Η στρατηγική του χόλου

kathimerini.gr

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Κάποτε είχαν κυκλοφορήσει φήμες για την υγεία του στρατηγού Ντε Γκωλ. Με το γνωστό του χιούμορ είχε σχολιάσει: «Ξέρω ότι αρκετοί εύχονται τα χειρότερα για μένα. Θέλω να τους διαβεβαιώσω ότι δεν πρόκειται να τους απογοητεύσω. Κάποια μέρα θα καταφέρω να πεθάνω». Μπορεί να μην το είπε ακριβώς έτσι, το μεταφέρω όπως το θυμάμαι. Το θυμήθηκα με αφορμή τον χόλο που βγήκε στον αφρό του Διαδικτύου εξαιτίας της σύντομης περιπέτειας υγείας του Αδώνιδος Γεωργιάδη. Κατ’ αρχάς, σκέφτηκα να μη δώσω σημασία. Όπως και δεν δίνω σημασία σε όσους μου εύχονται «ψόφο» σχεδόν καθημερινά, επειδή δεν τους αρέσουν τα άρθρα μου. Πολλοί από αυτούς είναι οργανωμένοι σε ομάδες που έχουν ταυτίσει την πολιτική παρέμβαση με τη στρατηγική του χόλου. Δεν είναι πολυάριθμοι, συμποσούνται σε όσους διαδήλωναν υπέρ του Κουφοντίνα. Και κρύβουν την ταυτότητά τους. Γύρω τους κυκλοφορεί η πανίδα του βυθού. Διάφοροι που ανακάλυψαν τη γραφή όταν αγόρασαν τάμπλετ και αντί να τσακώνονται με τον γείτονα ή τη γυναίκα τους ξεσπούν στο πληκτρολόγιο. Είναι οι μονίμως αγανακτισμένοι. Αυτοί που πιστεύουν ότι η ελληνική κοινωνία πρέπει να είναι μονίμως θυμωμένη με κάτι επειδή οι ίδιοι είναι θυμωμένοι με τον εαυτό τους που τους απογοήτευσε.

Υπάρχει περίσσευμα χόλου, όπως υπάρχει περίσσευμα φθόνου. Οι γλεντζέδες που συνωστίζονται στις πλατείες μοιάζουν να διασκεδάζουν εναντίον όσων θέλουν να τηρήσουν τα μέτρα. Όταν φωνάζεις «Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι» δεν διεκδικείς τίποτε καλύτερο για τη ζωή σου. Θέλεις να βγάλεις το περίσσευμα του χόλου. Το ερώτημα είναι για ποιον λόγο ο χόλος, εντελώς ανθρώπινο συναίσθημα, βρίσκει ανταπόκριση σε τμήματα του πληθυσμού, κυρίως δε στους νεότερους. Θα μπορούσε να εξηγηθεί από το γεγονός ότι η ελληνική κοινωνία είναι μια κοινωνία απογοητευμένη από τον εαυτό της. Όμως, πότε πρόλαβε ο εικοσάρης να απογοητευθεί από τον εαυτό του; Την απογοήτευση του την πέρασαν, ακόμη και υποσυνείδητα, οι δάσκαλοι και οι γονείς του.

Είναι το πρόβλημα της σημερινής Αριστεράς. Επειδή έχει απογοητευθεί από τον εαυτό της, επειδή η ιδεολογία της έχει ακυρωθεί από την πραγματικότητα, της έχει μείνει η στρατηγική του χόλου. Έτσι επιβιώνει. Πολλές φορές χωρίς προσχήματα. Είτε είναι οι άθλιοι του Διαδικτύου που επιχαίρουν με την περιπέτεια του κ. Γεωργιάδη, είτε είναι ο θλιβερός Πολάκης, είτε είναι η ανοησία του Τσίπρα που επενδύει στις καταστροφές της πανδημίας. Με μία διαφορά. Ο χόλος μπορεί να κινητοποιήσει κάποιες κοινωνικές ομάδες, όμως δεν σε βοηθάει να κυβερνήσεις. Αποδείχθηκε στην τετραετία. Και γι’ αυτό, όσο επιμένουν στη στρατηγική του χόλου δεν πρόκειται να δουν τη «δεύτερη φορά» με την οποία μας απειλούν.