πίνοντας μπίρες και τις νύχτες τους καπνίζοντας μπάφους. Τους φθονούν γιατί θέλουν να προκόψουν. Προκοπή. Να μία ακόμη λέξη που εξαφανίστηκε από το λεξιλόγιό μας. Μισούν τους γονείς των συμφοιτητών τους επειδή ξόδεψαν μια περιουσία για να μπορέσει το παιδί τους να σπουδάσει «δωρεάν» στο δημόσιο πανεπιστήμιο. Μισούν το δημόσιο πανεπιστήμιο όπως μισούν και τον δημόσιο χώρο, τους δρόμους, τα πεζοδρόμια και τις πλατείες.

Πώς ζουν όλα αυτά τα όντα; Ποιος τους εξασφαλίζει τη ζωή του παράσιτου; Σίγουρα δεν είναι φτωχόπαιδα. Αν ήσαν φτωχόπαιδα, αν ζούσαν «χωρίς οικογένεια», θα ήσαν αναγκασμένα να βρουν κάποια δουλειά για να βγάλουν τα προς το ζην. Ποιες οικογένειες τα εξέθρεψαν και ποιες τα συντηρούν; Με ποια χρήματα αγοράζουν τα κινητά τους, τα σακίδια, τις κουκούλες, τα μπουφάν και τις μπίρες τους; Είναι μειονότητα; Ναι είναι μια οικτρή μειονότητα, η οποία όμως έχει δύναμη ικανή να ακυρώσει τη ζωή μιας πόλης εκατομμυρίων. Δεν είναι μόνον κάθε χρόνο στην επέτειο. Είναι η καθημερινότητα στο κέντρο της Αθήνας. Ποιος τους έδωσε τη δύναμη; Οι ηλίθιοι καιροσκόποι που μας κυβερνούν σε αγαστή συνεργασία με τις οικογένειές τους και το σχολείο τους. Η παιδεία της αμέλειας, της αδιαφορίας, του θράσους; Οι ενοχικοί γονείς που δεν τόλμησαν να αντισταθούν στα πριγκιπικά τους ένστικτα; Συνέλαβαν λέει ανήλικα και αλλοδαπούς. Και καλά οι αλλοδαποί, για τα ανήλικα όμως δεν ευθύνονται κάποιοι γονείς;

Μακάρι το πρόβλημα να ήταν μόνον πολιτικό και να λυνόταν από μια σοβαρή κυβέρνηση και μια σοβαρή αστυνομία. Δεν είναι όμως μόνον πολιτικό. Η θλιβερή αυτή μειονότητα που φθονεί τους συνομηλίκους της, διότι δεν θέλουν να της μοιάσουν, είναι το σύμπτωμα του κοινωνικού καρκίνου. Το μίσος τους είναι πολιτισμικό. Είναι τα λύματα μιας κοινωνίας που περιφρονεί τη γνώση, την εργασία, τη μάθηση. Και την Ελλάδα, εννοείται. Καίνε σημαίες, όπως στα σκυλάδικα έκαιγαν δεκαχίλιαρα.

Στις ημέρες του Πολυτεχνείου, το 1973, έχουν καταγραφεί 24 νεκροί. Ο 25ος νεκρός είναι το ίδιο το Πολυτεχνείο, ως σύμβολο μιας Ελλάδας που περίμενε κάτι καλύτερο από τον εαυτό της.