Είναι οι μικρές στιγμές…της Μαριλένας Μπουμπάρη

Η μαθήτριά μου και τώρα αδιόριστη συνάδελφος, συνεχίζει να έχει έμπνευση και γράφει...

Ημερολόγιο δεν κρατώ. Ποτέ δεν κρατούσα. Μονάχα ένα ροζ, ολιγοσέλιδο τεφτεράκι σε σχήμα καρδιάς είχα φυλαγμένο, με μια τόση δα κλειδαριά που πότε το πετούσα εδώ, πότε παραπέρα, έτσι για να πέσει μόνο στην αντίληψη των δικών μου ώστε να αναρωτηθούν για τ’ απόκρυφα βιώματά μου. Μα η αλήθεια είναι πως τίποτα δεν έγραφα εκεί μέσα. Είχα άλλη καρδιά-πιο μεγάλη για τα βάσανα, βλέπετε.

Και γέμισε γρήγορα με τη στάχτη όλου του κόσμου, παράπονο δεν έχω. Φρόντισα όμως να φυλάξω καθαρή κι ανέπαφη μια μικρή γωνιά. Εκείνη για τα χρώματα, τη μουσική, την ευωδιά, τη νοστιμιά, το χάδι. Εκείνη που θα κρατούσε ζωντανές όλες τις αισθήσεις μου να μη λυγίσουν.

Και τα κατάφερα. Είναι μάλλον τρομακτικό να μεγαλώνεις μέσα σ’ έναν τέτοιο κόσμο. Έναν κόσμο που προσφέρει με κάθε ιδιοτέλεια φόβο, άγχος, δυστυχία και σου κλέβει πανηγυρικά τη μικρή δόση ελπίδας που από παιδί βαστάς.

Μέσα όμως στην όλη φύση της ματαιοδοξίας καταφέρνεις πάντα μια ακόμα πνοή για να σταθείς, γιατί πάντα υπάρχουν οι καλές στιγμές που σε κρατούν δυνατό κι ανυποχώρητο. Και είναι οι μικρές στιγμές που κρύβουν μέσα τους όλη τη δύναμη που χρειάζεσαι. Οι μεγάλες στιγμές που όλοι προσμένουμε, είναι απλώς εκείνες που αφήνουν μεγαλύτερη οδύνη στο πέρασμά τους. Είναι οι μικρές στιγμές που χρειάζεσαι.

Είναι μια γέννηση, ένας γάμος, μια φιλία, ένας άνθρωπος, μια αγκαλιά, ένα φιλί. Είναι μια κουβέντα, ένα μυστικό, ένα καλωσόρισες, μια συγνώμη και ένα μου λείπεις.  Είναι ένα χέρι προσφοράς, μια πόρτα ανοιχτή, ένα χαμόγελο, μια ματιά, ένα μπορείς και ένα σ’ αγαπώ.

Και μπορείς-να ξέρεις, να το πάρεις από έναν πατέρα, μια μητέρα, έναν αδελφό, ένα ξένο, έναν γέρο, έναν φίλο, ένα σκύλο(!)

Και όλοι θα στο δώσουν-μη ξεχνάς, στον ύπνο ή στον ξύπνιο, στο σπίτι, στη δουλειά, στη βόλτα, στο παγκάκι, από κοντά ή μακριά, στα φανερά ή στα κρυφά.

Και θα στο δώσουν-να θυμάσαι, επειδή σ’ αγαπούν, σε κατανοούν, σε καρτερούν, σε συγχωρούν, σε λησμονούν ή σε ποθούν.

Και τότε ο αέρας γεμίζει ευωδιές, τα μάτια πλάθουν χρώματα μοναδικά, τα αυτιά ακούν μονάχα τα καλά, τα χείλη σχηματίζουν τη χαρά και τα χέρια κρατούν τον κόσμο όλο. Και είναι όλες οι αισθήσεις εκεί για να μπορέσεις να δεις, να ακούσεις, να μυρίσεις, να γευτείς, να νιώσεις.

Και είναι όλα πιο φωτεινά. Γιατί αυτή η μικρή στιγμή φτιάχτηκε για σένα. Γιατί αυτή η ανείπωτη χαρά πλάστηκε από σένα. Γιατί τα χρώματα που γέμισε ο ουρανός δημιουργήθηκαν με σένα. Γιατί εκείνη η μικρή, ασήμαντη, μοναδική, τιποτένια στιγμή είναι μόνο για σένα.

Κι ας μη φανερώθηκε με πυροτεχνήματα. Ας μην ακούστηκε πουθενά, ας μην ήταν κανείς εκεί για να σε δει. Ας είναι. Δε σε νοιάζει. Κανείς δε θα μάθει. Κανείς δεν πρέπει να μάθει πως εκείνη η μικρή στιγμή γέμισε την κρυφή μεριά της καρδιάς με την αγάπη. Και της ήταν αρκετή. Γιατί ήταν μόνο για σένα.

Κι ας μην ήταν η μεγάλη στιγμή που πρόσμενες. Ας έσβησε κι αυτή μαζί με τα φώτα. Ας την πήρε αγκαλιά το σκοτάδι, ας χάθηκε για πάντα. Κι ας έμεινε το ημερολόγιό μου αδειανό. Μου φτάνει που γέμισα την ψυχή μου. Φύλαξα εκείνη τη μικρή στιγμή για μένα. Είναι για μένα. Είναι για σένα.