Από τον Μάο στον Κουβέλη

kathimerini.gr

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Οταν συνομιλείς με την Ιστορία και αντιμετωπίζεις τους ανθρώπους σαν να είναι τα κατσαβίδια και τα μπουλόνια της, όταν δηλαδή είσαι μαρξιστής-λενινιστής, είναι λογικό το παρόν να σου φαίνεται λιγότερο ή περισσότερο λειψό και να θες να το παραγεμίσεις με μέλλον. Οπως ο πρόεδρος Μάο, για παράδειγμα, ο οποίος έβαλε τους Κινέζους του να κάνουν το «Μεγάλο άλμα προς τα εμπρός». Απαίτησε να πολλαπλασιάσουν την απόδοση των χωραφιών τους, με αποτέλεσμα να καούν ολόκληρες εκτάσεις και να δημιουργηθεί λιμός, ο οποίος έστειλε στη μέλλουσα ζωή γύρω στα 35 εκατομμύρια ψυχές κατά τη «Μαύρη Βίβλο του Κομμουνισμού», 21 περίπου εκατομμύρια αναγνωρισμένα από το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας. Αυτή είναι η μεγάλη οθόνη.

Υπάρχει και η μικρή οθόνη. Μπορεί να νομίζεις ότι συνομιλείς με την Ιστορία αν έχεις διατελέσει πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου, βουλευτής και καμιά σαρανταρέα σύντροφοι σε προσφωνούν «πρόεδρο». Οι πεποιθήσεις της Ιστορίας, εξάλλου, δεν είναι διόλου εκλεκτικές. Τούτων δοθέντων, ο Φώτιος-Φανούριος Κουβέλης, στέλεχος της ελληνικής Αριστεράς εκ των ων ουκ άνευ, αποφάσισε να δωρίσει στην Ιστορία το μέλλον της. Και συγκυβέρνησε με τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ στους ταραγμένους εκείνους καιρούς των πρώτων μνημονίων. Μετρώντας όμως το άλμα του, έκρινε πως δεν τον ικανοποίησε.

Το θάρρος του, το πολιτικό του ταλέντο και ο καιροσκοπισμός του απαιτούσαν καλύτερες επιδόσεις. Και έκανε τη δεύτερη προσπάθεια: απεχώρησε από τη συγκυβέρνηση και καταψήφισε μαζί με όσους εξακολουθούσαν να τον προσφωνούν «πρόεδρο» τον Σταύρο Δήμα για να γίνουν εκλογές και να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο άνθρωπος αυτός κατέστρεψε τη χώρα, και διέλυσε το μικρό του κόμμα, για να γίνει αναπληρωτής υπουργός του Καμμένου. Il faut le faire, για τους γαλλομαθείς.

Πολιτική μικροπρέπεια; «Ο καιροσκοπισμός ενός ατάλαντου»; – θα μπορούσε να είναι τίτλος θεατρικού του Γκόγκολ. Κοινή κοινότατη ευήθεια σε περιτύλιγμα ρητορείας ειρηνοδίκη της Ρούμελης; Πάντως, στάση αποκαλυπτική για την κατάντια της σημερινής Αριστεράς: νομίζει ότι συνομιλεί με την Ιστορία και νοικιάζει κατάστημα ψιλικών. Με άλλα λόγια: «Από τον Μάο στον Κουβέλη» – αυτό είναι τίτλος όπερας. Ευτυχώς, θα μου πείτε. Για φαντασθείτε η σημερινή Aριστερά, αντί για Κουβέληδες και Φλαμπουράρηδες, που αρκούνται στη γοητεία του ψιλικατζίδικου και τους φτάνει ότι θα τους χαιρετά η φρουρά όταν μπαινοβγαίνουν στο γραφείο τους ψάχνοντας τι να κάνουν, να μας έβγαζε κάναν Μάο. Μόνον που το σκέφτομαι ανατριχιάζω. Και ευγνωμονώ ανθρώπους σαν τον Κουβέλη που κατάντησαν την Aριστερά πολιτικό ψιλικατζίδικο.