Και οι μανάδες που "έφυγαν", συνεχίζουν να είναι δίπλα μας!
Γράφει η Δέσποινα Σπυροπούλου
Δασκάλα
Οι μάνες έφυγαν... Δάκρυα στα μάτια... Στις κάμαρες σιωπή... Αβάσταχτη σιωπή... Χειροπιαστή σιωπή... Σιωπή στον αέρα... Σιωπή στο χώμα... Πέτρα σιωπή... Κόσμος σιωπή...…………… Οι μάνες που έφυγαν... Απόψε θε να ρθούνε... Μαζί μας να χορέψουνε ……………… Νεράιδες με λυτά μαλλιά …………… Καιρός να ανταμωθούμε……………… Όσα ποτέ δεν είπαμε... Απόψε θα τα πούμε… (απόσπασμα Γ.ΤΖΗΚΑΣ)
Για ΑΥΤΕΣ που έφυγαν νωρίς... για τα παιδιά που μείναν πίσω...
Σε ΑΥΤΗΝ που έφυγε... Σε ΑΥΤΗΝ που ήξερε ότι φεύγει και σπάραζε βουβά ολονυχτίς στο προσκεφάλι μας, καθώς επάλευε με το θεριό... "Πού θα σας αφήσω, πουλάκια μου?" Πόσο δύσκολο, Θεέ μου!!! Δεν έχει ζύγι, μόνο πόνο, πόνο αβάσταχτο!!!Εφτά τα χρόνια μου όλα κι όλα... Την άκουγα... Δεν είχα ύπνο... Ήξερα, καταλάβαινα, ένιωθα τον πόνο να έρχεται... Τη μοναξιά να απλώνει το βαρύ της χέρι πάνω μου...
Την ανασφάλεια να με κατακλύζει σαν μια θάλασσα καημού, μια μαύρη θάλασσα...
Σε ΑΥΤΗΝ που το φευγιό της μάρανε ψυχές και όνειρα... ένεκα η επιβίωση, βλέπετε... Μικρό παιδί σαν ήμουνα... Πρώτη έννοια η επιβίωση, ο βηματισμός... Σκληρό!!! Δεν ήταν δική μου δουλειά η ισορροπία!!!... Πάντα χωλή... Το ένα πόδι σταθερό, πιο σταθερό δεν γίνεται (Πατέρας με τα όλα του, μοναδικός, χρυσάφι)... το άλλο... πατερίτσα (καμία ισορροπία... μικρό παιδί σαν ήμουνα... επτάχρονο θε να 'μουν)...
Σε ΑΥΤΗΝ που άκουγα να βογκάει από τους πόνους του σώματος μα πιότερο από τον πόνο της ψυχής... για τα παιδιά της και για τα νιάτα της... στα 27 της!!!
Σε ΑΥΤΗΝ που φεύγοντας... πήρε μαζί της τη μισή ζωή μου, έσβησε του ουρανού μου το φως... και πάλεψα στο απόλυτο σκοτάδι να βρω τον προσανατολισμό μου, τα βήματά μου, τη ζωή μου!!! Φως και πάλι ο Πατέρας, ο Μπαμπάκας, ο Μπαμπάς μου, που όμοιό του δεν ματαβρήκα ως τα τώρα!!!
Σε ΑΥΤΗΝ... πόσο νέα, Θεέ μου... Πώς άντεξες και την πήρες??? Σχώρα με!!! Δεν έχει τελειωμό ο πόνος!!!
Σε ΑΥΤΟΝ... που για μένα... γιορτάζει σήμερα... Πατέρας!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου