Η χαρά του Μαξίμου

Απεργούν οι εργαζόμενοι στο μετρό και στα άλλα ΜΜΜ. Από την επόμενη ημέρα αρχίζουμε τα «οι τεμπέληδες, οι κομματικά διορισμένοι, οι άσχετοι, οι χρυσοπληρωμένοι, που ταλαιπωρούν το λαό, που δε νοιάζονται για τον “απλό εργαζόμενο” – προφανώς υπάρχει και ο σύνθετος- να απολυθούν, να κρεμαστούν, να … να… να….» πάει η απεργία.

Απεργούν οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ. Από το επόμενο λεπτό αρχίζουμε τα «Οι Φωτόπουλοι, που έγιναν κράτος εν κράτει, οι διορισμένοι, οι λεφτάδες, οι προνομιούχοι, που δεν καταλαβαίνουν την ταλαιπωρία μας, εμ βέβαια τι ανάγκη έχουν αυτοί, οι ανάλγητοι, να απολυθούν, να καούν, να… να… να…» πάει η απεργία.

Απεργούν οι εφοριακοί. Από την ίδια στιγμή ξεκινάμε «οι λαδιάρηδες, οι διαφθαρμένοι, οι κομματικοί στρατοί, οι ρουφιάνοι, που μας ταλαιπωρούν, που χάνουμε μεροκάματα στις ουρές τους, οι έτσι κι οι αλλιώτικοι, να απολυθούν, να θαφτούν, να… να… να….» πάει η απεργία.

Εντάξει, λοιπόν, να μην απεργούν οι υπάλληλοι στις ΔΕΚΟ και στο Δημόσιο. Ποιοι να απεργήσουν; Να απεργήσουν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα. Τώρα, μάλιστα. Αυτοί που όταν πηγαίνουν για κατούρημα το δηλώνουν στον επόπτη για να τους κρατήσει χρόνο κι αν έχουν συχνουρία απολύονται. Μα αυτοί αν απεργήσουν, την επόμενη μέρα θα ψάχνουν για δουλειά. Οπότε, πάει η απεργία.

Οι υπάλληλοι στο Δημόσιο δεν πρέπει να απεργούν και οι υπάλληλοι στον Ιδιωτικό τομέα δε μπορούν να απεργήσουν. Να απεργήσουν οι ναυτεργάτες. Δεν προλαβαίνει να τελειώσει η ανακοίνωση της απεργίας και αρχίζουμε τα «είμαστε αποκλεισμένοι, είμαστε όμηροι της ΠΝΟ, η Ελλάδα είναι νησιωτική χώρα, τα τρόφιμα σαπίζουν στα φορτηγά που είναι στα λιμάνια, οι παραγωγοί από την Κρήτη κλαίνε τη σοδειά τους επειδή δε μπορούν να τη στείλουν στον Πειραιά, να πνιγούν οι απεργοί, να απολυθούν, να… να.. να…» πάει η απεργία.

Απεργούν οι φορτηγατζήδες. Μόλις σβήσουν οι μηχανές αρχίζουμε τα «κατάρα στις συντεχνίες, αυτοί αυξάνουν τις τιμές των προϊόντων, οι κοιλαράδες, να ανοίξουν τα επαγγέλματα, να παρέμβει ο εισαγγελέας, άδειασαν τα ράφια ρημάζει η αγορά – εν τω μεταξύ αυτό με την αγορά δεν το κατάλαβα ποτέ. Όποτε δεν απεργούν οι φορτηγατζήδες, η αγορά κλαίει επειδή δεν υπάρχουν πελάτες να αγοράσουν τα προϊόντα κι όποτε απεργούν οι φορτηγατζήδες, η αγορά γεμίζει με πελάτες αλλά δεν έχει προϊόντα να πουλήσει – να τους κρεμάσουμε, να τους πάρουν τις πινακίδες, να τους πάρουν τις άδειες κυκλοφορίας, να.. να.. να…» πάει η απεργία.

Απεργούν οι φαρμακοποιοί. Δεν προλαβαίνουν να κατεβάσουν τα στόρια κι αρχίζουμε τα «θα μας πεθάνουν, όλοι βίλες έχτισαν, οι κερατάδες, οι ανάλγητοι, τόσα κερδίζουν, ντροπή, αίσχος, είναι επικίνδυνοι, είναι υποχρεωμένοι, και τι με νοιάζει που τους χρωστάνε λεφτά, να τους βάλουν φυλακή, να τους κλείσουν τα φαρμακεία, να. να.. να..» πάει η απεργία.

Απεργούν οι αγρότες, βγάζουν στους δρόμους τρακτέρ. Δεν προλαβαίνει να πατήσει η πρώτη ρόδα στο δρόμο κι αρχίζουμε τα «οι δρόμοι είναι δικοί μας, εμείς δεν ερχόμαστε στα χωράφια σας, οι χωριάτες που έφαγαν τις επιδοτήσεις, οι τεμπέληδες, οι άχρηστοι, να παρέμβουν τα ΜΑΤ, η Ελλάδα δεν είναι νησιωτική χώρα είναι ηπειρωτική, τα λαμόγια, ο τουρισμός μας, να τους καεί η σοδιά, να.. να… να….» πάει η κινητοποίηση.

Τελικά σε αυτή τη χώρα οι μόνοι που μπορούν να απεργήσουν με την άδεια της κοινωνίας είναι οι άνεργοι. Όμως ακόμη και τότε είμαι βέβαιος ότι θα βγει ο Άδωνις Γεωργιάδης μαζί με τον Αργύρη Ντινόπουλο και θα απαιτήσουν να παρακρατηθεί από το επίδομα ανεργίας το ποσό που αντιστοιχούσε στις ημέρες απεργίας των ανέργων.

Αυτή είναι η κατάσταση. Αυτός ο λαός είναι η χαρά του μεγάρου Μαξίμου. Η χαρά της κάθε νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης. Να δείτε που σε λίγο καιρό θα μας νοικιάζουν ως λαό σε χώρες που θέλουν να μπουν στο Μνημόνιο χωρίς διαμαρτυρίες και φασαρίες. Αυτοί είμαστε. Κι εσύ μου μιλάς για επανάσταση, ξεσηκωμό και απεργίες διαρκείας. Πόσο, μα πόσο ρομαντικός μπορεί να είσαι;

ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

Πηγή: Η χαρά του μαξίμου - RAMNOUSIA