Μας πήρε τον θυμό μας ο ιός

kathimerini.gr

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Μια συναυλία κατά του κορωνοϊού; Μια διαδήλωση, ενδεχομένως, η οποία θα καταλήξει απαρεγκλίτως στην αμερικανική πρεσβεία; Ούτε αυτή τη διέξοδο μας άφησε ο άτιμος ιός. Δεν ξέρεις πού να ξεσπάσεις τον θυμό σου. Βράζεις σε συνθήκες εγκλεισμού και σφυρίζεις σαν χύτρα ταχύτητας. Πού εκείνες οι ωραίες εποχές που τραγουδούσαμε για τις καθαρίστριες με τα κόκκινα γάντια, ούρλιαζαν οι μαινάδες σκαρφαλωμένες στα κάγκελα της ΕΡΤ για να διώξουν το μαύρο και να φέρουν το άσπρο, και στην πλατεία Συντάγματος μούντζωναν το κτίριο του Κοινοβουλίου απαιτώντας να καεί. Τότε ο εχθρός ήταν δακτυλοδεικτούμενος, η Μέρκελ, με αγκυλωτό σταυρό περιβραχιόνιο, οι Σαμαροβενιζέλοι με τα μνημόνια, η Ευρώπη, τα χρηματιστήρια, το διεθνές χρηματοπιστωτικό μην πω. Ηξερες ποια πόρτα να χτυπήσεις και ποια να σπάσεις. Ο θυμός μας ήταν η ψυχή μας – οι δύο λέξεις είχαν για μία ακόμη φορά ταυτιστεί, όπως στα έπη του Ομήρου. Αν δεν ήσουν θυμωμένος, δεν ήσουν «δικός μας». Ο Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός επειδή ενσάρκωσε επιτυχώς τον ρόλο του θυμωμένου.

Το πρόβλημα με την πανδημία του κορωνοϊού είναι ότι δεν έχεις με ποιον να θυμώσεις. Μπορείς, βέβαια, να τα βάλεις με τον λιμενικό που τόλμησε να μην αναγνωρίσει το ξυρισμένο μεγαλείο σου, όπως ο Βαρουφάκης. Μπορείς να τα βάλεις με τον Τσιόδρα, ο οποίος έχει περιορίσει το δημοκρατικό δικαίωμα στο σουλάτσο και στον φραπουτσίνο. Οι προσπάθειες υπονόμευσης του Τσιόδρα οφείλονται στις απέλπιδες προσπάθειες ευρέσεως εχθρού, ώστε να μην καταλήξει και η αντιπολίτευση σε οίκο ευγηρίας για να φτιάχνει παζλ – όχι εκείνο με τα πολλά, παρακαλώ, κάτι πιο μαζεμένο. Μπορείς να τα βάλεις με τον Χαρδαλιά, ο οποίος απειλεί όποιον ξεμυτίσει. Κάτι πήγε να γίνει με τους μετανάστες του Ερντογάν στον Εβρο, όμως και αυτούς τους σάρωσε ο κορωνοϊός. Ε, ναι, όσο και αν θυμώσεις με τον κορωνοϊό, ξέρεις ότι κατά βάθος ο θυμός σου πάει χαμένος. Τι να του κάνεις; Να τον μουντζώσεις; Να του ζητήσεις να παραιτηθεί; Να βάλεις τον Πολάκη να γρυλίζει; Κουφός και αναίσθητος ο ιός, συνεχίζει την πορεία του.

Κάτι αλλάζει στην υπέροχη δημοκρατία της Νοτίου Βαλκανικής. Επιτέλους, δεν είναι θυμωμένη με τα δεινά που ενέσκηψαν. Και αντί να φωνασκεί και να απειλεί, προσπαθεί να οργανωθεί για να τα αντιμετωπίσει. Φταίει η φύση του ιού – πονηρά και δολία; Φταίει το γεγονός ότι τα οκτώ χρόνια της κρίσης μάς βοήθησαν να αντιληφθούμε ότι ο θυμός δεν είναι πάντα όπλο αποτελεσματικό; Μπορεί να φταίει και ο Μητσοτάκης, που δεν σου μιλάει θυμωμένος. Εδώ που τα λέμε, έχω χρόνια να ακούσω έναν πρωθυπουργό ή έστω πολιτικό πρώτης γραμμής, ο οποίος να μου μιλάει κανονικά, σαν άνθρωπος και όχι σαν να είναι θυμωμένος και να μιλάει επειδή δεν έχει πάρει τα ηρεμιστικά του.