Οι τραμπούκοι της ημετέρας παιδείας

kathimerini.gr

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ο νέος που προπηλάκισε και απείλησε την καθηγήτριά του πριν από έναν χρόνο, για να του σβήσει μία απουσία, δεν έπεσε από τον ουρανό. Δεν ξέρουμε τους γονείς του και προφανώς θα έχει περάσει από πολλές σχολικές τάξεις με διάφορους καθηγητές. Το ίδιο ισχύει και για τους συμμαθητές του, οι οποίοι στο βίντεο που κυκλοφορεί δείχνουν να διασκεδάζουν με το επεισόδιο. Μπορεί να τον θαυμάζουν κιόλας, αφού στα μυαλά τους ταυτίζουν το θράσος και τον τραμπουκισμό με το θάρρος. Η μόνη εξαίρεση είναι μια κοπέλα η οποία προσπαθεί κάποια στιγμή να τον ηρεμήσει. Οι υπόλοιποι γελούν, φωνάζουν και ένας έχει πάρει μια ταβανόβουρτσα και κάνει διάφορες παντομίμες πίσω από τη δύστυχη καθηγήτρια. Το σίγουρο είναι ότι αισθάνονται αλληλέγγυοι. Χθες έκαναν «κατάληψη» στο ΕΠΑΛ της Θεσσαλονίκης, όπου φοιτούν, για να του συμπαρασταθούν. Το πανό που ανήρτησαν γράφει «Οχι μαθητές στα δικαστήρια». Κάπου διάβασα ότι ο νέος έχει προβλήματα «διαχείρισης θυμού». Τίποτε το ιδιαίτερο, εδώ που τα λέμε. Η συντριπτική πλειονότης των συμπολιτών μας έχει προβλήματα διαχείρισης θυμού. Και αν το επεισόδιο έχει κάποια διδακτική αξία, είναι γιατί μας βοηθάει να αντιληφθούμε ότι ο θρασύδειλος που δηλητηριάζει την κοινή μας ζωή δεν εκκολάπτεται στο κοινωνικό περιθώριο. Φυτρώνει στην οικογένεια και καλλιεργείται στο σχολικό περιβάλλον, στην ατμόσφαιρα μιας τάξης η οποία μόνο τάξη δεν είναι, αφού η πειθαρχία αντιμετωπίζεται ως καταπίεση και η ελευθερία διδάσκεται ως ετσιθελισμός.

Για να προκληθεί ένα επεισόδιο τέτοιου είδους και άλλα πολλά παρόμοια, χρειάστηκαν δεκαετίες συστηματικής καταστροφής της σχολικής τάξης. Τα στοιχειώδη για τη λειτουργία της δεν είναι τα «διαδραστικά βιβλία» ούτε οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές. Τα στοιχειώδη είναι η πειθαρχία, η ιεραρχία, ο σεβασμός στον δάσκαλο και το έργο του. Ολα αυτά που θεωρήθηκαν ως συντηρητικοί δαίμονες. Ο συρμός ήταν η απελευθέρωση. Απελευθέρωση από την πειθαρχία, απελευθέρωση από τη γνώση. Να προσθέσω στα στοιχειώδη και την ησυχία. Την απλή ησυχία, που δεν διακόπτεται από τα κινητά ούτε από τα πολιτικά συνθήματα. Η «πολιτική», όχι η πολιτική σκέψη, η πολιτική πρακτική όπως τη ζούμε εις τα καθ’ ημάς, έχει αποδειχθεί εξίσου βλαβερή στην τάξη με τη χρήση των κινητών. Ο νέος που προπηλακίζει την καθηγήτρια και απειλεί ότι «θα τα κάψει όλα» αντλεί το θράσος του από την πεποίθηση ότι αντιστέκεται στο σύστημα. Οπως εκείνος που μούντζωσε τους επισήμους στην παρέλαση.

Μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά που έκαψαν την Αθήνα το 2008, όπως και ο παλιάνθρωπος που παρκάρει στη διάβαση των ΑμεΑ και ένα σωρό άλλοι που περιορίζουν την καθημερινότητα σε αγώνα επιβίωσης, είναι τραμπούκοι της ημετέρας παιδείας. Το ερώτημα είναι αν οι εκπαιδευτικοί είναι διατεθειμένοι να αποκαταστήσουν τη σχολική τάξη. Και αν μπορούν.