Η θέση της ΝΔ ως προς τη Συμφωνία των Πρεσπών

 

Το έχουμε πει πολλές φορές- το λέμε και τώρα: Η ΝΔ ως αντιπολίτευση το 2019 καταψήφισε τη Συμφωνία, προειδοποιώντας, τότε, για τα προβλήματα που θα δημιουργούσαν οι αστοχίες της. Ήμασταν όμως απολύτως ξεκάθαροι: Από την στιγμή που η Συμφωνία θα ετίθετο σε ισχύ, δεν θα ήταν εφικτή η κατάργησή της. Ουδέποτε ισχυριστήκαμε ότι θα την καταργήσουμε ακριβώς επειδή αναγνωρίζουμε και σεβόμαστε τη συνέχεια του κράτους και τις διεθνείς υποχρεώσεις/ δεσμεύσεις της χώρας μας. Εμείς είμαστε ειλικρινείς και ξεκάθαροι:

• Οφείλουμε να εφαρμόσουμε τη Συμφωνία αυτή, αλλά η ψήφιση των μνημονίων εξαρτάται και από την άλλη πλευρά, δηλαδή από το πόσο συνεπής θα είναι στις διεθνείς της υποχρεώσεις.
• Περιμένουμε από την άλλη πλευρά να τηρήσει τα συμφωνηθέντα και εμείς, ως ένα Κράτος που έχει συνέχεια, θα κάνουμε αντιστοίχως το ίδιο.
• Ρωτάμε ειλικρινά, απευθυνόμενοι στην Αντιπολίτευση και περισσότερο στους πολίτες, που καταλαβαίνουν πολλά περισσότερα, από ό,τι φαίνεται: Θα ήταν καλύτερο αυτή την περίοδο, με αυτή την στάση που ακολουθήθηκε από την Πρόεδρο της Βόρειας Μακεδονίας, να έχουν ψηφιστεί τα μνημόνια αυτά; Μήπως είναι καλύτερο τελικά που δεν είχαν ψηφιστεί μέχρι σήμερα;

Δέσμη μέτρων για την στήριξη των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ

Δεύτερη επαγγελματική ευκαιρία στους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ, οι συμβάσεις των οποίων λήγουν στις 12 Μαΐου 2024, μέσω δύο στοχευμένων προγραμμάτων απασχόλησης, παρέχει η Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΚΥΑ), που υπέγραψαν οι υπουργοί Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, Ανάπτυξης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Υγείας, Εσωτερικών, Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού, οι αναπληρωτές υπουργοί Εσωτερικών, Υγείας και ο υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών.

Ειδικό πρόγραμμα απασχόλησης για όσους είναι ηλικίας άνω των 55 ετών:

• Το συγκεκριμένο πρόγραμμα απασχόλησης, προϋπολογισμού άνω των 40,416 εκατ. ευρώ, αφορά τους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ, οι συμβάσεις των οποίων λήγουν στις 12 Μαΐου. Συγκεκριμένα αφορά όσους είναι ηλικίας άνω των 55 ετών συμπεριλαμβανομένων και όσων διανύουν το 55ο έτος της ηλικίας τους εντός του 2024, ήτοι έχουν γεννηθεί έως και την 31η/12/1970 και δεν έχουν συμπληρώσει τον απαιτούμενο συντάξιμο χρόνο για θεμελίωση πλήρους συνταξιοδοτικού δικαιώματος λόγω γήρατος.
• Αντικείμενο του προγράμματος είναι η δημιουργία 320 νέων θέσεων απασχόλησης μέσω της τοποθέτησης τους στους ΟΤΑ α’ και β’ βαθμού, και συγκεκριμένα στους Δήμους: Αλιάρτου, Θηβαίων, Λεβαδέων, Ορχομενού, Χαλκιδέων, Κύμης-Αλιβερίου, Διρφύων-Μεσσαπίων, Μαντουδίου-Λίμνης-Αγίας Άννας, Καστοριάς, Σερβίων – Βελβεντού και Λοκρών και στις Περιφέρειες Στερεάς Ελλάδας, Αττικής και Δυτικής Μακεδονίας.
• Οι ακαθάριστες μηνιαίες αποδοχές των ωφελούμενων ανέρχονται στο ποσό των 1.210 ευρώ και η συνολική χρονική διάρκεια απασχόλησης τους ορίζεται έως 7 έτη. 

Ειδικό πρόγραμμα απασχόλησης για όσους είναι ηλικίας έως 54 ετών:

• Το εν λόγω πρόγραμμα, προϋπολογισμού 19,525 εκατ. ευρώ, αφορά τους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ, οι συμβάσεις των οποίων λήγουν στις 12 Μαΐου, και είναι ηλικίας έως 54 ετών, ήτοι έχουν γεννηθεί από 1η/1/1971 και εφεξής.
• Αντικείμενο του προγράμματος, είναι η δημιουργία 536 νέων θέσεων πλήρους απασχόλησης μέσω της τοποθέτησης τους σε φορείς του Υπουργείου Υγείας, στη Δημόσια Υπηρεσία Απασχόλησης (Δ.ΥΠ.Α), στον e-ΕΦΚΑ, στην Περιφέρεια Αττικής και στην Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας.
• Οι ακαθάριστες μηνιαίες αποδοχές των ωφελούμενων ανέρχονται στο ποσό των 1.210 ευρώ και η συνολική χρονική διάρκεια απασχόλησης τους ορίζεται σε 12 μήνες με δυνατότητα επέκτασης για άλλους 12 μήνες.
• Επίσης οι ωφελούμενοι του συγκεκριμένου προγράμματος μπορούν να συμμετέχουν σε ειδικά προγράμματα Συνεχιζόμενης Επαγγελματικής Κατάρτισης με πιστοποίηση. Στόχος των προγραμμάτων αυτών είναι η αναβάθμιση των δεξιοτήτων των ωφελούμενων (upskilling) ή/ και την επανακατάρτιση τους (reskilling) σε θεματικά́ αντικείμενα σχετικά με τις ειδικότητες που απασχολούνται στο πλαίσιο του οικείου προγράμματος και η πιστοποίηση των γνώσεων, ικανοτήτων και δεξιοτήτων που θα αποκτηθούν στο πλαίσιο του προγράμματος κατάρτισης.

Προχωρούν οι ηλεκτρονικές δημοπρασίες για πάνω από 1.200 παραχωρήσεις σε παραλίες

Για να δούμε θα μπει κάποια σειρά και τάξη, ώστε να μην απλώνουμε τα πόδια μας έως εκεί που σκάει το κύμα; 

Σε πλήρη εξέλιξη βρίσκεται η εφαρμογή του προσφάτως ψηφισθέντος νόμου που αφορά στην παραχώρηση απλής χρήσης αιγιαλού και παραλίας. Αναλυτικά, πάνω από 1.200 παραχωρήσεις τμημάτων έχουν τεθεί ή πρόκειται να τεθούν σε ηλεκτρονική δημοπρασία έως τις 31 Μαΐου στην ειδική ψηφική πλατφόρμα (https://eauctions.gsis.gr). Σημειώνεται πως, παράλληλα, υπάρχουν από προηγούμενα έτη και επιπλέον 6.500 παραχωρήσεις που έχουν ενεργή σύμβαση και οι οποίες έχουν ήδη καταχωρηθεί στο ψηφιακό μητρώο συμβάσεων παραχώρησης απλής χρήσης αιγιαλού και παραλίας. 

• Σε κάθε περίπτωση, όλες οι παραχωρήσεις, είτε νέες είτε υφιστάμενες, θα διέπονται από φέτος από το ίδιο πλαίσιο ελέγχων και προστίμων λόγω παράνομης κατάληψης δημόσιου χώρου και υπέρβασης των υπό παραχώρηση εκτάσεων. Οι κτηματικές υπηρεσίες και όλοι οι συναρμόδιοι φορείς υποχρεούνται να εφαρμόζουν αμέσως το σχετικό νομοθετικό και κανονιστικό πλαίσιο. Ωστόσο, η νέα εικόνα θα έχει διαμορφωθεί πλήρως από τα τέλη Ιουνίου, όταν και θα έχουν ολοκληρωθεί οι σχετικές διαδικασίες εγκατάστασης των νέων παραχωρησιούχων σε αιγιαλό και παραλίες.
• Υπενθυμίζεται πως με το νέο νόμο, οι δημοπρασίες για παραχώρηση τμημάτων αιγιαλού και παραλίας γίνονται πλέον αποκλειστικά ψηφιακά μέσω της ειδικής πλατφόρμας που προαναφέρθηκε.
• Σημειώνεται πως δεν επιτρέπεται παραχώρηση αιγιαλού και παραλίας όταν το μήκος ή πλάτος τους είναι μικρότερο των 4 μέτρων ή όταν το συνολικό εμβαδόν του αιγιαλού είναι μικρότερο από 150 τ.μ. Επιπρόσθετα, οι παραχωρησιούχοι υποχρεούνται να διασφαλίζουν ότι:

-τουλάχιστον το 50% της παραλίας πρέπει να μένει ελεύθερο και ταυτόχρονα το εμβαδόν κάθε παραχώρησης δεν μπορεί να υπερβαίνει τα 500 τετραγωνικά μέτρα.

-τα ομπρελοκαθίσματα μπορούν να καταλαμβάνουν μέχρι 60% της παραχωρούμενης έκτασης ή 30% για παραλίες που βρίσκονται σε περιοχές Natura που δεν έχουν χαρακτηρισθεί απάτητες.

-μεταξύ των παραχωρήσεων πρέπει να μεσολαβεί απόσταση τουλάχιστον 6 μέτρων (3 μέτρα σε κάθε πλευρά, ή 4 μέτρων αν πρόκειται για περιπτώσεις επιχειρήσεων που λειτουργούν σε εφαπτόμενα κτίρια) και τα ομπρελοκαθίσματα πρέπει να απέχουν από τη θάλασσα τουλάχιστον 4 μέτρα, για τις νέες παραχωρήσεις.

-το κοινό έχει σε κάθε περίπτωση ελεύθερη, απρόσκοπτη και ασφαλή διέλευση στον αιγιαλό και την παραλία με ειδικές προβλέψεις και για άτομα με αναπηρία (όπως μέσω της τοποθέτησης ειδικών πλατφορμών για την εξυπηρέτησή τους, εφόσον δεν έχουν εγκατασταθεί από τον δήμο για τις νέες παραχωρήσεις).

-ο χώρος διατηρείται καθημερινά καθαρός φροντίζοντας για τη διατήρηση της ισορροπίας του οικοσυστήματος και της μορφολογίας της ακτής. Παράλληλα, υποχρεούνται να τον παραδώσουν στην αρχική κατάσταση μετά το πέρας της διάρκειας της παραχώρησης.

-σε εμφανές σημείο στον αιγιαλό ή την παραλία αναρτάται πινακίδα, με λεπτομέρειες της παραχώρησης.

τοποθετούνται κινητά στοιχεία για την εξυπηρέτηση του κοινού.

-υπάρχει ναυαγοσώστης, εφόσον η υποχρέωση αυτή δεν καλύπτεται από τον οικείο δήμο, για τις νέες παραχωρήσεις.

Επική πρόκριση του Ολυμπιακού στο Final-4 της Euroleague - Κέρδισε 63-59 μέσα στη Βαρκελώνη

 Ομάδα πρότυπο με προσωπικότητα, που τα μέλη της (διοικούντες, προπονητές-ιατρικό τιμ και καλαθοσφαιριστές) εκτός από πνευματικές δεξιότητες διαθέτουν αγωγή, παιδεία και ήθος...

Δηλώνω περήφανος !

Ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα των θαυμάτων και κατάφερε ένα ακόμη. Νίκησε την Μπαρτσελόνα εκτός έδρας σε Game 5 με 59-63 και πήρε το εισιτήριο για το τρίτο διαδοχικό Final Four της Euroleague.

Μπαρτζώκας: «Δείξαμε το επίπεδό μας σε όλη τη σειρά, θέλω να δώσω συγχαρητήρια στον Παναθηναϊκό»

Μητσοτάκης: Γιατί οι ευρωεκλογές είναι σημαντικές

Από τη συνέντευξη του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στην εκπομπή «Πρώτη Λέξη» του protothema.gr και στον δημοσιογράφο Αντώνη Σρόιτερ:

Γιατί οι ευρωεκλογές είναι σημαντικές

Αλλά προφανώς θα πρέπει να εξηγήσουμε στους πολίτες γιατί οι ευρωεκλογές είναι σημαντικές για τη δική τους ζωή. Γιατί οι αποφάσεις που παίρνονται στις Βρυξέλλες έχουν πολύ μεγάλη σημασία για το τι γίνεται σε όλα τα κράτη-μέλη. Εξάλλου, άνω του 75% της νομοθεσίας που ψηφίζεται στη Βουλή, με κάποιο τρόπο έχει προκύψει από πρωτοβουλίες οι οποίες ελήφθησαν στις Βρυξέλλες. Και το τι θα συμβεί στην Ευρώπη στον επόμενο πενταετή κύκλο έχει πολύ μεγάλη σημασία για την πατρίδα μας.

• Θα έχουμε ή δεν θα έχουμε, παραδείγματος χάρη, ένα νέο Ταμείο Ανάκαμψης, το οποίο αυτή η κυβέρνηση διαπραγματεύτηκε, με προφανή οφέλη για την ελληνική οικονομία;
• Θα μπορέσουμε ή δεν θα μπορέσουμε να συγκροτήσουμε μια ενιαία αμυντική πολιτική με πρόσθετα χρηματοδοτικά εργαλεία; Γιατί έχει σημασία αυτό για τη πατρίδα μας; Προφανώς γιατί δεν θα χρειαστεί να χρησιμοποιούμε μόνο εθνικούς πόρους για να χρηματοδοτούμε μεγάλες εξοπλιστικές δαπάνες, θα μπορούμε ενδεχομένως να προσβλέπουμε και σε ευρωπαϊκή, πρόσθετη χρηματοδότηση.
• Θα εξακολουθούμε να έχουμε μια πολιτική για το μεταναστευτικό η οποία θα προτάσσει την εξωτερική ασφάλεια των συνόρων; Θα μπορέσουμε ως Ευρώπη να κάνουμε απαραίτητες αλλαγές στην Κοινή Αγροτική Πολιτική για να δώσουμε στους αγρότες μας μεγαλύτερη ευελιξία και μεγαλύτερο χρόνο προσαρμογής στην κλιματική κρίση;
• Θα μπορέσει η Ευρώπη να αποκτήσει μια ενιαία δημογραφική πολιτική; Γιατί το πρόβλημα της δημογραφικής συρρίκνωσης δεν αφορά μόνο την πατρίδα μας, αφορά όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.

Σας έδωσα, λοιπόν, λίγα μόνο παραδείγματα γιατί οι αποφάσεις που θα παρθούν την επόμενη μέρα στις Βρυξέλλες αφορούν το τι θα γίνει στην πατρίδα μας και γιατί πιστεύω ότι η Νέα Δημοκρατία είναι το καλύτερα τοποθετημένο κόμμα για να διεκδικήσει στις Βρυξέλλες αποφάσεις που τελικά θα είναι προς όφελος των Ελλήνων πολιτών.

Ο εκλογικός στόχος

Στις ευρωεκλογές του 2019, οι οποίες θέλω να θυμίσω ότι έλαβαν χώρα λίγο πριν από τις εθνικές εκλογές, η Νέα Δημοκρατία πήρε 33% και στη συνέχεια πήρε 39%. Και αν δείτε ιστορικά όλες τις ευρωεκλογές, υπάρχει πάντα μία απόκλιση -για τα μεγάλα κόμματα τουλάχιστον, για τα κόμματα εξουσίας- μεταξύ των ποσοστών που λαμβάνουν στις εθνικές εκλογές και των ποσοστών που λαμβάνουν τελικά στις ευρωεκλογές. Γι’ αυτό και θεωρώ ότι το μέτρο σύγκρισης πρέπει να είναι οι προηγούμενες ευρωεκλογές και αυτός είναι ο στόχος που έχω θέσει. Πάντα θέτω έναν στόχο στις εκλογές, για να μπορώ και εγώ να γνωρίζω τελικά αν πετύχαμε ή δεν πετύχαμε τον στόχο και στη συνέχεια να κάνουμε έναν συνολικό απολογισμό.

Το πρώτο εννιάμηνο της κυβέρνησης

Αλλά αν πάμε και κάνουμε έναν αντικειμενικό απολογισμό του τι έχουμε κάνει αυτό το εννιάμηνο:

• καταρχάς υλοποιήσαμε ένα μεγάλο κομμάτι του οικονομικού μας προγράμματος: αυξήσεις σε μισθούς και σε συντάξεις, νέα αύξηση στον κατώτατο μισθό,
• η μεγάλη μεταρρύθμιση της επιστολικής ψήφου,
• η υλοποίηση της δέσμευσής μας για μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια,
• ο δικαστικός χάρτης,
• η αντιμετώπιση ζητημάτων όπως η οπαδική βία, τα θέματα που έχουν να κάνουν με το bullying και οι πολιτικές μας που έχουν να κάνουν με τα ζητήματα της παραβατικότητας και της βίας των εφήβων,
• η υλοποίηση του Ταμείου Ανάκαμψης με σημαντικές παρεμβάσεις, που γίνονται ας πούμε στα νοσοκομεία μας και στα κέντρα υγείας,
• η συνέχιση ενός σημαντικού προγράμματος υποδομών, με δρόμους καινούργιους οι οποίοι πια παραδίδονται. Δεν θα τα πεις και λίγα.

Καταλαβαίνω απόλυτα όμως γιατί οι πολίτες μπορεί να αισθάνονται μια σχετική δυσθυμία, διότι υπάρχει ένα πρόβλημα, ένας «ελέφαντας στο δωμάτιο», που τα σκεπάζει όλα. Αυτός ο ελέφαντας είναι η ακρίβεια, ένα πρόβλημα το οποίο πραγματικά συμπιέζει το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών, για το οποίο δεν υπάρχει εύκολη απάντηση και για το οποίο η μόνη απάντηση σε βάθος χρόνου είναι η αύξηση των εισοδημάτων, του διαθέσιμου εισοδήματος. Έχουμε ήδη μειώσει σημαντικά φόρους, αλλά πια και η αύξηση των ονομαστικών μισθών, κάτι το οποίο συμβαίνει στη χώρα μας.

Επίσκεψη στην Τουρκία

Δεν πρέπει να αναβληθεί η επίσκεψη, γιατί είναι σημαντικό να έχουμε ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας. Και είναι πολύ καλύτερα να πάω ο ίδιος στον Πρόεδρο Erdoğan, να του εκφράσω την εντονότατη δυσαρέσκειά μου για την επιλογή αυτή της Τουρκικής Κυβέρνησης, από το να δημιουργήσουμε μία κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, η οποία θα ακυρώσει τα σημαντικά βήματα προόδου τα οποία έχουμε καταφέρει να πετύχουμε τον τελευταίο χρόνο.

Η Μονή της Χώρας είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό μνημείο, παγκόσμιας πολιτιστικής σημασίας -αυτό δεν είναι ένα διμερές ζήτημα-, με ίσως τα πιο όμορφα ψηφιδωτά και αγιογραφίες από όλες τις βυζαντινές εκκλησίες. Και εν πάση περιπτώσει, δεν είναι αυτός ο τρόπος να αντιμετωπίζεται η πολιτιστική κληρονομιά μίας πόλης όπως η Κωνσταντινούπολη, ούτε μπορεί να διαγραφεί από την ιστορία το γεγονός ότι υπήρξε η πρωτεύουσα του Βυζαντίου και της Ορθοδοξίας για παραπάνω από 1.000 χρόνια. Άρα, νομίζω ότι στα ζητήματα αυτά πρέπει να μπορεί κανείς να βλέπει την ιστορία με πολύ μεγαλύτερη γενναιοδωρία για να μην εργαλειοποιεί τη θρησκεία. Εμείς, ας πούμε, προστατεύουμε τα μουσουλμανικά μνημεία, όπως έχουμε ευθύνη να κάνουμε. Δεν θα μπαίναμε εμείς ποτέ στον «πειρασμό» να κάναμε κάτι αντίστοιχο με αυτό το οποίο έκανε η Τουρκία. Ήταν μία περιττή και λανθασμένη επιλογή.

Ομιλία Ράμα

Κοιτάξτε, καταρχάς δεν έρχεται ως προσκεκλημένος της Ελληνικής Κυβέρνησης. Δεν είναι μία επίσκεψη, θα έλεγα, με διμερή χαρακτηριστικά. Έρχεται, από ό,τι αντιλαμβάνομαι, για να μιλήσει σε ομοεθνείς του. Έχει δικαίωμα να το κάνει. Από εκεί και πέρα νομίζω ότι και αυτή είναι μια επιλογή που, στην παρούσα συγκυρία, ενόψει και ευρωεκλογών, μάλλον περιττή μου φαίνεται.

Η Ελληνική Κυβέρνηση δεν μπορεί, είμαστε μια δημοκρατία, δεν απαγορεύουμε το δικαίωμα της συνάθροισης το οποίο είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο, οπότε δεν αποδίδω και τόσο μεγάλη σημασία … Γι’ αυτό και είπα ότι ήταν μια αχρείαστη επιλογή. Έχουμε ζητήματα στις ελληνοαλβανικές σχέσεις… Αλλά σίγουρα δεν είναι και κάτι το οποίο έχουμε κάποιο ιδιαίτερο λόγο να το διευκολύνουμε. Ούτε θα το απαγορεύσουμε ούτε θα το διευκολύνουμε.

Ποιος θα σώσει τα πανεπιστήμια απ’ τον εαυτό τους;

kathimerini.gr

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Στην περιώνυμο Σχολή Πολιτικών Επιστημών των Παρισίων απαγόρευσαν προ ημερών την είσοδο σε Ισραηλινή φοιτήτρια. Αδιανόητο πριν από πέντε χρόνια. Όσα συμβαίνουν στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ τα ξέρετε από τις ειδήσεις. Ως ένα σημείο, βέβαια. Μένει να αποδειχθεί αν όντως οι κινητοποιήσεις υπέρ της Παλαιστίνης και κατά του Ισραήλ είναι τόσο μαζικές όσο μοιάζουν. Τις προάλλες, είδα μια σκηνή, όπου Αμερικανοί νέοι βαφτίζονταν μουσουλμάνοι. Ποιοι οργανώνουν τις κινητοποιήσεις και πόσοι απ’ αυτούς είναι Παλαιστίνιοι; Πόσοι από τους «εξεγερμένους» φοιτητές ξέρουν πώς ξεκίνησε όλο αυτό; Γνωρίζουν ότι τα κιμπούτς στα οποία επιτέθηκε η Χαμάς σφάζοντας και βιάζοντας τα είχαν οργανώσει Ισραηλινοί που υπερασπίζονταν τους Παλαιστινίους; Γνωρίζουν ότι το φεστιβάλ της μεγάλης σφαγής στη Νεγκέμπ ήταν οργανωμένο για την ειρήνη; Αμφιβάλλω.

Αναγνώστης μού έγραψε προχθές ότι τα γράφω αυτά χωρίς να λάβω υπόψη μου τα 30.000 νεκρά παιδιά στη Γάζα. Κατ’ αρχάς, θα μου επιτρέψει να αμφιβάλω για τον αριθμό. Τη Γάζα την ελέγχει μια τρομοκρατική οργάνωση, η Χαμάς, κατά συνέπεια τα στοιχεία που δίνει δεν υπόκεινται σε αντικειμενικό έλεγχο. Δυστυχώς, οι διεθνείς οργανισμοί έχουν κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να χάσουν την αξιοπιστία τους. Ολ’ αυτά, όμως, θα τα κρίνει η Ιστορία.

Προς το παρόν, εκτός των άλλων, το πρόβλημα είναι η νέα γενιά της Δύσης. Μια νέα γενιά που στρέφεται εναντίον του δυτικού πολιτισμού, γοητευμένη από όσους τον πολεμούν. Ας μη γελιόμαστε. Πριν από είκοσι χρόνια, θα ήταν αδιανόητος ο αντισημιτισμός στα αμερικανικά πανεπιστήμια ή στο πανεπιστήμιο των γαλλικών πολιτικών ελίτ. Απ’ αυτό έχουν αποφοιτήσει και ο πρόεδρος Μακρόν και ο πρωθυπουργός Ατάλ. Και στις ΗΠΑ; Εχουν πολιτικό πρόσημο; Δεν ξέρω τι ρόλο θα παίξουν στις επερχόμενες εκλογές, όμως ο αντισημιτισμός, ακόμη κι αν χρεωθεί στον Μπάιντεν, δύσκολα θα πιστωθεί στον Τραμπ.

Οι κινητοποιήσεις δεν έχουν πολιτικό πρόσημο. Εχουν πολιτισμικό. Και απ’ αυτήν την άποψη θα πρέπει να αναζητηθούν οι καταβολές τους στον Μάη του ’68. Τότε που εγκαινιάσθηκε η αποκαθήλωση των αξιών του δυτικού πολιτισμού και της δημοκρατίας. Τότε η αναφορά ήταν η Κίνα του Μάο. Σήμερα η αναφορά είναι η Παλαιστίνη της Χαμάς. Στο ενδιάμεσο η περίοδος της αναρχικής ευφορίας του «απαγορεύεται το απαγορεύεται». Τελικός προορισμός, ωστόσο, ήταν και είναι ολοκληρωτικά συστήματα που στοχεύουν στην καταστροφή της δημοκρατίας.

Όσα συμβαίνουν σήμερα στις ΗΠΑ σηματοδοτούν την αδυναμία των πανεπιστημίων της. Όχι επειδή δεν μπορούν να διατηρήσουν την τάξη – αυτό είναι δικό μας πρόβλημα. Επειδή δεν μπορούν να υπερασπιστούν το κύρος του πολιτισμού χάρη στον οποίο λειτουργούν. Όταν φοιτητές ταυτίζουν τη λειτουργία τους με εβραϊκά κεφάλαια και συνεκδοχικά με τη Γάζα, αυτό πού καταλήγει;

Τα αμερικανικά πανεπιστήμια εδώ και δεκαετίες έχουν παραδοθεί στον ολοκληρωτισμό της πολιτικής ορθότητας. Το ζητούμενο δεν είναι οι αρχές της νέας ολοκληρωτικής σκέψης. Το ζητούμενο είναι ο τρόπος της που λογοκρίνει την έρευνα και κυρίως την αμφιβολία. Και δεν αναφέρομαι στα τεχνολογικά επιτεύγματα. Αναφέρομαι στο βάθρο του δυτικού πολιτισμού που διατηρεί την εγρήγορση του νου μέσω της ηθικής αμφιβολίας. Αυτήν υπερασπίζονται οι λεγόμενες «ανθρωπιστικές σπουδές». Όταν οι «ανθρωπιστικές σπουδές» υποχωρούν, όταν η ηθική αμφιβολία καταργηθεί στο όνομα της ορθότητας, τότε δεν μένει παρά μόνον η πλήξη που προκαλεί η πολιτισμική κυριαρχία.

Δεν τους ενδιαφέρει ούτε η Χαμάς ούτε η Γάζα. Τους ενδιαφέρουν μόνον η πλήξη της δικής τους παιδείας και η προοπτική μιας εναλλακτικής. Ας είναι και τερατώδης. Μην ξεχνάμε πώς αγκάλιασε ο Φουκό, πρωθιερέας του Μάη του ’68, τον Χομεϊνί. Και μην ξεχνάμε πώς αγκάλιασε ο Σαρτρ το καθεστώς του Μάο Τσετούνγκ. Σήμερα ζούμε τα άβατάρ τους.

Θα έλεγα πως ο δυτικός πολιτισμός έχει γίνει σοφότερος, διότι έχει αφομοιώσει τις εμπειρίες του. Θα το έλεγα, αλλά δεν το λέω. Υπάρχουν δύο ερμηνείες: Είτε δεν θέλησε να τις αφομοιώσει εξαιτίας της αλαζονείας του και της αυταρέσκειάς του. Είτε είναι τόσο χορτασμένος, που δεν μπορεί να αφομοιώσει άλλες εμπειρίες. Δεν ξέρω ποιο από τα δύο είναι το χειρότερο.

Η Ευρώπη των μικρών εθνών

kathimerini.gr

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Ο Μίλαν Κούντερα, εκτός από την αξία του μυθιστορηματικού του έργου, μας έχει κληροδοτήσει και ένα κεφάλαιο σκέψης για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Ακρογωνιαίος λίθος, η αντίληψή του ότι το μυθιστόρημα είναι η πιο γνήσια έκφραση της ευρωπαϊκής δημιουργικότητας. Ένας τρόπος έκφρασης και σκέψης «γηγενής», ο οποίος παρακολούθησε σαν σκιά την ευρωπαϊκή ιστορία έως τον εικοστό αιώνα, τον αιώνα της νεωτερικότητας. Η ευρωπαϊκή του σκέψη έχει σημασία διότι προσεγγίζει τον πολιτισμό της πέρα από τη γραφειοκρατική της ελεφαντίαση, την οικονομική της ευρωστία ή τη γεωστρατηγική σημασία της. Γι’ αυτόν η Ευρώπη έχει μια πολιτισμική ιδιαιτερότητα. Σημασία έχει ότι δεν το υποστηρίζει αυτό από κάποια θεωρητική αντίληψη, αλλά από την εμπειρία του ως μυθιστοριογράφου.

Διάβασα το κείμενό του «Πράγα, ένα ποίημα που χάνεται». Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας, σε μετάφραση Γιάννη Χάρη. Είναι ένα κείμενο που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Le débat, ένα από τα πρώτα κείμενα που έγραψε στα γαλλικά. Είναι ένας απολογισμός του τσεχικού πολιτισμού, από τον Κάφκα και τον Χάσεκ έως τον σουρεαλισμό, τον Γιάνατσεκ και τους Τσέχους στρουκτουραλιστές. Κυρίως, όμως, είναι μια επιτομή της ιστορίας ενός έθνους που απεκόπη βιαίως από τον ευρωπαϊκό πολιτισμό με το πραξικόπημα του 1948 και το κατάπιε ο σοβιετικός ολοκληρωτισμός.

Για την εισβολή στην Τσεχοσλοβακία το 1968 γράφει: «Δεν ήταν απλώς η νίκη του “δογματικού κομμουνισμού” ενάντια στον φιλελεύθερο κομμουνισμό» – μην ξεχνάμε ότι για τους Έλληνες κομμουνιστές ήταν η αφορμή για την ίδρυση του ΚΚΕ (εσωτ.). Και ο Κούντερα συνεχίζει: «Ήταν η οριστική προσάρτηση μιας δυτικής χώρας από τον ολοκληρωτικό ρωσικό πολιτισμό. Λέω συγκεκριμένα πολιτισμό, και όχι πολιτικό σύστημα ή κράτος». Η αντιστοιχία με τη σημερινή κατάσταση δεν είναι δύσκολη: η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι ένας πολιτισμικός πόλεμος όπου ένα καθεστώς ανατολικής απολυταρχίας προσπαθεί να καταλάβει μια χώρα η οποία θέλει να είναι ευρωπαϊκή. Το γεωστρατηγικό ζήτημα είναι το επιφαινόμενο. Πίσω του κρύβεται η πολιτισμική ένταξη.

Το δεύτερο σημείο που βρίσκω άκρως επίκαιρο στο σύντομο αυτό δοκίμιο του Κούντερα είναι η σημασία των μικρών ευρωπαϊκών εθνών. Υπάρχουν πολλά κοινά σημεία ανάμεσα στην Τσεχία του Κούντερα και στη δική μας Ελλάδα. Όπως γράφει, δεν υπήρχε ούτε αριστοκρατία ούτε σοβαρή αστική τάξη. Σας θυμίζει κάτι; Υπάρχουν ωστόσο και πολλές διαφορές. Η Τσεχία γέννησε τον Κάφκα και τον Χάσεκ με τον «Καλό στρατιώτη Σβέικ». Είναι δύο συγγραφείς που επηρέασαν καταλυτικά την ευρωπαϊκή λογοτεχνία. Η ελληνική δημιουργία δεν κατάφερε να παραγάγει τέτοια μεγέθη. Μπορεί να οφείλεται στο δυσμετάφραστο της γλώσσας μας. Όμως, είναι γεγονός.

Συμπέρασμα πρώτον: Η Σοβιετική Αυτοκρατορία δεν κατέρρευσε μόνο για τεχνικούς λόγους, την οικονομική ή στρατιωτική της αδυναμία. Κατέρρευσε επειδή τα έθνη που είχε καθυποτάξει ανήκαν στον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Η Τσεχία, η Πολωνία, η Ουγγαρία, η Ανατολική Γερμανία. Αν όλες αυτές οι χώρες ήσαν στη Λατινική Αμερική, όπως η Κούβα και η Βενεζουέλα, πού θα ήσαν σήμερα; Το αίτημα, όπως λέει ο Κούντερα, δεν είναι πολιτικό. Είναι πολιτισμικό.

Η Ελλάδα πλήρωσε ακριβά την πολιτισμική της ένταξη στην Ευρώπη. Για να φτάσει στη σημερινή δημοκρατία, πέρασε έναν αιματηρό εμφύλιο, ένα αυταρχικό μετεμφυλιακό κράτος και μια δικτατορία. Εζησε και αυτή τη μοίρα των μικρών ευρωπαϊκών εθνών με τον δικό της τρόπο. Και κάπου εκεί εμφανίζεται το ζητούμενο. Μήπως ο αγώνας των «μικρών ευρωπαϊκών εθνών» για την ένταξή τους δίνει την υπεραξία που χρειάζεται η Ευρώπη για να προχωρήσει στα επόμενα βήματά της; Μήπως το μέλλον της η Ευρώπη πρέπει να το αναζητήσει στα «μικρά ευρωπαϊκά έθνη»; Μήπως αυτά μπορούν να αντιμετωπίσουν τη γραφειοκρατική της ελεφαντίαση;

Μήπως ο ευρωπαϊκός πολιτισμός έχει μεγαλύτερη αξία στην Τσεχία ή στην Ελλάδα από ό,τι έχει στη Γερμανία ή στη Γαλλία; Μήπως η δυναμική του ελλοχεύει στα έθνη που τον θεωρούν ως κατάκτηση παρά σε όσα τον αντιμετωπίζουν ως κεκτημένο; Μήπως η Ελλάδα έχει περισσότερα να μας πει για το μέλλον της Ευρώπης απ’ ό,τι η Γερμανία; Παράδοξο ή παράλογο; Πώς αλλιώς να προσεγγίσεις τη σημερινή κατάσταση;

Το πολιτικό μήνυμα της 9ης Ιουνίου πρέπει να αποπνέει σταθερότητα, σιγουριά και συνέχεια...

Από τη συνέντευξη του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΪ και στη δημοσιογράφο Σία Κοσιώνη:

• Άλλα κόμματα θέλουν να ανάγουν τις ευρωεκλογές σε ένα δημοψήφισμα κατά της κυβέρνησης. Εμείς αυτό το γάντι θα το σηκώσουμε. Θα πούμε ότι ναι, το πολιτικό μήνυμα το οποίο θα εκπεμφθεί από την κάλπη της 9ης Ιουνίου πρέπει να αποπνέει σταθερότητα, σιγουριά και συνέχεια.

-Έχουμε εννιά μήνες κυβερνητικού έργου για το οποίο θέλουμε να μιλήσουμε και τρία χρόνια ακόμα θητείας μπροστά μας έτσι ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε με την ίδια ορμή, με ακόμα μεγαλύτερη ορμή, με τους ίδιους πρακτικά καταγεγραμμένους συσχετισμούς, στην υλοποίηση του έργου μας.

-Εμείς όμως δεν σταματήσαμε και δεν σταματούμε να μιλάμε για τη σημασία της Ευρώπης. Το σύνθημά μας είναι «σταθερά πιο κοντά στην Ευρώπη». Γιατί αυτά τα οποία συμβαίνουν στην Ευρώπη αφορούν τον κάθε Έλληνα πολίτη, την κάθε Ελληνίδα και τον κάθε Έλληνα. Γι’ αυτό και πρέπει να μιλήσουμε γι’ αυτά τα οποία πετύχαμε στην Ευρώπη και γι’ αυτά τα οποία θέλουμε να πετύχουμε στην Ευρώπη την επόμενη πενταετία και πώς η Ευρώπη τελικά μπορεί να είναι χρήσιμη για τον Έλληνα πολίτη.

-Γι’ αυτά, τα άλλα κόμματα δεν έχουν να πούνε σχεδόν τίποτα. Εμείς έχουμε να πούμε πάρα πολλά. Γιατί πράγματι αυτό θα είναι τελικά το πραγματικό ζητούμενο των ευρωεκλογών: πόσους ευρωβουλευτές θα εκλέξουμε και πόσο δυναμικά η Νέα Δημοκρατία θα εκπροσωπηθεί στον συσχετισμό των δυνάμεων για τον επόμενο πενταετή ευρωπαϊκό κύκλο.

• Έχω πει πολλές φορές -και το λέω σε κάθε κάλπη- ότι θέλω το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Οι ευρωεκλογές είναι εθνική κάλπη, αλλά δεν είναι εθνικές εκλογές που εκλέγουν κυβέρνηση. Κατά συνέπεια, το μέτρο σύγκρισης είναι οι προηγούμενες ευρωεκλογές για εμένα, οι οποίες μάλιστα έλαβαν χώρα και σε μία εποχή πολύ κοντά σε εθνικές εκλογές.

-Αυτή τη στιγμή έχουμε ένα μειονέκτημα και ένα πλεονέκτημα ταυτόχρονα. Δεν έχουμε εθνικές εκλογές ή περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, άρα η κινητοποίηση του κόσμου είναι πιο δύσκολη. Από την άλλη, επειδή έχουμε ευρωεκλογές απομονωμένες από άλλη εθνική κάλπη, είναι πολύ πιο εύκολο να μιλήσουμε για την Ευρώπη. Άρα, εγώ θεωρώ ότι το λογικό μέτρο σύγκρισης είναι τα αποτελέσματα των προηγούμενων ευρωεκλογών.

-…αλλά τελικά αυτό το οποίο με ενδιαφέρει εμένα είναι να εκλέξω και όσο το δυνατόν περισσότερους ευρωβουλευτές, διότι η αριθμητική την επόμενη μέρα έχει σημασία. Γιατί έχει σημασία; Διότι πρέπει να διαμορφωθεί στο Ευρωκοινοβούλιο μία πλατιά συμμαχία, θα έλεγα, του μέτρου και της λογικής, για να προωθήσουμε τις μεγάλες αλλαγές στην Ευρώπη, για τις οποίες εμείς αγωνιζόμαστε: ανταγωνιστικότητα, άμυνα, αγροτικά ζητήματα. Τρία θέματα στα οποία η Ελλάδα μπορεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο.

Κλωτσοπατινάδα

kathimerini.gr

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Η κρίση του 2010 εγκαινίασε μια περίοδο οιονεί εμφυλίου για την ελληνική κοινωνία. Σαν έτοιμοι από καιρό τον περιμέναμε. Είχε και θύματα, όπως τους δολοφονηθέντες στο υποκατάστημα της Marfin. Οι ένοχοι δεν έχουν βρεθεί ακόμη. Ακόμη και το λεξιλόγιο της εποχής παρέπεμπε στον εμφύλιο της δεκαετίας του ’40. Οι λεγόμενοι «μνημονιακοί», όσοι υποστήριζαν ότι η Ελλάδα πρέπει να υπηρετήσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Ευρώπη, ήσαν οι «γερμανοτσολιάδες». Οι «αντιμνημονιακοί» ταυτίζονταν με τους αντιστασιακούς της Κατοχής. Η αναπαράσταση του εμφυλίου πέτυχε πολιτικά. Έδωσε την κυβέρνηση σε ένα «εθνικοσοσιαλιστικό» μόρφωμα, τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, και έφτασε να ανατρέψει συμβολικά την ήττα του κομμουνισμού το 1949. Ήταν το δημοψήφισμα του 2015 και το υπερήφανο «Όχι» του ελληνικού λαού στις ευρωπαϊκές του υποχρεώσεις.

Έχει και η αναπαράσταση την αξία της. Μπορεί να προσθέσει νόημα στο γεγονός το οποίο αναπαριστά, όμως μπορεί και να το αποχυμώσει. Είναι αυτό που προέκυψε από την αναπαράσταση του εμφύλιου διχασμού πριν από μια δεκαετία. Σήμερα δεν υπάρχουν πια «γερμανοτσολιάδες», ούτε «αντιστασιακοί». Καμία πολιτική δύναμη δεν αμφισβητεί την ευρωπαϊκή ένταξη της Ελλάδας. Χρειάζεται πολλή δεξιότητα για να διακρίνεις στα μεγάλα θέματα τις διαφορές της αντιπολίτευσης από την κυβερνητική πλειοψηφία. Ο δημοσιογραφικός λυρισμός χαρακτηρίζει την ατμόσφαιρα «τοξική». Ένα χαστούκι εδώ, μια τηλεοπτική κλωτσοπατινάδα παρακάτω. Δεν είμαι γιατρός, αλλά υποθέτω ότι δεν έχουν όλες οι τοξίνες την ίδια επίδραση στον οργανισμό. Οι τοξικές συγκρούσεις της περασμένης δεκαετίας δεν έχουν καμία σχέση με τις συγκρούσεις του παρόντος. Σήμερα κάποιοι προσπαθούν να αναβιώσουν την αναπαράσταση του 2010, η οποία ήταν ήδη μια αναπαράσταση του εμφυλίου του ’40. Η αναπαράσταση της αναπαράστασης όπου κάθε αναπαράσταση χάνει ένα μέρος του νοήματος που μετέφερε η προηγούμενη.

Η σημερινή «τοξικότητα» δεν έχει ούτε ιδεολογικό ούτε πολιτικό πρόσημο. Είναι μια έκφραση διαφόρων υπερτροφικών «εγώ». Τι άλλο προβάλλει ο κ. Κασσελάκης εκτός από το «εγώ» του; Ακολουθεί ασθμαίνων ο κ. Ανδρουλάκης. Τρίτος ή τέταρτος ο Βελόπουλος, ο πωλητής των επιστολών του Ιησού – αλήθεια, ποια είναι η θέση της Εκκλησίας; Και όλοι αυτοί έχουν κοινό στόχο την απομείωση του Μητσοτάκη. Χαμηλά, πιο χαμηλά. Η πρώην ιδεολογική και πολιτική σύγκρουση στις ευρωεκλογές δείχνει την πραγματική της διάσταση. Μια κλωτσοπατινάδα η οποία δεν έχει να προτείνει τίποτε στην ελληνική κοινωνία, εκτός από την εγνωσμένη, και συγγνωστή ψυχολογικά, αγάπη της για τη σύγκρουση. Από αυτήν την άποψη διακρίνω ένα είδος πολιτικής νοημοσύνης. Ακόμη κι αν δεν έχουμε τι να πούμε, ας ρίξουμε ένα χαστούκι. Η μετάλλαξη της πολιτικής σύγκρουσης σε κλωτσοπατινάδα.

MyCoast» η ψηφιακή εφαρμογή καταγγελιών για τις παραλίες

Οι νέοι κανόνες που βάζουν τάξη στη δημόσια περιουσία στις παραλίες, διασφαλίζουν την πρόσβαση των πολιτών στη θάλασσα και κατοχυρώνουν όρους διαφάνειας στην παραχώρηση του αιγιαλού και της παραλίας, με παράλληλη προστασία του περιβάλλοντος, εξειδικεύονται με την υπογραφή τεσσάρων Υπουργικών Αποφάσεων που προβλέπει ο νόμος 5092/2024 «Όροι αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας στις παραθαλάσσιες περιοχές». Με τις αποφάσεις αυτές:

• Δημιουργείται Μητρώο Συμβάσεων Παραχώρησης Απλής Χρήσης Αιγιαλού και Παραλίας και η ψηφιακή εφαρμογή «MyCoast», μέσω της οποίας οι πολίτες θα μπορούν να υποβάλουν άμεσα καταγγελίες για υπέρβαση των παραχωρήσεων ή για αυθαίρετη κατάληψη παραλίας.
• Προβλέπεται η νέα διαδικασία διεξαγωγής ηλεκτρονικών δημοπρασιών από τις Κτηματικές Υπηρεσίες για την παραχώρηση αιγιαλού και παραλίας, με τιμή εκκίνησης που προσδιορίζεται αντικειμενικά.
• Προσδιορίζονται αναλυτικά οι υποχρεώσεις των παραχωρησιούχων για την εξυπηρέτηση των πολιτών, την ασφάλεια της παραλίας και τη διασφάλιση της προσβασιμότητας.
• Θεσπίζονται αυστηρές ποινές για τους παραβάτες, ειδικά στις περιπτώσεις παρεμπόδισης της ελεύθερης πρόσβασης του κοινού στη θάλασσα.

12+1 δεσμεύσεις της Ελλάδας για την προστασία των θαλασσών

Τις βασικότερες δεσμεύσεις (commitments) της Ελλάδας για την προστασία των θαλασσών ανακοίνωσε ο Υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, κ. Θόδωρος Σκυλακάκης, στην έναρξη των εργασιών του 9ου “Our Ocean Conference” (OOC), που φιλοξενείται στην Αθήνα (16-17/4).

Ο Υπουργός, παρουσία του πρώην Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, κ. John Kerry, που επί θητείας του ξεκίνησε το 2014 η πρωτοβουλία του OOC, ανακοίνωσε πως η Ελλάδα λαμβάνει 21 δεσμεύσεις, συνολικού προϋπολογισμού άνω των 800 εκατ. δολαρίων, οι οποίες καλύπτουν και τους έξι βασικούς θεματικούς τομείς της Διάσκεψης, δηλαδή: 1. Θαλάσσιες Προστατευόμενες Περιοχές, 2. Βιώσιμη γαλάζια οικονομία, 3. Αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, 4. Ναυτική Ασφάλεια, 5. Βιώσιμη αλιεία και 6. Θαλάσσια ρύπανση.

Ειδικότερα, στις δεσμεύσεις του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας, το οποίο και χρηματοδοτεί το OOC-9 συμπεριλαμβάνονται, οι εξής:

1. Απαγόρευση της μηχανότρατας σε όλες τις Θαλάσσιες Προστατευόμενες Περιοχές έως το 2030, ξεκινώντας από τα Θαλάσσια Εθνικά Πάρκα έως το 2026.
2. Διεύρυνση του δικτύου Θαλάσσιων Προστατευόμενων Περιοχών της Ελλάδας για την επίτευξη του στόχου του 30% έως το 2024.
3. Καθιέρωση εθνικού συστήματος παρακολούθησης και επιτήρησης των Θαλάσσιων Προστατευόμενων Περιοχών
4. Χαρτογράφηση θαλάσσιων οικοτόπων των ελληνικών Θαλάσσιων Προστατευόμενων Περιοχών
5. Δράση για τον εντοπισμό θαλάσσιων οικοτόπων, μεταναστευτικών διαδρομών και περιοχών αναζήτησης τροφής θαλάσσιων χελωνών και ανάπτυξη ψηφιακού Συστήματος Υποστήριξης Αποφάσεων (DSS) για τον μετριασμό των επιπτώσεων της αλιείας στις θαλάσσιες χελώνες
6. Ανάπτυξη ειδικού προγράμματος μέτρων για την επίτευξη καλής περιβαλλοντικής κατάστασης στο θαλάσσιο περιβάλλον τεσσάρων συγκεκριμένων θαλάσσιων περιοχών: Κορινθιακός, Θερμαϊκός, Σαρωνικός και Παγασητικός Κόλπος
7. Εφαρμογή ψηφιακών τεχνικών και συνδυασμένων μεθόδων μέτρησης για τη βελτίωση της παρακολούθησης και επιθεώρησης της θαλάσσιας ρύπανσης
8. Παρακολούθηση παράκτιων και θαλάσσιων υδάτων, μέσω τηλεπισκόπησης, για την αντιμετώπιση θαλάσσιων, οικολογικών φαινομένων
9. Διαχείριση και χωροταξικός σχεδιασμός των ελληνικών Θαλάσσιων Προστατευόμενων Περιοχών
10. Μέχρι το 2030 τουλάχιστον 12 λιμένες θα είναι εξοπλισμένοι με υποδομές παροχής ηλεκτρικής ενέργειας για τις θαλάσσιες μεταφορές (cold ironing).
11. Έως το 2030, μείωση κατά 50% των πλαστικών απορριμμάτων και των μικροπλαστικών κατά 30%, σε σύγκριση με το 2019
12. Αποκατάσταση του 30% συγκεκριμένων τύπων θαλάσσιων, οικοτόπων έως το 2030, με αύξηση του επιπέδου προστασίας των Θαλάσσιων Προστατευόμενων Περιοχών, με αύξηση του μεγέθους τους και με οριζόντια μέτρα
13. Καθιέρωση συστήματος παρακολούθησης και έγκαιρης προειδοποίησης διερχόμενων πλοίων για την έγκαιρη αναγνώριση μεγάλων, θαλάσσιων θηλαστικών, ώστε τα πλοία που βρίσκονται στα ελληνικά χωρικά ύδατα να επιβραδύνουν και να αποφύγουν τη σύγκρουση με αυτά στην περιοχή μεταξύ Κυθήρων, ακρωτηρίου Ταινάρου και ακρωτηρίου Μαλέα.

Ευρωεκλογές: Όσο πιο ισχυρή η NΔ, τόσο πιο σταθερή η χώρα

Από την ομιλία του Πρωθυπουργού και Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκου Μητσοτάκη στην παρουσίαση του ψηφοδελτίου της Νέας Δημοκρατίας για τις ευρωπαϊκές εκλογές της 9ης Ιουνίου:

• Η Νέα Δημοκρατία σήμερα είναι το μεγαλύτερο κόμμα στην πατρίδα μας και ένα από τα ισχυρότερα, αν όχι το ισχυρότερο κεντροδεξιό κόμμα στην Ευρώπη.
• Στο ευρωψηφοδέλτιο συναντώνται άνθρωποι από διαφορετικές διαδρομές, εκπροσωπώντας διαφορετικούς επαγγελματικούς χώρους, εκπροσωπώντας όλες τις γωνιές της πατρίδας μας, αλλά και κάθε γωνιά του ελληνισμού παγκοσμίως. Άνθρωποι που μπορούν να συστεγάζονται κάτω από την ίδια πολιτική στέγη, η οποία συνενώνει διαφορετικά ρεύματα σε αυτή τη μεγάλη κοίτη του δημοκρατικού εκσυγχρονισμού και του προοδευτικού πατριωτισμού.
• Το 2024 δεν είναι 2019. Μεγάλες γεωπολιτικές αστάθειες, η πατρίδα μας βρίσκεται σε μια ταραγμένη γειτονιά, μεγάλες οικονομικές προκλήσεις, μεγάλες προκλήσεις που αφορούν αυτή τη δίδυμη τεχνολογική επανάσταση και κλιματική κρίση την οποία καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε.
• Στις εκλογές της 9ης Ιουνίου ψηφίζουμε για μια ισχυρή Νέα Δημοκρατία σε μια Ευρώπη που αλλάζει. Για να εξακολουθούμε να δίνουμε, -εγώ στο επίπεδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, οι συνάδελφοι Υπουργοί στα Συμβούλια που εκπροσωπούν την πατρίδα μας, αλλά και οι ευρωβουλευτές μας στο Ευρωκοινοβούλιο- τις μεγάλες μάχες όπως τις δώσαμε σε ευρωπαϊκό επίπεδο και την περασμένη 5ετία.
• Στη Νέα Δημοκρατία υπάρχει μια επιλογή: είναι αυτή η επιλογή της σταθερότητας και της δυναμικής συνέχειας των μεταρρυθμίσεων.
• Το ξέρουμε πολύ καλά ότι στις ευρωεκλογές δεν ψηφίζουμε μόνο για την Ελλάδα στην Ευρώπη. Οι ευρωεκλογές είναι μία εθνική κάλπη. Είναι μια κάλπη η οποία εκ των πραγμάτων θα έχει πολιτικό αντίκτυπο και στην εσωτερική πολιτική κατάσταση.
• Θέλω να το πω όσο πιο απλά γίνεται: όσο πιο ισχυρή είναι η Νέα Δημοκρατία το βράδυ της 9ης Ιουνίου, τόσο πιο σταθερή θα είναι η χώρα και τόσο πιο γρήγορα και τολμηρά θα μπορούμε να προχωρήσουμε τις μεγάλες αλλαγές για τις οποίες εσείς μας δώσατε εξουσιοδότηση να προχωρήσουμε τον Ιούνιο του 2023.

Άρθρο του Κυριάκου Μητσοτάκη στην «Κ»: Η προστασία του περιβάλλοντος είναι και γαλάζια

Ανεμογεννήτρια με φόντο το ηλιοβασίλεμα σε νησί του Αιγαίου. Η χώρα μας είναι στην τέταρτη θέση στην Ευρώπη ως προς το ποσοστό παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από τον ήλιο και τον άνεμο. [INTIME NEWS]

Στη συζήτηση που διεξάγεται για την προστασία του περιβάλλοντος, συχνά ξεχνάμε πως τα 7/10 της επιφάνειας του πλανήτη μας καλύπτονται από θάλασσες και ωκεανούς. Όπως και το ότι η Ελλάδα με τα νησιά της διαθέτει την 11η μεγαλύτερη ακτογραμμή στον κόσμο.

Είναι παράδοξο, λοιπόν, το γεγονός ότι, αν και είμαστε μια χώρα θαλασσινή, στην πολιτική μας για τη φύση προτάσσουμε μονοσήμαντα κυρίως την προστασία του «πρασίνου». Όχι, όμως, εξίσου και τη διαφύλαξη του «απέραντου γαλάζιου» που μας περιβάλλει.

Γι’ αυτό, ακριβώς, την επόμενη εβδομάδα η Ελλάδα διοργανώνει το φετινό «Our Ocean Conference». Τη σημαντικότερη ετήσια διεθνή διοργάνωση για την προστασία της θαλάσσιας βιοποικιλότητας και τη διαφύλαξη του αγαθού των νερών σε όλα τα πεδία.

Στο πλαίσιό της, κάθε χρόνο, αντιπροσωπείες από δεκάδες κράτη καλούνται να αναλάβουν συγκεκριμένες δεσμεύσεις. Έτσι, η Αθήνα θα φιλοξενήσει 120 κυβερνητικές αποστολές. Σε μία συνάντηση όπου παγκόσμιοι ηγέτες, φορείς της λεγόμενης «μπλε οικονομίας», αλλά και εκπρόσωποι της κοινωνίας των πολιτών θα εξετάσουν από κοινού τις συνέπειες της κλιματικής κρίσης στους ωκεανούς και στις θάλασσες. Ώστε όλοι να αναλάβουμε δράση.

Ήδη η πατρίδα μας προωθεί 21 πρωτοβουλίες, συνολικού προϋπολογισμού 780.000.000 ευρώ, ως μέρος μιας δομημένης, πλέον, στρατηγικής: για την προστασία της ελληνικής θαλάσσιας βιοποικιλότητας. Για τον καθαρισμό ακτών και θαλασσών στην επικράτεια. Και για τη διαμόρφωση δύο μεγάλων θαλάσσιων πάρκων, στο Ιόνιο και στο Αιγαίο, τα οποία καλύπτουν περίπου το 32% των εθνικών μας υδάτων.

Παράλληλα, δημιουργούμε ένα νέο σύστημα παρακολούθησης των προστατευόμενων θαλάσσιων περιοχών, απαγορεύοντας αλιευτικές πρακτικές που καταστρέφουν τον βυθό. Αναπτύσσουμε, επίσης, ειδικές εκστρατείες για την απομάκρυνση των πλαστικών. Ενώ η πολιτεία χρηματοδοτεί την κατασκευή υποδομών φόρτισης σε 12 λιμάνια της χώρας, ώστε να ενισχυθεί η ηλεκτροκίνητη ακτοπλοΐα.

Αθόρυβα αλλά μεθοδικά, λοιπόν, η Ελλάδα πρωταγωνιστεί στην άμυνα απέναντι στις δραματικές κλιματικές μεταβολές, που αποδεδειγμένα επηρεάζουν κάθε περιοχή και κάθε δραστηριότητά της. Από την αγροτική παραγωγή και τον τουρισμό μέχρι την ασφάλεια και την υγεία των πολιτών. Με βάση μία Εθνική Στρατηγική 4 πυλώνων.

Ο πρώτος είναι η επιτάχυνση της πράσινης μετάβασης. Βρισκόμαστε ήδη στην τέταρτη θέση στην Ευρώπη ως προς το ποσοστό παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από τον ήλιο και τον άνεμο. Και με ευρωπαϊκούς πόρους προωθούμε διαρκώς επενδύσεις σε ΑΠΕ, οι οποίες σταδιακά θα μας επιτρέψουν να καλύπτουμε τις ανάγκες μας σε ηλεκτρισμό από φυσικές πηγές. Φέτος σε ποσοστό 60% και το 2030 κατά 80%. Με στόχο, αμέσως μετά, όχι μόνο να είμαστε αυτόνομοι με καθαρή και φθηνή ενέργεια, αλλά και να την εξάγουμε.

Αθόρυβα αλλά μεθοδικά η Ελλάδα πρωταγωνιστεί στην άμυνα απέναντι στις δραματικές κλιματικές μεταβολές που αποδεδειγμένα επηρεάζουν κάθε περιοχή και κάθε δραστηριότητά της. Από την αγροτική παραγωγή και τον τουρισμό μέχρι την ασφάλεια και την υγεία των πολιτών. Με βάση μία Εθνική Στρατηγική 4 πυλώνων.

Ταυτόχρονα, συνδέουμε τα νησιά μας με το ηπειρωτικό δίκτυο, προωθώντας καινοτόμες λύσεις που αλλάζουν την εικόνα τους. Και δίνουμε κίνητρα για τη μετάβαση στην πράσινη οικονομία στη βιομηχανία, στη γεωργία και στην κτηνοτροφία μας. Πρόκειται για μέτρα τα οποία εξοικονομούν ενέργεια και περιορίζουν το κόστος παραγωγής χωρίς να στερούν από τους τομείς αυτούς την ανταγωνιστικότητά τους. Ο εκσυγχρονισμός της οικονομίας συναντάει, έτσι, την προστασία του περιβάλλοντος και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής.

Τίποτα, ωστόσο, δεν μπορεί να αποκλείσει επιθέσεις της φύσης και θεομηνίες όπως ο «Daniel». Περισσότερους καύσωνες, πυρκαγιές, ξηρασία και πλημμύρες. Συνεπώς, ο δεύτερος πυλώνας της στρατηγικής μας αφορά την ανθεκτικότητα του τόπου και του κράτους σε καταστροφικά φαινόμενα.

Είναι γνωστή η προσπάθεια που καταβάλλεται για την οργάνωση, τη στελέχωση και τον εξοπλισμό της Πολιτικής Προστασίας με τα πιο σύγχρονα μέσα. Όπως είναι γνωστό και το πρόσφατο σχέδιο της πολιτείας για τον καθαρισμό των δασών από καύσιμη ύλη και την παραγωγική της αξιοποίηση. Και, τέλος, βρίσκεται πλέον σε εξέλιξη και η χάραξη ενός συνολικού προγράμματος διαχείρισης των υδάτων της Θεσσαλίας.

Μία προσπάθεια την οποία θα παρακολουθεί μία νέα Ανεξάρτητη Ρυθμιστική Αρχή στα πολλά που πρέπει να γίνουν σε πολλά επίπεδα. Για την πιο αποτελεσματική ύδρευση και άρδευση. Για την προσαρμογή των καλλιεργειών, της κτηνοτροφίας και της αλιείας στις προκλήσεις της κλιματικής αλλαγής. Και βέβαια, για τη στήριξη αγροτών, κτηνοτρόφων και αλιέων ώστε να κερδίσουν τα στοιχήματα της νέας εποχής.

Ο τρίτος πυλώνας είναι η τάξη στον δημόσιο χώρο και στο δομημένο περιβάλλον. Γιατί, πράγματι, η αυθαιρεσία δεν αλλοιώνει μόνο τοπία και στερεί δικαιώματα από τον πολίτη. Αλλά δημιουργεί και πρόσθετα προβλήματα, τα οποία συντείνουν στις καταστροφές.

Θυμίζω ότι πέρυσι δώσαμε τη μάχη για τις παραλίες, που φέτος έχει οργανωμένη μορφή. Θεσπίσαμε, επίσης, τα «απάτητα βουνά» και τις «απάτητες ακτές», αποκλείοντας κάθε οικονομική δραστηριότητα σε περιοχές ιδιαίτερης περιβαλλοντικής αξίας. Και τώρα προωθείται στη Βουλή ένα συγκροτημένο πλάνο για την αυθαίρετη δόμηση. Με ρυθμίσεις που θα συνοδεύει ένα σοβαρό σύστημα παρακολούθησης και αστυνόμευσης, ώστε να μπει τέλος στο παράνομο και το καταχρηστικό. Ο δημόσιος χώρος θα μείνει δημόσιος. Ενώ η δόμηση θα ακολουθεί, πλέον, τους κανόνες που θα ορίζει ο νόμος.

Κλείνω με τον πυλώνα με τον οποίο ξεκίνησα για την προστασία των θαλασσών και των υδάτων μας. Μία προτεραιότητα που παίρνει ισότιμα τη θέση της δίπλα στους άλλους εθνικούς στόχους. Δεν υπάρχει, άλλωστε, οικονομική και κοινωνική ευημερία αν δεν βρίσκεται σε αρμονία με τη φύση και το περιβάλλον. Και κυρίαρχο φυσικό στοιχείο ήταν, είναι και θα είναι το νερό. Στην εποχή της κλιματικής κρίσης, λοιπόν, το προστατεύουμε.

Σε μία Ελλάδα πράσινη, αλλά και γαλάζια.

Ως γέρων συντηρητικός

kathimerini.gr
Τάκης Θεοδωρόπουλος

Τα πάθη της κοινωνίας μας είναι γνωστά σε όλους. Τα ζούμε στην καθημερινότητά μας. Αφήνω κατά μέρος το πρόβλημα της ακρίβειας. Δεν έχω ιδέα από οικονομικά, οπότε δεν μπορώ να κρίνω παρά μόνον από όσα πληρώνω στο σούπερ μάρκετ. Παρ’ όλ’ αυτά, δικαιούμαι να απορώ κι εγώ πώς είναι δυνατόν, παρά τη δυσπραγία, να είναι γεμάτα τα εστιατόρια, ακόμη και στις καθημερινές, και με την παραμικρή αργία να γεμίζουν τα ξενοδοχεία. Ας το αποδώσω στο ελληνικό θαύμα. Παρ’ όλ’ αυτά, και πέρα απ’ αυτά, η ελληνική κοινωνία πάσχει.

Πάσχει από ανασφάλεια. Και αναφέρομαι στην απλή ανασφάλεια της καθημερινότητας. Χωρίς να υπολογίζω την εγκληματικότητα, χαμηλή ή υψηλή, μιλώ για την απλή διάβαση ενός κεντρικού δρόμου της Αθήνας. Πόσο μπορείς να είσαι σίγουρος ότι περιμένοντας στη στάση το λεωφορείο, δεν θα πέσει πάνω σου ένα αυτοκίνητο; Συνέβη προ ημερών στη Βέροια. Νεκρές δύο γυναίκες, αν δεν κάνω λάθος. Και αυτό το «αν δεν κάνω λάθος» αναδεικνύει και το πρόβλημα: είναι τόσο κοινότοπο πια, που δεν θυμάσαι. Φταίει η πλημμελής αστυνόμευση; Σίγουρα φταίει. Όμως, δεν μπορεί να ερμηνεύσει το φαινόμενο. Πίσω από το σύμπτωμα ελλοχεύει η ασθένεια: το αίσθημα της αυθαιρεσίας απέναντι στον δημόσιο χώρο που μας υποβάλλει η εκπαίδευση από την πιο τρυφερή ηλικία.

Είναι θέμα παιδείας; Αυτή η υπέροχη κοινοτοπία που θεραπεύει πάσα νόσο. Διάφοροι «ειδικοί» λένε ότι πρέπει να διδάσκουμε στα παιδιά μας τροχαία συμπεριφορά. Όμως μήπως η τροχαία συμπεριφορά είναι ένα υποσύνολο της κοινωνικής συμπεριφοράς; Οι πατεράδες μας συνήθιζαν να λένε ότι ο Έλληνας όταν οδηγεί γίνεται άλλος άνθρωπος. Χάνει την ευγένειά του. Λυπάμαι, αλλά και ως πεζός συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο.

Διδάσκει η μέση εκπαίδευση κοινωνική συμπεριφορά; Ο άρχων της τάξης δεν είναι ο δάσκαλος. Είναι ο μαθητής, ο οποίος έχει την υποστήριξη της οικογένειας.

Πάσχει από ελλειμματική εκπαίδευση. Ας παρακάμψω τα προφανή: την προσχηματική διδασκαλία της λογοτεχνίας, άρα της ελληνικής γλώσσας, ή την τυπολατρική διδασκαλία της Ιστορίας. Και ας πάω στα ουσιώδη. Διδάσκει η μέση εκπαίδευση κοινωνική συμπεριφορά; Ελάτε τώρα. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Ο δάσκαλος παραλαμβάνει το παιδί από την οικογένεια και δεν τολμάει να συγκρουσθεί με όσα η οικογένεια του έχει μάθει. Ο άρχων της τάξης δεν είναι ο δάσκαλος. Είναι ο μαθητής, ο οποίος έχει την υποστήριξη της οικογένειας.

Δεν θα μιλήσω για τα πολιτικά. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι πολιτικό. Το πρόβλημα είναι κοινωνικό. Με δυο λόγια, δεν με ενδιαφέρουν οι Βελόπουλοι ή οι Κασσελάκηδες του κόσμου τούτου. Με ενδιαφέρουν ποιοι είναι αυτοί που τους ψηφίζουν. Το ίδιο μπορώ να πω και για τον Μητσοτάκη ή τον Ανδρουλάκη προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Πώς συμπεριφέρεται μια κοινωνία η οποία αισθάνεται ανασφαλής; Και η οποία εκφράζει την ανασφάλειά της με τη βία; Αν σε όλ’ αυτά προσθέσουμε και τη μετανάστευση, το τοπίο γίνεται δυστοπικό.

Μιλώ ως γέρων συντηρητικός, θα μου πείτε. Τι να κάνουμε; Ασχέτως ηλικίας, θεωρώ ότι η ελληνική κοινωνία χρειάζεται μια συντηρητική μεταρρύθμιση αν θέλει να επιβιώσει. Ξέρω ότι η λέξη «συντηρητικός» είναι παράνομη. 'Ομως, μήπως ήρθε η ώρα, μπουχτισμένοι απ’ την πολλή σοκολάτα της προόδου, να την ξανασκεφτούμε;

Εύσημα στην ελληνική οικονομία απένειμε ο Επίτροπος Οικονομίας της Ε.Ε. Πάολο Τζεντιλόνι

Εύσημα στην ελληνική οικονομία απένειμε ο Επίτροπος Οικονομίας της Ε.Ε. Πάολο Τζεντιλόνι κατά τη συνάντηση που είχε με τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη στο Μέγαρο Μαξίμου εν όψει του 9ου Οικονομικού Φόρουμ των Δελφών, σημειώνοντας χαρακτηριστικά: “Στην Ευρώπη έχουμε έναν μέσο όρο ανάπτυξης 0% και κάτι, ενώ στην Ελλάδα έχετε έναν μέσο όρο ανάπτυξης 2% και κάτι, γεγονός που κάνει τη διαφορά”. Ο κ. Τζεντιλόνι επεσήμανε την αύξηση των επενδύσεων στην Ελλάδα και σε στρατηγικούς τομείς όπως η έρευνα, η ανάπτυξη και η εκπαίδευση, υπογραμμίζοντας ταυτόχρονα την αύξηση των ελληνικών εξαγωγών για τις οποίες τόνισε ότι “είναι ένα πολύ σημαντικό μήνυμα”.

Από την πλευρά του ο Κυριάκος Μητσοτάκης αφού υπογράμμισε στον Ευρωπαίο Επίτροπο ότι “η Ελλάδα τα πηγαίνει αρκετά καλά” καθώς “έχουμε καταφέρει κάτι που φαίνεται ότι είναι περίπλοκο για τα περισσότερα κράτη-μέλη, και αυτό είναι οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης”, σημείωσε με έμφαση ότι “η χώρα μας είναι σταθερά προσηλωμένη στη δημοσιονομική υπευθυνότητα”. Στο πλαίσιο αυτό, μάλιστα, έστειλε το μήνυμα ότι “συνεχίζουμε με τη μέγιστη ταχύτητα, ανεξάρτητα από τον εκλογικό κύκλο, να εφαρμόζουμε αυτές τις μεταρρυθμίσεις”.

Μερικά αδιαμφισβήτητα δεδομένα για την ελληνική οικονομία

• Ο ρυθμός ανάπτυξης στην Ελλάδας είναι πενταπλάσιος από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.
• Την περίοδο 2019-2023, το πραγματικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ έχει αυξηθεί κατά 9,9%, ποσοστό υπερδιπλάσιο από τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που είναι 4,8%.
• Τα έτη 2021, 2022, 2023, η σωρευτική αύξηση του πραγματικού κατά κεφαλήν εισοδήματος στην Ελλάδα, βρίσκεται στο εντυπωσιακό 18,6%. Είναι η τρίτη υψηλότερη επίδοση στην Ε.Ε. και, βέβαια, πολύ πάνω από τον μέσο όρο της Ευρώπης που είναι 9,4%.
• Τα κόκκινα δάνεια μειώνονται και το εξυπηρετούμενο ιδιωτικό χρέος είναι σταθερά αυξανόμενο. Από το 2021 από τα 98 δισεκατομμύρια μειώθηκαν στα 73 δισεκατομμύρια.
• Καταγράψαμε την μεγαλύτερη εισροή κεφαλαίων από όλες τις χώρες της Ευρώπης σε όρους ΑΕΠ 16,88%.
• Το ποσοστό εκταμιεύσεων από το Ταμείο Ανάκαμψης ανήλθε σε 8,14% ως προς το ποσοστό του ΑΕΠ το 2021
• Προχωρήσαμε σε δέκα μεγάλες αποκρατικοποιήσεις σε εννέα μήνες με έσοδα 7,1 δις ευρώ.
• Αυξήθηκαν οι καταθέσεις κατά 50 δις ευρώ από το 2019 μέχρι σήμερα.
• Πάνω από 400.000 Έλληνες βρήκαν δουλειά.
• Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ έξι στις δέκα νέες θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν μεταξύ τρίτου τριμήνου του 2019 μέχρι το 2023, ήταν θέσεις υψηλών δεξιοτήτων με ταυτόχρονη αύξηση των απασχολούμενων, που παίρνουν πάνω από τον κατώτατο μισθό.
• Σύμφωνα με τα στοιχεία του συστήματος ΕΡΓΑΝΗ, ο μέσος μισθός στην Ελλάδα ανήλθε στα 1.258 ευρώ στο τέλος του 2023, έναντι 1.046 ευρώ το 2019, ενώ οι ιδιωτικοί υπάλληλοι που αμείβονται με 901-1.200 ευρώ, δηλαδή βρίσκονται σε μερικά από τα πρώτα κλιμάκια πάνω από τον βασικό μισθό, αυξήθηκαν κατά περισσότερους από 175.800 μεταξύ του 2022 και του 2023.

Μητσοτάκης:Προχωρούμε με μεγάλα, τολμηρά αλλά και ασφαλή βήματα σε νέες και διαρκώς εξελισσόμενες συνθήκες

Από την ομιλία του Πρωθυπουργού και Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκου Μητσοτάκη στη λήξη του 15ου Συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας:

• Δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω τα λόγια του Κωνσταντίνου Καραμανλή από την πρώτη Διακήρυξη της παράταξης. Αυτό το οποίο γράφτηκε το 1974 κοιτάξτε πόσο σημαντικό και πόσο επίκαιρο είναι: «Επιλέγουμε να συντηρούμε από την παράδοση μόνο όσα ο χρόνος απέδειξε σωστά και χρήσιμα. Προχωρούμε με μεγάλα, τολμηρά αλλά και ασφαλή βήματα σε νέες και διαρκώς εξελισσόμενες συνθήκες». Τα αληθινά συμφέροντα του έθνους υπηρετούμε, «πέρα και πάνω από παραπλανητικές ετικέτες δεξιάς, κέντρου και αριστεράς»…. Αυτό το κείμενο, 50 χρόνια πριν, εξακολουθεί σήμερα, σε αυτές τις συγκυρίες, να είναι τόσο επίκαιρο. Αυτές τις κατευθύνσεις τις επικαλούμαι γιατί τελικά δεν έχουν χρονικό όριο, δεν έχουν επίκαιρη σκοπιμότητα. Αποτελούν, όμως, ένα νήμα, ένα τόξο πάνω στο οποίο κινήθηκε, κινείται και θα κινείται το κόμμα μας. Ένα κόμμα το οποίο απέδειξε ότι μπορεί να ανανεώνεται σε ιδέες και σε στελέχη, με ικανότητα να μεγαλώνει τη δική του επιρροή πέραν των στενών κομματικών «τειχών».
• Εμείς είμαστε το μεγάλο λαϊκό κόμμα, που αντιπροσωπεύει τους πόθους και τις προσδοκίες όλων των Ελληνίδων και όλων των Ελλήνων. Και αυτή είναι μια βαριά σκυτάλη. Έχουμε καθήκον να την πάμε ακόμα πιο μπροστά -τονίζω, για ακόμα μία φορά- χωρίς καμία αλαζονεία, παρά μόνο με σκληρή δουλειά. Έτσι, άλλωστε, η Νέα Δημοκρατία αποδείχθηκε ο ανθεκτικότερος σχηματισμός της Μεταπολίτευσης. Δεν διστάσαμε μπροστά σε τολμηρές αλλαγές, δεν διστάσαμε όμως να παραδεχθούμε λάθη, που για εμάς πάντα το λάθος είναι ένα κάλεσμα να το διορθώσουμε.
• Θα το ξαναπώ και σε όσους εντός της Νέας Δημοκρατίας μάς ασκούν καλόπιστη κριτική: καμία επιμέρους διαφωνία δεν νοείται να οδηγεί σε συνολική απόρριψη. Και κανένα μικρό παράπονο, όσο δικαιολογημένο και αν είναι, δεν αξίζει το ίδιο με τη μεγάλη συλλογική πρόοδο. Ας τα ζυγίσουμε, λοιπόν, όλα με το πραγματικό τους βάρος.
• Μαζί με όλα τα παραπάνω, λοιπόν, το Συνέδριο προσδιορίζει και τα καθήκοντά μας για το άμεσο διάστημα: να απλωθούμε σε όλη την Ελλάδα, σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό, εξηγώντας τη σημασία αυτής της εκλογικής σύγκρουσης. Να μιλήσουμε ειλικρινά για το έργο που γίνεται, γι’ αυτό που έχει δρομολογηθεί, χωρίς να αρνούμαστε αστοχίες.
• Πρώτος εγώ θα το πω: ψήφος στη Νέα Δημοκρατία στις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου σημαίνει «ναι» στη σιγουριά, τη σταθερότητα και την πρόοδο της πατρίδας. Σημαίνει όμως και κάτι ακόμα: σημαίνει «ναι» σε μια καλύτερη Ευρώπη, η οποία θα βρεθεί δίπλα στην πατρίδα μας, όπως βρέθηκε τα τελευταία πέντε χρόνια.

Η Βουλή όπως την αγαπήσαμε

kathimerini.gr

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Ήταν μια γυναικεία φωνή που πεταγόταν από τα ορεινά της Βουλής όσο μιλούσε ο κ. Μητσοτάκης. Γνώριμη φωνή, που σε περιέβαλλε με τη θαλπωρή της νοσταλγίας. Ο κ. Τασούλας, αντιλαμβανόμενος τη σημασία που έχει η φωνή για την εθνική μας μνήμη, την παρότρυνε: «Κυρία Κωνσταντοπούλου, πιο δυνατά. Δεν ακούγεστε». Η έκκλησή του εισακούσθηκε και στην επόμενη παρέμβασή της εκείνη πρόσθεσε ένταση. Όμως και η ανθρώπινη φωνή έχει τα όριά της, ακόμη κι αν είναι της κ. Κωνσταντοπούλου. Με αποτέλεσμα να μην καταλάβω τι έλεγε στον κ. Μητσοτάκη, ο οποίος συνέχισε απτόητος την ομιλία του. Ήταν ένα από τα επεισόδια στην τριήμερη συζήτηση της πρότασης δυσπιστίας, που με καθησύχασε. Η αλήθεια είναι ότι τους τελευταίους μήνες είχα αρχίσει να φοβάμαι πως η δημοκρατία μας έχασε το νεανικό της σφρίγος, τη γοητευτική της κακοφωνία. Προχθές ξαναβρήκαμε όλοι, όσοι ενδιαφερθήκαμε να παρακολουθήσουμε τις συνεδριάσεις –από την τηλεόραση εννοείται– τη Βουλή που αγαπήσαμε.

Την ευκαιρία μάς την έδωσε η ομιλία του κ. Μητσοτάκη. Μιλάει ο πρωθυπουργός της χώρας. Σου αρέσει δεν σου αρέσει που είναι πρωθυπουργός, όμως είναι πρωθυπουργός. Η ομιλία του έχει ως κεντρικό θέμα μια εθνική τραγωδία. Προ ημερών δεν εμφανίστηκε στη Βουλή, στη συζήτηση του πορίσματος της εξεταστικής επιτροπής. Τον εγκάλεσες γι’ αυτό. Και τώρα τον έχεις απέναντί σου, για να σου εξηγήσει τις θέσεις του και τους χειρισμούς της κυβέρνησής του και των υπευθύνων για την τραγωδία. Τις προηγούμενες ημέρες σού έχει δοθεί η ευκαιρία να εκθέσεις τις δικές σου απόψεις. Μίλησες για μπάζωμα, για συγκάλυψη και βάφτισες την τραγωδία σε δολοφονία. Χωρίς να αντιλαμβάνεσαι με τα ελάχιστα ελληνικά σου ότι η δολοφονία προϋποθέτει δόλο. Ο Βελόπουλος το απέδωσε στο λαθρεμπόριο υλικών των εμπορικών σιδηροδρόμων. Ο πρωθυπουργός οφείλει να γνωρίζει τι περιέχουν τα βαγόνια ή τα κοντέινερ που φτάνουν στα λιμάνια; Όμως επειδή αισθάνεσαι ότι όλα αυτά δεν φτάνουν, θεωρείς υποχρέωσή σου να τα διανθίσεις με παρεμβάσεις στη διάρκεια της ομιλίας του. Με αποτέλεσμα να διαγωνίζεσαι στην τέχνη της κακοφωνίας. Η καλύτερη εικόνα της κακοφωνίας: η κυρία που μετέδιδε σε νοηματική έχει παραδώσει τα όπλα και περιμένει να τελειώσει ο θόρυβος για να συνεχίσει ο κ. Μητσοτάκης.

Δεν είμαι πολιτικός αναλυτής. Μην περιμένετε από μένα να σας πω ποιος είναι ο κερδισμένος και ποιος ο χαμένος από την πρόταση δυσπιστίας. Ως παρατηρητής των ηθών μας, το μόνο που έχω να πω είναι ότι η δημοκρατία μας παραμένει πιστή στις παραδόσεις της. Και χωρίς να θέλω να αθωώσω την κυβέρνηση από τις κακοτεχνίες της, δεν μπορώ να μην εντοπίσω το πρόβλημα στην αντιπολίτευση. Στην αδυναμία της να οργανώσει έναν αποτελεσματικό λόγο, μια σοβαρή εναλλακτική πρόταση για τη διαχείριση της χώρας. Η τριήμερη συζήτηση στη Βουλή αυτό έδειξε, δυστυχώς.

Αρθρο Νίκου Αλιβιζάτου στην «Κ»: Η Ελλάδα παραμένει κράτος δικαίου

Το γνωστό ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και η υπό συζήτηση πρόταση μομφής των κομμάτων της αντιπολίτευσης έχουν εκτοξεύσει στο επίκεντρο της επικαιρότητας την έννοια του κράτους δικαίου. Παραμένει η Ελλάδα ευρωπαϊκό κράτος δικαίου; Ή μήπως η σημερινή κυβέρνηση τη σπρώχνει στον κατήφορο της δικαιοκρατικής ανυποληψίας;

Ας ξεκαθαρίσουμε, κατ’ αρχάς, για τι ακριβώς μιλάμε: παραδοσιακά, κράτος δικαίου θεωρείται εκείνο στο οποίο οι κυβερνώντες περιορίζονται από κανόνες δικαίου. Οι κανόνες αυτοί, ωστόσο, πρέπει να θεσπίζονται όπως ορίζει το Σύνταγμα και, επιπλέον, να μην αντιβαίνουν σε αυτό. Σε ένα κράτος δικαίου, με άλλα λόγια, το Σύνταγμα δεσμεύει τους κυβερνώντες και διαδικαστικά και ουσιαστικά: οι κυβερνώντες δεν μπορούν να νομοθετούν αυθαίρετα, ούτε όμως και να θέτουν κανόνες δικαίου κατά περιεχόμενο αντισυνταγματικούς.

Εγγυητής του κράτους δικαίου είναι τα δικαστήρια, η ανεξαρτησία των οποίων προστατεύεται, και η πρόσβαση στα οποία κατοχυρώνεται συνταγματικά. Στις μέρες μας είναι και οι ανεξάρτητες αρχές, η σημασία των οποίων, ειδικά στο πεδίο των δικαιωμάτων, διαρκώς αναβαθμίζεται. Δικαστήρια και ανεξάρτητες αρχές είναι τα σπουδαιότερα θεσμικά αντίβαρα στη σύγχρονη συνταγματική δημοκρατία.

Μπορώ λοιπόν να βεβαιώσω ότι, με αυστηρή εφαρμογή των κριτηρίων της Επιτροπής της Βενετίας, η χώρα μας δεν αποκλίνει από τους ευρωπαϊκούς μέσους όρους σε ό,τι αφορά τα περισσότερα από αυτά. Από το 1974, η Ελλάδα είναι κράτος δικαίου, όπως δεν ήταν ποτέ στη νεότερη ιστορία μας και μάλιστα βελτιώνεται. Κάτι που μόνον αφελείς και ανιστόρητοι τολμούν να αμφισβητήσουν. Σε ορισμένα πεδία, μάλιστα, όπως, για παράδειγμα, η ποιότητα των εκλογών, προηγού-μαστε. Δεν είναι πολλές οι χώρες στις οποίες θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν κυβερνητικές εναλλαγές σε κλίμα τόσο μεγάλης οξύτητας, όπως σ’ εμάς, το 1989, το 1993, το 2015 ή το 2019, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.

Ελλείμματα του κράτους δικαίου στη χώρα μας ασφαλώς και υπάρχουν. Σε μερικές περιπτώσεις, μάλιστα, είναι σοβαρά. Είναι όμως εντοπισμένα. Θα σταθώ σε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα. Πάνω πάνω θα ιεραρχούσα τις καθυστερήσεις στην απονομή της δικαιοσύνης, οι οποίες, σε αρκετές περιπτώσεις, αγγίζουν το όριο της αρνησιδικίας. Οι υποκλοπές, εξάλλου, αποτελούν την άλλη μείζονα σκιά του κράτους δικαίου, με την παρατεινόμενη ατιμωρησία των υπευθύνων του γνωστού σκανδάλου να είναι αδικαιολόγητη.

Η Επιτροπή της Βενετίας (Venice Commission, Commission de Venise), το συμβουλευτικό όργανο του Συμβουλίου της Ευρώπης, το οποίο, από το 1990, αποφαίνεται με εμπεριστατωμένες εκθέσεις για την κατάσταση της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου στην Ευρώπη, έχει εκδώσει από το 2016 έναν πολύ ενδιαφέροντα κατάλογο κριτηρίων για το κράτος δικαίου (the Rule of Law Checklist). Toν κατάλογο αυτόν, τον οποίο έχει εκδώσει στα ελληνικά το Iδρυμα της Βουλής με τίτλο «Κράτος δικαίου. Κριτήρια ελέγχου», (μτφ. Απ. Βλαχογιάννη, 2022), χρησιμοποιεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την ετήσια αξιολόγηση των κρατών-μελών από τη σκοπιά του κράτους δικαίου. Σε αυτόν, εξάλλου, όπως και στις εκθέσεις της Επιτροπής της Βενετίας για ειδικά θέματα, παραπέμπουν συστηματικά τα δικαστήρια τόσο του Στρασβούργου όσο και του Λουξεμβούργου.

Τα κριτήρια ελέγχου της Επιτροπής της Βενετίας εντάσσονται σε πέντε μεγάλες ενότητες, τις ακόλουθες: (α) Την υπεροχή του νόμου, (β) την ασφάλεια δικαίου, (γ) τις εγγυήσεις κατά της κατάχρησης εξουσίας, (δ) την ισότητα ενώπιον του νόμου και (ε) την πρόσβαση στη Δικαιοσύνη. Καθεμιά από αυτές περιλαμβάνει επιμέρους κριτήρια, όπως η απαγόρευση της αναδρομικότητας των νόμων, η σύγκρουση συμφερόντων, το τεκμήριο αθωότητας, η ανεξαρτησία όχι μόνον των δικαστηρίων αλλά και των δικηγορικών συλλόγων και άλλα.

Με βάση τα κριτήρια αυτά, πού στέκεται η Ελλάδα;

Ας μου επιτραπεί στο σημείο αυτό να επικαλεστώ την προσωπική μου εμπειρία: τα τελευταία χρόνια, από τις υποκλοπές και τη νομότυπη ανάδειξη των ανεξάρτητων αρχών έως την αστυνομική βία, είχα προσωπικά άμεση εμπλοκή σε περιστατικά παραβιάσεων της νομιμότητας, είτε ως νομικός παραστάτης των θυμάτων είτε ως ανεξάρτητος παρατηρητής και εμπειρογνώμονας. Από το 2014, εξάλλου, με ένα διάλειμμα το 2018-2019 –όταν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανανέωσε τη θητεία μου– είμαι και μέλος της Επιτροπής της Βενετίας. Eχω, ως εκ τούτου, μια συνολική εικόνα για το πού βρίσκεται το κράτος δικαίου σήμερα στη χώρα μας, σε σύγκριση με τους ευρωπαϊκούς μέσους όρους.

Το ίδιο και η πεισματική άρνηση της κυβέρνησης να θεσπίσει βασικές εγγυήσεις για την προστασία του απορρήτου. Εξίσου ψηλά, τέλος, θα τοποθετούσα την ατιμωρησία των υπευθύνων σε υποθέσεις αστυνομικής βίας.

Το κακό με τη σημερινή κυβέρνηση είναι ότι αντιμετωπίζει τα θέματα αυτά, ακόμη και την τραγωδία των Τεμπών, ως παρωνυχίδες. Επικαλούμενη την ευνοϊκή γι’ αυτήν ετυμηγορία της κάλπης, δεν δείχνει την αναγκαία ενσυναίσθηση και, το κυριότερο, δεν προχωρεί με τόλμη στις απαραίτητες τομές.

Oσο για την αντιπολίτευση, αντί να σταθεί στα ελλείμματα αυτά και να επικεντρώσει σε αυτά την κριτική της, ενδίδει στην ευκολία της ανέξοδης γενίκευσης. Μπορεί να αποκομίζει από αυτήν βραχυπρόθεσμα οφέλη, χάνει όμως στο κεφάλαιο της αξιοπιστίας.

* Ο κ. Ν. Κ. Αλιβιζάτος είναι ομότιμος καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Ο φόβος της αξιολόγησης

kathimerini.gr

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Δεν ξέρω αν εσάς σας διαφώτισε η συζήτηση στη Βουλή για τις αιτίες του δυστυχήματος στα Τέμπη. Εμένα πάντως δεν με διαφώτισε. Δεν έμαθα κάτι που δεν ήξερα έως τώρα επειδή το είχα διαβάσει ή ακούσει. Υπάρχουν πολιτικές ευθύνες; Και βέβαια υπάρχουν πολιτικές ευθύνες. Ο κ. Καραμανλής τις ανέλαβε παραιτούμενος από υπουργός, αν και προσωπικά θεωρώ ότι όφειλε να αποχωρήσει από την πολιτική, αν μη τι άλλο για να τιμήσει το βαρύ του όνομα. Για τις ποινικές ευθύνες δεν έχω άποψη. Είναι θέμα των δικαστηρίων και όχι του «κοινού περί δικαιοσύνης αισθήματος». Όμως οι πολιτικές ευθύνες είναι τμήμα μιας πυραμίδας που έχει κορυφή, σώμα και βάση. Και αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί οι κήνσορες της ηθικής και της ευαισθησίας που αγόρευσαν στη Βουλή είναι έτοιμοι να τις αναλάβουν. Πώς θα αντιδρούσαν και τι θα ψήφιζαν αν η κυβέρνηση θεωρούσε ότι οι νεκροί στα Τέμπη μάς επιβάλλουν την ανάγκη αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων μας. Και βέβαια η αξιολόγηση έχει και τις συνέπειές της, την ενδεχόμενη απόλυση. Να το πάρω αντίστροφα: φταίει ο υπουργός, αλλά φταίει και ο σταθμάρχης. Τελευταίος τροχός της αμάξης, όμως και ο πιο κρίσιμος. Εντέλει όλα σ’ αυτόν καταλήγουν. Είναι προφυλακισμένος, δεν έχω αντίρρηση, όμως πόσοι από τους συναδέλφους του θα δέχονταν να αξιολογηθούν για τις ικανότητές τους να ανταποκριθούν στο καθήκον τους; Αστεία πράγματα. Η αξιολόγηση είναι ταμπού.

Προχθές κάποιος συνδικαλιστής εκπαιδευτικός ανακοίνωσε σαρανταοκτάωρη απεργία κατά της αξιολόγησης. Τα επιχειρήματά του ήταν συντριπτικά: οι εκπαιδευτικοί στο Δημόσιο εργάζονται υπό άθλιες συνθήκες, χαμηλοί μισθοί, πολλά κτίρια δεν έχουν αντισεισμικό πιστοποιητικό, άλλα δεν έχουν θέρμανση κ.τ.λ., κ.τ.λ. Δεκτά όλ’ αυτά και απαράδεκτα. Όμως δεν έχουν σχέση με το εκπαιδευτικό τους έργο. Τι παράγουν και πώς το παράγουν δεδομένων των συνθηκών. Όταν μια σχολική τάξη μετατρέπεται σε εργαστήριο βίας της οποίας θύμα μπορεί να είναι και ο ίδιος ο εκπαιδευτικός, αυτός έχει ευθύνη ή όχι; Και δεν πρέπει να αξιολογηθεί βάσει της ικανότητάς του να διατηρήσει ή να αποκαταστήσει την τάξη; Όπως επίσης και ο διευθυντής του σχολείου ο οποίος δεν θέλησε ή δεν μπόρεσε να τον βοηθήσει.

Και ας πάμε στα υψηλά. Αξιολόγηση των δικαστικών, αξιολόγηση των πολιτικών. Θα μου πείτε, αυτούς τους τελευταίους τους αξιολογούν οι ψηφοφόροι. Μου θυμίζει αυτό που κάποτε είχε πει ένας βετεράνος εκπαιδευτικός, ο οποίος επισήμανε στους συναδέλφους του ότι δεν του φτάνει όταν τους ακούει να λένε πως τους αξιολογούν τα παιδιά που τους κοιτούν στα μάτια. Η πολιτική ελίτ θα πρέπει να μάθει την τέχνη της αυτοαξιολόγησης ή της αυτοκάθαρσης. Όσο για τη δικαστική, εκεί η επιστήμη σηκώνει τα χέρια της ψηλά.

Η αξιολόγηση είναι ταμπού. Κι αυτό είναι μια βασική μειονεξία της ελληνικής κοινωνίας. Φοβόμαστε να μας αξιολογήσει κάποιος και ως εκ τούτου φοβόμαστε να αξιολογήσουμε. Μην κρίνεις ίνα μη κριθείς. Η αξιολόγηση είναι ο μεγαλύτερος φόβος της ελληνικής κοινωνίας. Δεν αποκαλύπτει μόνον την έλλειψη εμπιστοσύνης στις δικές μας δυνατότητες. Αποκαλύπτει και την έλλειψη εμπιστοσύνης στις δυνατότητες του διπλανού μας. Με δυο λόγια αποκαλύπτει το μαλακό υπογάστριο της κοινωνικής μας συνθήκης, την έλλειψη εμπιστοσύνης.

Μπορεί η πολιτική τάξη να αποκαταστήσει την έλλειψη εμπιστοσύνης, την ανασφάλεια που διακατέχει την ελληνική κοινωνία; Σίγουρα δεν αρκούν οι οικονομικοί δείκτες ή οι διεθνείς συμμαχίες της χώρας. Η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στη συνύπαρξή μας απαιτεί απτά αποτελέσματα, όπως αυτά που αφορούν τη δημόσια τάξη και την εκπαίδευση. Μεγάλο εμπόδιο η αδυναμία αξιολόγησης. Κι έτσι επιστρέφουμε στην αρχή. Σε τι οφείλεται η αδυναμία αξιολόγησης; Στην έλλειψη εμπιστοσύνης. Και σε τι οφείλεται η έλλειψη εμπιστοσύνης; Στην αδυναμία αξιολόγησης.

Η αξιολόγηση του δημόσιου τομέα είναι ένα από τα μεγάλα ταμπού της κοινωνίας μας. Στον ιδιωτικό τομέα εφαρμόζεται με όλα της τα ελαττώματα, προσωπικές αντιδικίες που συγχέονται με την αποτελεσματικότητα, ενδεχόμενες αδικίες αλλά και δίκαιες απαιτήσεις. Η λατρεία του Δημοσίου την οποία υπηρετεί ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, ίσως το μεγαλύτερο, οφείλεται στο ταμπού της αξιολόγησης. Γι’ αυτό, παρότι το ελληνικό Δημόσιο κατέρρευσε παταγωδώς το 2010, παρασύροντας ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, εξακολουθεί να διατηρεί την αίγλη του. Εκεί βρίσκουν καταφύγιο η ανασφάλειά μας και ο φόβος μας για την αξιολόγηση.