Η τιμή της δυναμίτιδας

kathimerini.gr

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Η Ελλάδα είναι η τελευταία ευρωπαϊκή χώρα που εξακολουθεί να παράγει εγχώρια τρομοκρατία. Αν η Γαλλία, η Γερμανία και το Βέλγιο αντιμετωπίζουν την απειλή της εν πολλοίς εισαγόμενης τζιχάντ του αγρίου Ισλάμ, εμάς εδώ μας απασχολεί ακόμη η τρομοκρατία της αγριότητας που γέννησε η μεταπολίτευση τη δεκαετία του εβδομήντα. Ενα ιστορικό απολίθωμα, ένα λείψανο άλλων καιρών που εξακολουθεί να θεωρείται ιερό από μερίδα της ελληνικής κοινωνίας. Ακουγα χθες τις δηλώσεις που καταδίκαζαν την τρομοκρατική επίθεση εναντίον του ΣΚΑΪ και της «Καθημερινής». Σε κάθε τρεις λέξεις η μία ήταν η λέξη «δημοκρατία», η οποία επαναλαμβανόταν με την επιμονή ευχής με στόχο τον εξορκισμό. Ενας ψυχαναλυτής, υποθέτω, θα είχε πολλά να πει για την κατάχρηση της λέξης. Το εμπεδώσαμε: η δημοκρατία καταδικάζει τις τρομοκρατικές ενέργειες, όμως σε ποιο βαθμό έχει απορρίψει και έχει καταδικάσει τη νοοτροπία που οδηγεί σε αυτές; Μια νοοτροπία που υποστηρίζει όλες τις μορφές τρομοκρατίας, από τις πιο ελαφρές, όπως οι λεγόμενες «επεμβάσεις» του «Ρουβίκωνα», ώς τις πιο βαριές, όπως η χρήση δυναμίτιδας ή οι εν ψυχρώ δολοφονίες. Οταν η εμφύλια βία αντιμετωπίζεται ως βήμα προόδου και η επανάσταση ως ιδανικό, είναι φυσιολογικό η τιμή της δυναμίτιδας να παραμένει ψηλή.

Όταν εξακολουθούν να μας απασχολούν οι άδειες του κατά συρροήν δολοφόνου Κουφοντίνα, δεν έχουμε ξεμπερδέψει με το καρκίνωμα της τρομοκρατίας. Οταν ο «Ρουβίκωνας» και ο εσμός της αλητείας που σέρνει στην ουρά του αντιμετωπίζονται ως θεσμοί της δημοκρατίας, η υπόθαλψη της βίας νομιμοποιείται. Τι να την κάνεις την τζιχάντ όταν υπουργοί και βουλευτές της πλειοψηφίας ρητορεύουν λες και κηρύσσουν συμμοριτοπόλεμο; Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δημοκρατικό μας δάχτυλο. Η νοοτροπία που διατηρεί την πρόσφορη ατμόσφαιρα είναι παιδί της Αριστεράς. Παιδί της Αριστεράς που δεν παραδέχθηκε ποτέ την ήττα της στον «εμφύλιο» πόλεμο, που δεν κατέθεσε τα ιδεολογικά όπλα τα οποία οδήγησαν σ’ αυτόν. Παιδί μιας Αριστεράς που πίστευε ότι μετά τη δικτατορία αυτή θα όριζε το πολιτικό παιχνίδι στη χώρα. Κι όταν η δημοκρατία την έριξε στο περιθώριο ζήτησε να την εκδικηθεί. Οταν αυτή η Αριστερά ήρθε στην εξουσία, χρωστούσε πολλά σ’ αυτήν τη νοοτροπία και γι’ αυτό τη σεβάστηκε. Τα «δικά μας παιδιά» του Δραγασάκη μπορεί να μην προκαλούν ολέθριες βλάβες όταν φωνασκούν ή ασχημονούν, όμως κάποια απ’ αυτά για να επιτύχουν την προαγωγή τους παίρνουν και δυναμίτη ή καλάσνικοφ.

Ας μην απορούμε λοιπόν γιατί η Ελλάδα είναι η τελευταία ευρωπαϊκή χώρα που παράγει εγχώρια τρομοκρατία, και μάλιστα με όρους δεκαετίας του εβδομήντα. Η ίδια απολιθωμένη νοοτροπία που κρατάει την κοινωνία καθηλωμένη στην υπανάπτυξη, η ίδια, όταν κακοφορμίσει, απειλεί ζωές και την ελευθερία μας.