Απ’ τις κουκουνάρες Ράλλη στις δρυς Αμυρά

kathimerini.gr

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Το καλοκαίρι του 1981, όταν κάηκε για πρώτη φορά η Αττική, σύσσωμη η αντιπολίτευση χλεύαζε τον τότε πρωθυπουργό Γεώργιο Ράλλη για την περίφημη δήλωσή του ότι η φωτιά έγινε ανεξέλεγκτη διότι οι κουκουνάρες των πεύκων πετάγονταν σαν χειροβομβίδες. Τότε η συντριπτική πλειονότητα του κοινού πίστευε πως η αντιμετώπιση των πυρκαγιών είναι καθαρά ζήτημα πολιτικής βούλησης. Αυτήν που δεν είχε υποτίθεται η Ν.Δ., είχε όμως το επελαύνον ΠΑΣΟΚ. Μεταξύ άλλων προβλημάτων που θα έλυνε ήταν και οι δασικές πυρκαγιές. Eκτοτε έχουν περάσει κυβερνήσεις όλων των ειδών, και η φύση εξακολουθεί να χλευάζει την πολιτική τους βούληση. Στην Πελοπόννησο θρηνήσαμε θύματα, με κυβέρνηση της Ν.Δ., στο Μάτι θύματα με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Η Αττική έχει καεί ούτε θυμάμαι πόσες φορές από τότε, όπως και όσοι αποφαίνονται κατά καιρούς πως γνωρίζουν την αιτία των καταστροφών. Καταπατητές κάποτε, πράκτορες σκοτεινών δυνάμεων, κλιματική αλλαγή, κακοσυντηρημένο δίκτυο ηλεκτροδότησης, έως κι εκείνο το «πουλί» που μπήκε σ’ έναν υποσταθμό της ΔΕΗ και κάηκαν ούτε κι εγώ ξέρω πόσα στρέμματα. Κατά δήλωση αρμοδίου. Αν έχουμε γίνει κάπου σοφότεροι, είναι ότι οι δασικές πυρκαγιές δεν έχουν μόνον μία αιτία. Oταν καίγεται ολόκληρη η Μεσόγειος, δεν μπορεί να ισχυρίζεσαι πως την Πεντέλη την έκαψαν εμπρηστές. Οι καταστροφές δεν είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης ή αβουλίας. Είναι ζήτημα οργάνωσης της διοίκησης. Στο Μάτι σκοτώθηκαν τόσοι άνθρωποι επειδή οι υπεύθυνοι για την προστασία τους δεν ήσαν ικανοί να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Κι αν φέτος, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν έχουμε ζήσει καμία μείζονα καταστροφή, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο κρατικός μηχανισμός έχει δείξει σοβαρά αντανακλαστικά.

Οι πυρκαγιές δεν πρόκειται να εκλείψουν. Είναι σαν το έγκλημα και την αρρώστια. Το ζητούμενο δεν είναι να τις εξαλείψεις. Το ζητούμενο είναι πώς τις αντιμετωπίζεις. Οι δασικές πυρκαγιές είναι συγγενής διαμαρτία της σχέσης του ανθρώπινου σύμπαντος με το φυσικό περιβάλλον. Θυμήθηκα τον μακαρίτη Γεώργιο Ράλλη και τις κουκουνάρες του όταν άκουσα τον κ. Αμυρά να λέει ότι μία λύση για τον περιορισμό του φαινομένου θα ήταν οι αναδασώσεις να μη γίνονται με κωνοφόρα, ειδικά πεύκα, αλλά με πλατύφυλλα, όπως οι δρύες. Και δεν είναι μόνον ο κ. Αμυράς που υποστηρίζει την άποψη. Να, λοιπόν, που σαράντα χρόνια μετά το 1981 κάποιος μοιάζει να δικαιώνει τον τότε πρωθυπουργό τον οποίον χλεύαζαν οι παντογνώστες.

Γράφοντας έχω μπροστά μου τον πευκώνα στην Καλαβρία, στο ένα από τα δύο νησιά που αποτελούν το σύμπλεγμα που καλείται Πόρος. Και είναι η αλήθεια ότι δεν μπορώ να σκεφτώ τη θέα χωρίς το πεύκο. Γι’ αυτό σηκώνω τα χέρια μου.