Δεν βρίσκουν τη ρωσική πρεσβεία

kathimerini.gr

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Υποθέτω ότι οι πάσης φύσεως διαμαρτυρόμενοι ανθρωπιστές έχουν μείνει άφωνοι από την εισβολή στην Ουκρανία. Είναι τόσο ταραγμένοι, που δεν βγαίνει η φωνή τους. Υπάρχουν κι άλλα τεχνικής φύσεως προβλήματα. Πρέπει να αλλάξουν τις κασέτες με τα συνθήματα και να προσαρμόσουν τις ντουντούκες τους. Και πρέπει να αλλάξουν το σημείο του ραντεβού. Το πρωτόκολλο της ανθρωπιστικής διαμαρτυρίας ορίζει ως τόπο της συγκέντρωσης είτε την αμερικανική πρεσβεία είτε την πρεσβεία του Ισραήλ. Δύσκολο πράγμα η αλλαγή του πρωτοκόλλου. Αφήστε και το βαθύ πρωτόκολλο της διαμαρτυρίας. Ιμπεριαλιστές είναι οι Αμερικανοί. Πράκτορες του ιμπεριαλισμού είναι οι Ισραηλινοί. Eχουν την ιδιοκτησία του εμπορικού σήματος. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να το υποκλέψει ή να το καταχραστεί. Και βέβαια, επειδή οι διαμαρτυρόμενοι ανθρωπιστές δεν είναι άνθρωποι που σκέφτονται απλοϊκά, όπως εσύ κι εγώ, φίλε αναγνώστη, δεν μπορείς να τους εξαπατήσεις εύκολα. Ξέρουν ότι κατά βάθος η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία δεν είναι επιθετικός πόλεμος. Γίνεται επειδή η Ρωσία αισθάνθηκε ότι απειλείται. Το είπε και ο φίλτατος Κούλογλου προχθές. Για να εξασφαλίσει την ειρήνη το κάνει ο Πούτιν. Λένε πως αν θέλεις να εξασφαλίσεις την ειρήνη πρέπει να ετοιμάζεσαι για πόλεμο. Υπάρχει και αποτελεσματικότερος τρόπος. Αντί να προετοιμάζεσαι για πόλεμο, είναι καλύτερο να κάνεις πόλεμο. Ούτως ή άλλως, μετά τον πόλεμο έρχεται η ειρήνη.

Τις ημέρες αυτές το μυαλό μου ταξίδεψε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 όταν ο Γιαρουζέλσκι απεκατέστησε τη σοσιαλιστική τάξη στην Πολωνία, την οποία απειλούσε η «Αλληλεγγύη». Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε στο βιβλίο του πολιτικού φιλοσόφου και ποιητή Νίκου Κοτζιά, τον οποίον αδίκησα προχθές κατατάσσοντάς τον σε όσους πρώην θαυμαστές της ΕΣΣΔ αγκάλιασαν την Πουτινική αυτοκρατορία. Όχι, αυτός παρέμεινε πιστός στην πρώτη του αγάπη, τη Σοβιετία. Επί των ημερών του οι ελληνορωσικές σχέσεις ήσαν στο ναδίρ. Αρχές της δεκαετίας του ’80, συγκέντρωση αριστερών στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου. Ήμουν παρών και διαμαρτυρόμασταν, υποτίθεται, για τη δικτατορία του Γιαρουζέλσκι. Ήμασταν αραία αραία καμιά σαρανταρέα. Δεν μπορώ να μη διαπιστώσω ότι η ανθρωπιστική διαμαρτυρία παρ’ ημίν έχει σταθερές αξίες. Όπως τότε, ελάχιστοι συμπαραστέκονταν στην Πολωνία του Λεχ Βαλέσα, έτσι και σήμερα ελάχιστοι σκέφτονται να συμπαρασταθούν στην Ουκρανία.

Όσο γράφω, ακούω ότι το ΚΚΕ οργάνωσε πορεία από τη ρωσική πρεσβεία στην αμερικανική. Υποθέτω ότι θα καταγγείλουν τους Αμερικανούς επειδή προκάλεσαν τους Ρώσους να καταλάβουν την Ουκρανία.