Πάντα μισός μένει ο ΣΥΡΙΖΑ

politically.gr

Του Καλλικέλαδου

Θα θυμάστε, ίσως, ότι πέρυσι αναγκαστήκαμε να ψηφίσουμε όχι μια, αλλά δυο φορές για κυβέρνηση (εξαιρώ το δημοψήφισμα, που άλλα ψηφίσαμε κι άλλα μας βγήκαν…), μια κι έπρεπε να λύσουμε τα εσωτερικά υπαρξιακά ζητήματα του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή το πώς θα ξέμπλεκε ο Αλέξης Τσίπρας από τον Γιάνη Βαρουφάκη, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τα άλλα παιδιά, με τα οποία από κοινού έπεισαν τους πολίτες να εμπιστευθούν τη «ριζοσπαστική αριστερά» και λίγους μήνες αργότερα, όσοι δεν συμφωνούσαν με την κλειστή παρέα του Τσίπρα, έπρεπε να οδηγηθούν στην πολιτική αφάνεια. Τα θυμάστε, υποθέτω.

Κι ενώ είπαμε «πάει στην οργή, ξέμπλεξε με τα εσωτερικά του ο Τσίπρας», κι αφού οι φιλοκυβερνητικοί κονδυλοφόροι, εξαπέλυσαν εναντίον μας τόνους μελάνης για την «ομογενοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ» που, επιτέλους, θα επέτρεπε μια αξιόπιστη κυβερνητική πολιτική, που θα δεν παλινδρομούσε ανάλογα με τα κέφια της κάθε ανθυποσυνιστώσας, κι αφού ο «κακός» Βαρουφάκης» αντικαταστάθηκε σε μια νύχτα μέσα από τον «καλό» Τσακαλώτο, είδαμε κι απόειδαμε πια με τα συρεκιέλα των αριστερών κυβερνώντων μας, κι είπαμε πως μαζί με τον Τσίπρα, ξέμπλεξε από αυτά κι η δύσμοιρη Ελλάδα.

Αμ δε! Αριστερά και υπαρξιακά προβλήματα φαίνεται ότι είναι έννοιες αλληλένδετες. Γιατί μόλις μας τελείωσε ο Γιάνης κι η Ζωή, προέκυψαν οι «53» με ποιον, λέτε, επικεφαλής; Τον «καλό» Τσακαλώτο! Οι «53» που τόβαλαν σκοπό (κι αυτοί!) να διαφυλάξουν τα ιερά και τα όσια της αριστεράς, αφού δεν το κάνει ο πρωθυπουργός.

Έτσι, παρά το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ γύρω στα μέσα του 2015 απέμεινε μισός και γι αυτό ο Τσίπρας προκήρυξε βιαστικά εκλογές για τον Σεπτέμβριο, και πάλι μετά τις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ξανά μισός, αφού οι «53» αποτελούν ουσιαστικό εμπόδιο στην εφαρμογή όσων συμφωνήθηκαν με τους πιστωτές μας πέρυσι τέτοιον καιρό.

Είναι και η δημοσκοπική υστέρηση των κυβερνώντων, που κάνει επιτακτικότερη την ανάγκη «κριτικής» στην πολιτική της κυβέρνησης από την «αυθεντική πλευρά» της αριστεράς –κάτι σαν τον Γκοντό στο ομώνυμο θεατρικό του Μπέκετ είναι αυτή η «αυθεντική αριστερά», που όλοι τον θέλουν, οι πάντες τον προσμένουν, αλλά κανείς δεν έχει καταφέρει να δει πώς είναι ή να τον δει –επιτέλους- να εμφανίζεται. Πάντοτε κι οι δυο, ο θεατρικό Γκοντό και η αυθεντική πλευρά της αριστεράς απολογούνται ενώπιον του κοινού, που δεν θα μπορέσουν να έλθουν, και πάντοτε υπόσχονται κι οι δυο τους ότι, σίγουρα, αναμφίβολα, χωρίς άλλο, «αύριο θα είναι εδώ».

Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που από όλες τις μνημονιακές μας υποχρεώσεις, τις οποίες έπρεπε να έχουμε υλοποιήσει έως τώρα, μόνο το 13% έχει επιτυχώς πραγματοποιηθεί. Την ίδια ώρα, τα νούμερα «δεν βγαίνουν «στην πραγματική οικονομία, το grexit συνεχίζει ως φάντασμα να υπερίπταται πάνω από την Ελλάδα και κυρίως, τα τελευταία υπολείμματα εμπιστοσύνης των Ελλήνων προς οποιοδήποτε κομμάτι του πολιτικού μας συστήματος, έχουν εξανεμισθεί. Γι αυτό και βρίσκουν –ακόμα!- πρόσφορο έδαφος τα υπαρξιακά κολλήματα του ΣΥΡΙΖΑ, που παραμένει μισός, κολοβωμένος, ατελής παρά τις συνεχείς προσφυγές του Τσίπρα σε κάλπες, συνεπώς ανίκανος να φέρει σε πέρας αυτό που του ανέθεσε ο ελληνικός λαός.

Όσο ο αστικός πολιτικός χώρος δεν προτείνει ένα ρεαλιστικό, ολοκληρωμένο, φιλόδοξο πολιτικό δρόμο εξόδου από την κρίση, με στελέχη άφθαρτα και διόλου απαξιωμένα από τους πολίτες, τόσο τα υπαρξιακά αδιέξοδα της αριστεράς, δείγμα πολιτικού πρωτογονισμού, θα απασχολούν ένα δυσανάλογα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής πολιτικής ζωής. Το πρόβλημα δεν είναι στην αριστερά, από την οποία τίποτα δεν μπορεί πλέον να περιμένει ούτε η Ελλάδα ούτε καμία άλλη χώρα της Δύσης. Το πρόβλημα έγκειται στο πότε θα αποφασίσει ο αστικός πολιτικός χώρος να εγκαταλείψει τον ελιτισμό και το νεποτισμό, να σκύψει στα προβλήματα του αγωνιζόμενου Έλληνα πολίτη και να του δώσει με τρόπο πολιτικά πειστικό το χέρι για να κτίσουν μαζί τη νέα Ελλάδα των ονείρων μας.

Ως τότε, θα ζούμε και θα ταλαιπωρούμεθα από τον πάντα μισό ΣΥΡΙΖΑ.