Σοβαρότης μηδέν του Γιώργου Λιακόπουλου

Όποιος πιστεύει ότι το πολιτικό σύστημα βαδίζει προς τον εκσυγχρονισμό του, πλανάται. Κόμματα, πολιτικοί και κυβέρνηση δείχνουν ότι δεν έχουν μετακινηθεί από τις πρακτικές που τους εξέθεσαν κατ’ επανάληψη ως τώρα στα μάτια της κοινής γνώμης. Συνεχίζουν ένα παιχνίδι φτηνών εντυπωσιασμών χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι αυτογελοιοποιούνται και εκτίθενται. Μερικά παραδείγματα των ημερών, το αποδεικνύουν.

Το γελοίο του πράγματος 1. Η τρόικα έδωσε άδεια στην κυβέρνηση να μειώσει τον ΦΠΑ στην εστίαση. Η μείωση είναι προσωρινή και έχει δοκιμαστικό χαρακτήρα. Αν τα λεφτά που θα χαθούν από τη μείωση βρεθούν από αλλού, η τρόικα δεν έχει αντίρρηση να μείνει χαμηλά ο ΦΠΑ. Εν πάση περιπτώσει, είναι μια απόφαση για την κοινοποίηση της οποίας θα αρκούσε μια ανακοίνωση του αρμόδιου υπουργείου. Αντί γι αυτό -συνεχίζοντας το επικοινωνιακό μπαλαμούτι με το οποίο πολιτεύεται- η κυβέρνηση οργάνωσε ολόκληρο... διάγγελμα του Πρωθυπουργού. Ευτέλισε έτσι και την έννοια του διαγγέλματος, και την ιδιότητα του Πρωθυπουργού και την αξιοπρέπεια της χώρας, που εμφανίστηκε να πανηγυρίζει γιατί οι τροϊκανοί έδωσαν άδεια για μια διοικητική διευθέτηση - με το αζημίωτο, βέβαια. Πάλι καλά που η πόλη δεν έχει τείχη για να τα γκρεμίσουν υπέρ του θριαμβευτή Σαμαρά. Προφανώς δεν αντιλαμβάνονται ποιο είναι το βαθύτερο μήνυμα της πράξης τους.

Το γελοίον του πράγματος 2. Λίγο μετά το διάγγελμα του Πρωθυπουργού για τον ΦΠΑ, κάλεσε τα τηλεοπτικά συνεχεία για δηλώσεις επί του ιδίου θέματος ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Πρόκειται για απίστευτη ενέργεια διασυρμού της ίδιας της κυβερνητικής οντότητας. Η κυβέρνηση είναι ενιαία και εκφράζεται αποκλειστικά από τον Πρωθυπουργό. Το πολύ-πολύ να κάνει δηλώσεις κατ’ εντολήν του ο καθ’ ύλην αρμόδιος υπουργός. Από πού κι ως πού ο εντελώς άσχετος με το θέμα, Βενιζέλος έκανε δηλώσεις... ισοδύναμες με τον Πρωθυπουργό; Αν το ΠΑΣΟΚ ήθελε να τονίσει την πολιτική του επί του θέματος δεν είχε παρά να βγάλει μια ανακοίνωση. Με ποια έννοια ο αντιπρόεδρος δικαιούται να λειτουργεί σαν να πρόκειται για δικέφαλη κυβέρνηση;

Το γελοίον του πράγματος 3. Ό,τι κέρδισε ο Αλέξης Τσίπρας στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ το έχασε από τη συμπεριφορά των βουλευτών του, μόλις 48 ώρες μέρα τη λήξη των εργασιών μιας διαδικασίας από την οποία υποτίθεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε ως ενιαίο και μεγάλο κόμμα. Το πρώτο δείγμα ήταν ότι εξακολουθεί να δρα ως γκρουπούσκουλο. Οι βουλευτές του βγήκαν στον περίβολο της Βουλής, πάνω από τον Άγνωστο Στρατιώτη και σήκωσαν πανό για να χαιρετήσουν το... απεργιακό συλλαλητήριο. Κάποιος να εξηγήσει στον Αλέξη ότι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του οποίου το κόμμα συμπεριφέρεται στη Βουλή με αυτόν τον τρόπο, δεν γίνεται πρωθυπουργός. Άλλο το κίνημα διαμαρτυρίας και άλλο το κόμμα εξουσίας. Πανό μπορούν να αναρτούν διάφορες ομάδες, απεργοί, διαδηλωτές, απλοί πολίτες. Δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο οι βουλευτές στη Βουλή...

Το γελοίον του πράγματος 4: Για τον Άδωνη Γεωργιάδη μπορεί να έχει κάνεις όποια γνώμη θέλει- και οι περισσότεροι δεν έχουν την καλύτερη. Η ιδεολογική του προέλευση, το ύφος της δημόσιας παρουσίας του, οι πολιτικές θέσεις του, εύκολα δέχονται επικρίσεις. Όπως επίκριση δέχεται- λογω αυτών των χαρακτηριστικών του- και η επιλογή του Σαμαρά να τον εντάξει στην κυβέρνησή του. Αλλά από εκεί και πέρα υπάρχουν δυο στοιχεία που δεν μπορεί κανείς να παραβλέπει.

Το πρώτο είναι ότι η άσκηση βίας εναντίον του συνιστά πρόκληση κατά των θεσμών. Ο Γεωργιάδης -πέραν του ως πολίτης δικαιούται να διατυπώνει ανεμπόδιστα τις απόψεις του- σήμερα είναι υπουργός της Ελληνικής Δημοκρατίας. Όποιος θέλει να εναντιωθεί- και θέλουν πολλοί- στην παρουσία του , στο ρόλο του και στις απόψεις του ως πολιτικού προσώπου, μπορεί να το κάνει με το λόγο: να αναπτύξει επιχειρήματα, να φωνάξει συνθήματα, να γράψει , να διαδηλώσει , να καταγγείλει. Δεν μπορεί όμως να τον αντιμετωπίζει με τραμπουκισμούς. 

Ως υπουργός – που είναι καλώς ή κακώς- θα αξιολογηθεί με βάση αυτά που θα κάνει . Και σε κάθε περίπτωση κανείς δεν έχει το δικαίωμα να δηλώνει ότι ο υπουργός Υγείας «είναι ανεπιθύμητος» σε ένα νοσοκομείο. 

Ποιος θα εμπιστευτεί μια Κοινοβουλευτική Ομάδα που, αντί να ασκήσει σοβαρή κριτική στην κυβέρνηση και να προτείνει τις δικές τις θέσεις, επιμένει σε παιδαριώδεις ακτιβισμούς; Ποιος θα εμπιστευτεί την εξουσία σε έναν πολιτικό αρχηγό του οποίου οι βουλευτές συμπεριφέρονται σαν εκπαιδευόμενοι συνδικαλιστές;

Και ποιος θα ήθελε μια κυβέρνηση της οποίας ο αρχηγός δεν αντιλαμβάνεται ότι συνιστά ευτελισμό του κοινοβουλευτισμού να κρεμούν οι βουλευτές του κουρέλια έξω από τη Βουλή για να δηλώσουν την υποστηρικτή τους σε μια απεργιακή κινητοποίηση. Αυτά μπορεί να τα κάνει ένα περιθωριακό κόμμα, δεν μπορεί να τα κάνει ένα κόμμα εξουσίας.