Από Καρδιάς,
Δέσποινα Γ. Σπυροπούλου
Δασκάλα
Όλα ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ…
Και… κάπως έτσι, θα συντελεστεί η «επαγγελματοποίηση του/της λειτουργού»…
Τι τα θέλεις τα «προστατευτικά» μέσα, Δάσκαλε/Δασκάλα; Όλα ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ… Μακριά κι αλάργα… Μηχανικού τύπου «φασόν» εργασία… Εσύ, όμως, επιμένεις γιατί… δεν είσαι βόρειος… Δεν το ξέρουν… Εδώ έχουμε ήλιο, εδώ είναι Ελλάδα, εδώ οι ψυχές έχουν άλλη διάσταση… δεν «κωδικοποιούνται», δεν «συσκευάζονται», δεν «σωπαίνουν», δεν «βιομηχανοποιούνται»… Εδώ είναι Ελλάδα, εδώ έχει ήλιους… δεν κρύβονται… δεν «απαθανατίζονται» με την τεχνολογία… απλά υπάρχουν και φωτίζουν… «Είναι οι γιοι και οι κόρες του ήλιου, είναι τα παιδιά μας».
Αξιότιμοι άπασες και άπαντες «παροικούντες» στην Εκπαίδευση.
Ξεκαθαρίζω… πριν σπεύσετε να αποφανθείτε!!!
ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΩ ΣΤΟ «ΖΩΝΤΑΝΟ» ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΟΥ
ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΑΙΔΟΥΛΙΑ ΜΟΥ… ΣΑΝ ΤΡΕΛΗ… ΧΘΕΣ!!!
Πλην, όμως, θέλω να γυρίσω όπως ακριβώς αποχώρησα…
ΧΩΡΙΣ «πάσης φύσεως» μάσκα (προστατευτική του ιού ή του «μεγάλου αδελφού»)…
ΦΟΡΑΕΙ Η ΜΑΜΑ ΜΑΣΚΑ;
ΘΕΛΩ να φαίνονται τα συναισθήματά μου, η απέραντη αγάπη μου, το χαμόγελό μου, η κατανόηση, η ανθρωπιά μου… στοιχεία για τα οποία έχουμε ξεχωριστή θέση στην καρδιά των μαθητών/μαθητριών μας… των παιδιών μας…
ΘΕΛΩ να φαίνεται η δυσαρέσκεια ή η δυσανασχέτησή μου και να συντελείται η υπέροχη και αναντικατάστατη, άμεση και εμπνευσμένη «αυτοδιόρθωση», από τις «παραβατικές» φατσούλες που έχεις απέναντί σου, επί παντός του ευκταίου και οριζόμενου κατά την εκπαιδευτική διαδικασία χωρίς να χρειαστεί να παρέμβεις δυσάρεστα με λόγο ή έργα…
Πλην, όμως, θέλω να γυρίσω όπως ακριβώς αποχώρησα…
ΧΩΡΙΣ «πάσης φύσεως» γάντια (προστατευτικά του ιού ή του «μεγάλου αδελφού»)…
ΦΟΡΑΕΙ Η ΜΑΜΑ ΓΑΝΤΙΑ;
ΘΕΛΩ να μπορώ να αγγίζω τα παιδούλια μου και να συντελείται έτσι η αναντικατάστατη συναισθηματική ανατροφοδότηση μεταξύ μας, που εκφράζει, σε απόλυτο βαθμό, την ελληνική εκπαιδευτική διαδικασία και πραγματικότητα, της οποίας είναι μέρος ουσιαστικό, αναγκαίο και αναντικατάστατο… μια κουλτούρα της αλληλοσύνδεσης, αλληλοκατανόησης, «αλληλεξάρτησης», αλληλεγγύης και αλληλεπίδρασης (και όλα τα «αλλη… δηλωτικά της σχέσης των δύο πλευρών που ταυτίζονται μέσα σε ένα σύστημα αξιών και αρχών με βάση την αγάπη), δια του ζωογόνου «αγγίγματος» κατά τη συναναστροφή, ιδιαιτέρως στα παιδιά, στα τρυφερούδια που τα «ρουφούν» όλα στον μέγιστο βαθμό, με την ασυναίσθητη και εκ των έσω ορμώμενη και ανεξέλεγκτη υπερβολή που τα χαρακτηρίζει. Ο/Η Δάσκαλος/Δασκάλα «αγγίζει», «εγγίζει», χαϊδεύει, αστειεύεται, παίζει, χαλαρώνει, διακόπτει το μάθημα και χορεύει ή τραγουδάει ή κάνει τον «καραγκιόζη», όταν ο μαθητής του… δεν είναι καλά και κάνει τα πάντα για να ισορροπήσει την ψυχούλα του… «Οικογενειακές» καταστάσεις… το άβατο του «οίκου» μου…
Πλην, όμως, θέλω να γυρίσω όπως ακριβώς αποχώρησα…
ΧΩΡΙΣ φόβο και αποστασιοποίηση…
ΦΟΒΑΤΑΙ Η ΜΑΜΑ;
τα οποία -δικαιολογημένα- θα γίνονται αντιληπτά από τα παιδιά (και είναι δεδομένο ότι τα παιδιά θα το εντοπίσουν με τα ραντάρ της ψυχής τους…) ως αποφυγή από μια «μολυσματική πηγή» και έναν «φορέα θανάτου»… Μια αποστασιοποίηση που, στο σύνολό της, θα έχει -μοιραία- θέση στο πίσω μέρος του μυαλού των εκπαιδευτικών… αυτό το «μάγκωμα» κι ας μην θέλουμε μέσα μας κυρίως να το παραδεχτούμε. Αυτό το «μάγκωμα» που δεν σε αφήνεις να «ξεδιπλωθείς», που σε καθιστά δυσλειτουργικό ή έστω λιγότερο αποτελεσματικό, διότι ο φόβος «καταλαμβάνει» πολύ χώρο μέσα σου και τα κάνει όλα «μικρά και λίγα», μικρή και λίγη διάθεση, μικρή και λίγη αποτελεσματικότητα, μικρή και λίγη ενέργεια, «μικρό και λίγο» όόόλο το «πολύ» που διαθέτουμε και το σκορπάμε απλόχερα χωρίς τον φόβο της επιβίωσης… τον μεγαλύτερο απ’ όλους τους φόβους μας. Α, ξέχασα… και να μην παίρνεις τα λουλούδια που σου μάζεψαν από την αυλή στο διάλειμμα… να αρνείσαι το κέρασμα, το μπισκοτάκι που σου το προσφέρουν με το χέρι και όχι από τη συσκευασία… το μυστικό στο αφτί… να αποφεύγεις την ορθάνοιχτη αγκαλιά που σου προτείνουν, γιατί την έχουν ανάγκη και ή κάτι θέλουν να σου «εναποθέσουν» για να ξελαφρώσουν ή θέλουν να ζητήσουν συγγνώμη ή θέλουν να σου καταθέσουν… έτσι χωρίς λόγια την απέραντη αγάπη τους… και τόσα άλλα «μικρά και λίγα» για κάποιους… «μεγάλα και πολλά» για εμάς!!!
Πλην, όμως, θέλω να γυρίσω όπως ακριβώς αποχώρησα…
ΧΩΡΙΣ υστερικές παραινέσεις, κυνηγητό χιμαιρών και ερινύες να με περιτριγυρίζουν γιατί δεν πρόφτασα, κυρίως στα διαλείμματα… «ό,τι τρέχει με την ταχύτητα του φωτός»… το αντισηπτικό, το χέρι στο στόμα, το χέρι στη μύτη και στα μάτια… το κοινό γεύμα: «Έλα, δάγκωσε λίγο από μένα. Να δαγκώσω κι εγώ;»… το κοινό ποτήριον της καταστροφής «Τι χυμό έχεις, να δοκιμάσω;»… τους εναγκαλισμούς και τα φιλιά, την ανάγκη της εκ του σύνεγγυς συνύπαρξης, τα χάδια της παρηγοριάς «Μην κλαις, άστον αυτόν, εγώ σ’ αγαπάω»… το… τα… την… τον… τους… τις… ανάγκες ψυχής και καρδιάς, ανάγκες διαφορετικές για τον καθένα και την καθεμιά από τα τρυφερούδια μας…
Θέλω να επιστρέψω στα παιδούλια μου όπως με ξέρουν και όχι όπως είμαι…
δεν ωφελεί… θα «φορτωθούνε» την εικόνα τού τώρα… για ένα τίποτα,
το απόλυτο τίποτα μερικών ημερών, το απόλυτο τίποτα της ουσίας…
…το απόλυτο πολύ, όμως, της επικοινωνίας και του «φαίνεσθαι»…
Θέλω να επιστρέψω ως Δασκάλα που μέσα της φωλιάζει η Μάνα, η Μητέρα, η Μανούλα, η Μαμάκα, η Μαμά!!! Από κοντά… από πολύ κοντά!
Θέλω να επιστρέψω εκεί που άφησα την «τελευταία μου ελεύθερη» αγκαλιά, το «τελευταίο μου ελεύθερο» φιλί, το «τελευταίο μου ελεύθερο» χαμόγελο…
το «τελευταίο μου ελεύθερο» άγγιγμα…
Όλα τα «τελευταία ελεύθερα» που άφησα… ΕΚΕΙ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου