Ο παλιμπαιδισμός του ρεβεγιόν

kathimerini.gr

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Πώς θα τη βγάλουμε τις δύο μεγάλες παραμονές του χρόνου; Πώς τους ήρθε να πετάξουν εκείνο το «εννέα άτομα»; Και πού θα βρω χρήματα για να τραπεζώσω εννέα άτομα; Διότι αν δεν φθάσω το επιτρεπόμενο όριο θα με περάσουν για φτηνιάρη. Κι αν είναι δέκα τι θα γίνει; Εκείνος ο ένας θα κάνει τη διαφορά; Αν όμως δεν ξεπεράσεις έστω και λίγο το επιτρεπόμενο όριο τότε δεν κάνεις τη διαφορά. Κι αν δεν κάνεις τη διαφορά τότε καλύτερα να μην κάνεις τίποτε. Οπότε γλιτώνεις και τα έξοδα για τα εννέα άτομα. Μια χαρά μου πάει έτσι. Έπειτα, μετά τις δέκα απαγορεύεται η κυκλοφορία στους δρόμους. Τους ταΐζεις, τους ποτίζεις και μετά δεν ξέρεις πού να τους βάλεις. Καλύτερα να μην τους ταΐσεις ούτε να τους ποτίσεις. Γλιτώνεις και τα έξοδα. Άσε που γλιτώνεις και τις συζητήσεις. «Εσύ θα κάνεις το εμβόλιο»; «Εγώ δεν είμαι του αντιεμβολιαστικού, αλλά δεν θα το κάνω». «Βιάστηκαν». «Συμφέροντα. Πώς να μη βιαστούν». «Ο Μπάιντεν θα συνετίσει τον Ερντογάν»; «Είναι και αυτή η Ευρώπη, όμως, σαν αρθριτική γερόντισσα». Δεν φθάνει που τους τραπεζώνεις πρέπει να τους ακούς κιόλας. Για να τα βγάλεις πέρα με τη δοκιμασία αποφασίζεις ότι μόλις περάσουν όλα αυτά θα πας στους «ανώνυμους αλκοολικούς» και ρουφάς άλλο ένα ποτήρι κόκκινο.

Ευτυχώς, δεν είμαστε μόνοι ούτε ανάδελφοι. Επιτέλους ο ελληνισμός συνάντησε την Ευρώπη. Ο στόχος των πρώτων 200 ετών επετεύχθη χάρη στον δαιμονισμένο ιό. Στην αγωνία του για το ρεβεγιόν συμπαρίστανται ο ένας μετά τον άλλο οι λαοί της Ευρώπης. Οι κήρυκες της Ευρώπης των λαών τώρα δικαιώνονται. Οι λαοί εκμεταλλεύονται τα κενά του συστήματος και συνωστίζονται. Ένα φάντασμα κινείται πάνω από τη γηραιά Ευρώπη, το φάντασμα του ρεβεγιόν. Δεν ξέρω αν ο αριθμός εννέα ισχύει και αλλού, όμως όλο και κάποιος θα ισχύει. Στη Γαλλία, αν δεν κάνω λάθος, είναι το έξι. Είδα μια γελοιογραφία με τον έβδομο νάνο που φωνάζει στη Χιονάτη να του ανοίξει την πόρτα.

Ο επιχειρηματίας που αναγκάζεται να κλείσει αντιμετωπίζει ένα πραγματικό πρόβλημα. Είναι δικό του, όμως το μοιράζεται με το κοινωνικό του περιβάλλον. Τα κλειστά σχολεία είναι πραγματικό πρόβλημα. Το παιδί δεν πάει σχολείο μόνον για να μάθει γραμματική. Εκεί μαθαίνει να συμβιώνει με μια κοινότητα ευρύτερη από την οικογένειά του. Όταν είσαι αντιμέτωπος με τόσα και άλλα τόσα προβλήματα, το ρεβεγιόν είναι πολυτέλεια. Και όμως, αυτή η πολυτέλεια μας απασχολεί. Πόσοι και πώς θα γιορτάσουμε την παραμονή; Παλιμπαιδισμός είναι η λέξη. Ας γίνουμε παιδιά, ας συμπεριφερθούμε σαν παιδιά για να γλιτώσουμε από την κούραση της ενήλικης ζωής μας. Ας ρίξουμε όλο το βάρος στο ρεβεγιόν για να μη σκεφτόμαστε τα υπόλοιπα που μας βαραίνουν. Δεν είμαι ψυχίατρος. Όμως φαντάζομαι ότι οι ψυχίατροι θα έχουν πολλά να πουν.