Ένας αριστερός, ένας δεξιός και μερικά εκατομμύρια

ΠΗΓΗ:

Μια από τις μεγαλύτερες πλάνες του πολιτικού μας συστήματος είναι οι ταμπέλες. Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχαν αριστεροί, δεξιοί και -ίσως- σοσιαλιστές. Σήμερα δεν υπάρχει τίποτε από όλα αυτά. Όσο κι αν τα κόμματα επιμένουν για το αντίθετο.

Από την ημέρα της δημοσίευσης των βουλευτικών έσχες -το πόθεν δεν θα το μάθουμε ποτέ- το πανηγύρι που στήθηκε γύρω απ’ το εφάπαξ του ΣΥΡΙΖΑίου βουλευτή Δημήτρη Τσουκαλά και τις επενδύσεις σε τράπεζες-όρνια από τους επίσης ΣΥΡΙΖΑίους Σταθάκη και Τσακαλώτο, έχει ξεκινήσει μια σαδιστική ενδοσκόπηση.

Μπορεί ένας αριστερός να είναι πλούσιος; Είναι δυνατόν ένας αριστερός να επενδύει σε τράπεζα που πλουτίζει από τις οικονομικές καταστροφές κρατών -μεταξύ των οποίων και της Ελλάδας;-. Πώς γίνεται να δηλώνει κάποιος “λαϊκό παιδί” και να παίρνει από τη μια στιγμή στην άλλη ένα ολόκληρο εκατομμύριο;

Ευτυχώς για όλους μας, το επίσημο κράτος δεν ζητά πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων. Ακόμη. Αυτό είναι κάτι που πριν από μερικά χρόνια θεωρούνταν αυτονόητο. 

Από την εποχή του Ελευθέριου Βενιζέλου έως και του Ανδρέα Παπανδρέου, η Ελλάδα ζούσε με διαπιστευτήρια. Οι εποχές, όμως, άλλαξαν και τα φασιστικά κριτήρια μεταλλάχθηκαν. Ξέφυγαν από το πλαίσιο των πολιτικών φρονημάτων και μπήκαν στο πρίσμα των κομματικών. Κάποτε δεν σε διόριζαν στο δημόσιο αν υπήρχε η υποψία ότι είσαι αριστερός ή κομμουνιστής. Μετά δεν σε διόριζαν αν δεν ήσουν πασόκος. Ή νεοδημοκρατής.

Λίγοι ήταν εκείνοι που τους πείραζε η κατάσταση αυτή, γιατί όλοι -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων κι ανάλογα με την περίσταση- ήταν νεοδημοκράτες και πασόκοι. Όλοι. 

Οι έννοιες αριστερός - δεξιός παρέμειναν μόνο στα χαρτιά. Η νέα εποχή ήθελε πιο σύνθετες καταστάσεις, όπως κεντροαριστερά, κεντροδεξιά, φιλελευθερισμό και εκσυγχρονισμό. Μια ρώσικη σαλάτα πολιτικών ιδεολογιών με λέξεις χωρίς κανένα νόημα. Απλές ταμπέλες, για να δικαιολογούν το μουσάτο πρόσωπο, την άρνηση της γραβάτας και τούμπαλιν.

Όλα αυτά είναι γνωστά στους περισσότερους. Ίσως και σε όλους. Παρόλα αυτά εξακολουθούμε να ζούμε με την πλάνη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μόνο αριστερούς, η Νέα Δημοκρατία μόνο δεξιούς, και το ΠΑΣΟΚ μόνο σοσιαλιστές. Είναι δηλαδή σα να λες ότι όποιος ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ είναι αριστερός, όποιος ψήφισε Νέα Δημοκρατία είναι δεξιός κι όποιος ψήφισε ΠΑΣΟΚ είναι σοσιαλιστής. Τόσο ισοπεδωτικό. 

Μιλάμε για μια πλάνη νηπιακού επιπέδου, στην οποία έχουν πέσει με τα μούτρα ένα κάρο -κατά τα άλλα- έξυπνοι άνθρωποι με σωστό τρόπο σκέψης αλλά θολωμένη κρίση. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει μόνο αριστερούς. Και για να το κάνω πιο συγκεκριμένο, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελείται μόνο από αριστερούς. Όλο αυτό το παραμύθι με τους πλούσιους ΣΥΡΙΖΑίους στήθηκε πάνω σε μια παραδοχή που κάνει τη θεωρία της επίπεδης γης να μοιάζει με επιστημονικό θαύμα.

Το αν ένα δημοκρατικό κόμμα πρέπει να έχει μόνο αριστερούς, μόνο δεξιούς, ή μόνο σοσιαλιστές, είναι ένα ζητημα που υποτίθεται πως έχει λυθεί. Μόνο το ΚΚΕ, για τους δικούς του λόγους, δεν το ακολουθεί. Αλλά ο κομμουνισμός για το Κόμμα είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο και βασίζεται μονάχα στην κρίση της Κεντρικής του Επιτροπής.

Τα κόμματα δηλώνουν -στα χαρτιά- ανοιχτά στην πολυ-συμμετοχικότητα, τη διαφορετική άποψη και τον πλουραλισμό. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε όταν μιλάμε για κάποιον που δηλώνει αριστερός ή δεξιός. Γιατί μπορεί ο καθένας μας να είναι ελεύθερος να αυτο-ταμπελιάζεται όπως γουστάρει, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι οι υπόλοιποι πρέπει να δεχόμαστε ότι λέει. Διαφορετικά ας τραβήξουμε σε κάνα ίδρυμα. Θα βρούμε ένα κάρο Ροβεσπιέρους να στήσουμε στα πρόχειρα μια Γαλλική Επανάσταση.

(Δεν θα μου βγάλει κανείς απ’ το μυαλό ότι οι περισσότεροι “αριστεροί” που τα πήραν με το εκατομμύριο του Τσουκαλά, απλά ζηλεύουν. Θα το ήθελαν πάρα πολύ αυτό το εκατομμύριο)