Πατρίς – Θρησκεία – Θεοκαπηλία…Νίκος Μπογιόπουλος

«Για τους σκοπούς του ο Διάβολος μπορεί να απαγγείλει ακόμα και την Αγία Γραφή»! (Ουίλιαμ Σαίξπηρ)

Ζούμε στο κράτος που ο αντιπρόεδρος της Βουλής δηλώνει πως «γνωρίζαμε εδώ και δέκα χρόνια για τις μίζες». Aλλά δεν έκαναν τίποτα… Ζούμε στο κράτος που ένας αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Άμυνας είχε δηλώσει εδώ και πέντε χρόνια ότι «γύρω από τα εξοπλιστικά χτίστηκαν περιουσίες και καριέρες». Aλλά δεν έκαναν τίποτα… Ζούμε σε ένα κράτος που έχει από «Βατοπέδια» μέχρι «παραεκκλησιαστικά κυκλώματα». Αλλά δεν κάνει τίποτα…

Όμως:

Ζούμε και σε ένα κράτος, που κατά περίπτωση ενεργεί στο άψε – σβήσε! Για παράδειγμα: Στο κράτος μας, μετά μάλιστα από παρέμβαση των ναζιστών της «Χρυσής Αυγής», η σάτιρα (καλόγουστη; κακόγουστη; αυτό είναι άλλου παππά ευαγγέλιο) που στρέφεται ενάντια στις προκαταλήψεις της θρησκοληψίας, στο εμπόριο του θρησκευτικού συναισθήματος και του σκοταδισμού δικάζεται και καταδικάζεται! Στο άψε - σβήσε!

Είναι το κράτος μας, με τις τόσο αργόσυρτες διαδικασίες απονομής δικαιοσύνης σε θέματα όπως η «Ζήμενς» ή οι φούσκες του χρηματιστηρίου, που σε λιγότερο από 10 μήνες τέθηκε σε κατάσταση συναγερμού. Και τα κατάφερε: Όχι μόνο συνέλαβε (!) τον 27χρονο για «βλασφημία» (!) επειδή σατίριζε φωτογραφίες και αποκαλούσε «Παστίτσιο» τον λεγόμενο Γέροντα Παΐσιο, αλλά τον καταδίκασε κιόλας ανασύροντας τους βρικολακιασμένους νόμους του «Πατρίς - Θρησκεία - Τρομοκρατία».

Σε αυτό το κράτος ζούμε. Ως εκ τούτου δεν προκαλεί έκπληξη η αστειότητα των ταγών του. Αυτών των «θεομπαιχτών» της πιο σαχλής προπαγάνδας που έφτασαν ως εκεί: Να επιλέγουν το ζήτημα των θρησκευτικών φρονημάτων για να του προσδώσουν στο δημόσιο διάλογο αξία «πιστοποιητικού» πολιτικών και κοινωνικών φρονημάτων! 

Δείτε τους με τι στόμφο θέτουν τα ερωτήματα και τα διλήμματα που («πρέπει» να) απασχολούν τον ελληνικό λαό: Υποκρίνεται ο Σαμαράς ή ο Τσίπρας όταν συναντούν τον Πατριάρχη; Ψηφοθηρεί ο Σαμαράς ή ο Τσίπρας όταν συνομιλούν με τον Αρχιεπίσκοπο; Και κυρίως: Τι να κάνει ο (θεόφτωχος) ελληνικός λαός: Να εμπιστευτεί τον πιο ταπεινό της χριστιανοσύνης, τον κ.Σαμαρά, ή τον «άθεο» Τσίπρα;…

Απέναντι στην βάσκανο μοίρα που μας έφερε στην ανάγκη να συναντηθούμε με τον «Διαφωτισμό» των «Βολταίρων» της καθεστωτικής σαχλαμάρας, απέναντι σε αυτή την αποχαλινωμένη βλακεία που μεθοδεύει να χειραγωγήσει με τον σκοταδισμό της την πολιτική ζωή, το μόνο… φυλαχτό που έχουμε να αντιτάξουμε είναι η συμβουλή του «κυρίου Κόινερ»: «…πρέπει να εξολοθρεύουμε τη βλακεία γιατί κάνει βλάκες αυτούς που τη συναντούν».

Έχουμε και λέμε, λοιπόν:

Το πρόβλημα της ελευθερίας της συνείδησης, του δικαιώματος, δηλαδή, κάθε ανθρώπου να ξέρει και να αποφασίζει ο ίδιος αν και σε τι θα πιστεύει, είναι πολύ παλιότερο από τις καφετζούδες. Από τους αστρολόγους. Από τις χαρτορίχτρες. Και από τους Κεδίκογλου. Είναι ένα πρόβλημα, που ούτε λύθηκε, ούτε θα λυθεί ποτέ με την αντιπαράθεση ανάμεσα στον θρησκευόμενο με τον μη θρησκευόμενο. Αλλά από την προσπάθεια να δοθεί απάντηση σε ένα ερώτημα που επανέρχεται απαράλλακτο χιλιάδες χρόνια: Ο κάθε άνθρωπος, όλοι μας, που για να αποφασίσουμε πρέπει πρώτα να ξέρουμε, τι – πραγματικά – ξέρουμε;

Πίσω από τον κουρνιαχτό που σηκώνουν (εν έτη 2014 μετά Χριστό!) όσοι φτάσανε να εμπλέκουν τα θρησκευτικά φρονήματα στην πιο χυδαία μορφή της πολιτικής δημαγωγίας, ας προσπαθήσουμε να διακρίνουμε τα λόγια του Μαρξ: «Οι πηγές της θρησκείας δεν θα βρεθούν στον ουρανό, αλλά εδώ στη Γη. Μόλις αυτή η διαστρεβλωμένη πραγματικότητα, της οποίας η θρησκεία είναι αντανάκλαση, διαλυθεί, η τελευταία – υποστήριζε - θα πεθάνει από φυσικό θάνατο».

Δεν ξέρουμε αν και πότε θα επέλθει αυτός ο «φυσικός θάνατος» και πότε το «όπιο» της θρησκείας δεν θα χρειάζεται ως καταπραϋντικό και ως παρηγοριά του αδύναμου για να αντέξει στον άστοργο κόσμο που περιέγραφε ο Μαρξ. Ξέρουμε, όμως, ότι η πραγματικότητα για την οποία μιλούσε παραμένει διαστρεβλωμένη. Ίσως πιο διαστρεβλωμένη κι από την εποχή του, αφού τώρα πια θα πρέπει να προσθέσει κανείς κι αυτό που έγκαιρα είχε προβλέψει ο Λένιν: Ότι, δηλαδή, «η ήττα της επανάστασης θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε ψυχολογική κούραση των μαζών και, σε τελική ανάλυση, θα μπορούσε να γεννήσει μυστικιστικές διαθέσεις και συναισθήματα» (Πάβελ Γκούρεβιτς, «Οι θεοί ξαναζούν», εκδόσεις «Οδηγητής»).

Κάτω από αυτές τις συνθήκες αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς το έδαφος στο οποίο εκδηλώνεται αυτή η έκρηξη παραεμπορίου της «πίστης». Η θωπεία που απολαμβάνει από τα κόμματα των «Βατοπεδαρχών». Όπως, επίσης, εξίσου καθαρό γίνεται σε τι αποσκοπούν οι θρασύτατοι πολιτικοί «χριστέμποροι» του «Βαβυλιστάν». Αυτοί που δεν έχουν καμία αναστολή να χρησιμοποιούν ακόμα και το λιβάνι της θεοκαπηλίας (τους) ως όπλο αποπροσανατολισμού της κοινωνίας. Και που έχουν φτάσει σε τέτοια επίπεδα γελοιότητας, ώστε εκτός από την «σωτηρία» που μας έχουν προσφέρει επί της Γης, να παριστάνουν, πλέον, τους αυθεντικούς εκπροσώπους και της «εν τοις ουρανοίς σωτηρίας» μας…

*Υστερόγραφο (1): Ο προγραμματισμός της στήλης ήταν σήμερα – στην επέτειο των 90 χρόνων από τον θάνατο του Λένιν στις 21 Γενάρη 1924 – να μοιραστούμε άλλες σκέψεις. Δεν μας το επέτρεψαν οι «ευαγγελιστές» της βλακείας και του σκοταδισμού. Θα επανέλθουμε. Ο Λένιν, που όταν τον ρωτούσαν «πώς είστε, σύντροφε;» έπαιρνε εκείνο το μειδίαμα και απαντούσε «δόξα τω Θεώ, καλά, καλά!», είμαστε σίγουροι ότι θα μας συγχωρήσει. 

Υστερόγραφο (2): Ο Χριστόδουλος Ξηρός πήρε και επισήμως από χτες τη θέση του στο ταγκό της αντιλαϊκής πολιτικής χορογραφίας με πρωταγωνιστή το ζευγάρι «τρομοκρατία – αντιτρομοκρατία». Μένει να δούμε το ρυθμό και τις φιγούρες που έχουν επιλέξει οι «χορογράφοι»…

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ