Τάκης Θεοδωρόπουλος
Δεν ξέρω πόσοι θυμούνται ακόμη την περίφημη επίσκεψη του Μουαμάρ Καντάφι στη Γαλλία. Ήταν προσκεκλημένος του Σαρκοζί και επειδή ο Λίβυος φύλαρχος δεν άντεχε να κοιμηθεί σε δωμάτιο είχε στήσει τη βεδουίνικη σκηνή του στους κήπους του Μεγάρου των Ηλυσίων. Τότε κανείς δεν υποψιαζόταν ότι υπήρχε περίπτωση η φιλία των δύο ηγετών να έχει και οικονομικά οφέλη. Ο Σαρκοζί κυριαρχούσε στη γαλλική πολιτική, ο δε Καντάφι δεν ήταν πια ο Καντάφι που έριχνε επιβατικά αεροπλάνα. Είχε λογικευτεί και είχε συμμετάσχει στη συμμαχία των 39 χωρών κατά του Σαντάμ Χουσεΐν, ο οποίος είχε εισβάλει στο Κουβέιτ. Μερικά χρόνια αργότερα, η Γαλλία πρωταγωνιστούσε στην επίθεση κατά της Λιβύης, που οδήγησε στην κατάρρευση του καθεστώτος του Καντάφι και στην εξόντωση του ίδιου. Με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα. Αχαριστία του Γάλλου προέδρου απέναντι στον ευεργέτη του ή μήπως κάποια οικονομική διαφορά; Να θυμίσω ότι για την απόφαση της επίθεσης κατά της Λιβύης λέγεται ότι είχε παίξει σημαίνοντα ρόλο ο Μπερνάρ Ανρί Λεβί, φίλος του Σαρκοζί. Σήμερα ο Καντάφι συνομιλεί με την Ιστορία, ο δε Σαρκοζί συνομιλεί με την εισαγγελία. Πέρασε 25 ημέρες προφυλακισμένος στις φυλακές Λα Σαντέ, ώσπου να εκδικασθεί η έφεσή του στην καταδίκη του σε πενταετή φυλάκιση. Την παραμονή του εγκλεισμού του συναντήθηκε με τον Μακρόν και στο κελί του τον επισκέφθηκε ο υπουργός Δικαιοσύνης. Δέχθηκε απειλές για τη ζωή του με αποτέλεσμα η διοίκηση των φυλακών να του παράσχει σωματοφυλακή. Δεν είχε υπολογιστή οπότε έγραφε με το χέρι το ημερολόγιό του ή τις σκέψεις του για το μέλλον της Γαλλίας. Αναρωτιέμαι πώς τον προσφωνούσαν οι δεσμοφύλακες: «Κρατούμενε Σαρκοζί» ή «κύριε πρόεδρε», τίτλο που δεν τον χάνουν οι πρώην. Παρηγοριά του η ανάγνωση του «Κόμη Μόντε-Κρίστο», που είχε πάρει μαζί του, και η σύγκριση των δικών του συνθηκών κράτησης με την εξαθλίωση του ήρωα του Δουμά, Εντμόν Νταντές, στις φυλακές του κάστρου του Ιφ. Από τη φυλακή βγήκε αδυνατισμένος και, βέβαια, ψυχικά καταπονημένος. «Ηταν μια φρικτή δοκιμασία», δήλωσε.
Ο Σαρκοζί πριν γίνει πρόεδρος διετέλεσε υπουργός Εσωτερικών, αμείλικτος με τους αλήτες –voyous– των προαστίων. Και τώρα, αν δεν κάνω λάθος, είναι ο πρώτος πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας που καταδικάζεται για διαφθορά. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι τίποτε δεν έχει αποδειχθεί και ότι το δικαστήριο εξάντλησε την αυστηρότητά του. Εύλογη αντίδραση όταν έχεις στην εξουσία σου έναν άνθρωπο που άσκησε τόση εξουσία. Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι υπάρχουν πολιτικές σκιές στην υπόθεση. Η Αριστερά, όπως λένε, έχει επιρροή στο δικαστικό σώμα. Όμως όλ’ αυτά θα φανούν στην εκδίκαση της έφεσης. Προς το παρόν, ας μείνουμε στην υπόθεση της απαξίωσης της υστεροφημίας. Η σκληρότερη τιμωρία για έναν άνθρωπο ο οποίος διαχειρίστηκε όχι μόνο τις τύχες μιας μεγάλης χώρας αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου