Πόθεν τόσα ψεύδη;

kathimerini.gr

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

«​​​Η ιδιοφυΐα της αμερικανικής διπλωματίας», είχε πει κάποτε ο Αιγύπτιος πρόεδρος Γκαμάλ Αμπντελ Νάσερ, «είναι ότι δεν κάνουν χοντροκομμένες ανόητες κινήσεις, αλλά πολύπλοκες ανόητες κινήσεις, που μας κάνει να αναρωτιόμαστε μήπως ξέρουν κάτι που εμείς δεν ξέρουμε». Το αυτό ισχύει –στο περίπου– και με την περιλάλητη επικοινωνιακή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνη διαφορά ότι κάνουν «χοντροκομμένες κινήσεις», τέτοιες που ακόμη και οι νουνεχείς αναρωτιούνται «δεν μπορεί να λένε τέτοια ψέματα· κάτι άλλο θα υπάρχει που δεν καταλαβαίνω».

Ενα κλασικό παράδειγμα είναι η επιβολή των capital controls. H αφήγηση της κυβέρνησης είναι ότι μας τα επέβαλαν ξένοι για να τιμωρήσουν την «αγέρωχη στάση» του πρωθυπουργού, ο οποίος τους ταλαιπώρησε 17 ώρες μέχρι να συμφωνήσει. Οχι πάντα. Πέρυσι ο Νίκος Βούτσης δήλωνε ότι «τα capital control είναι οριακές και ακραίες μορφές ισχυρής διαπραγμάτευσης» που έκανε η κυβέρνηση» (ΣΚΑΪ 23.7.15). Προχθές ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μάκης Μπαλαούρας δήλωσε ότι «τα capital controls έπρεπε να τα επιβάλουμε από τον Μάρτη, όταν βλέπαμε ότι οδεύαμε σε οικονομική ασφυξία» (FocusFM 5.4.2016).

Το βασικό πρόβλημα αυτής της νέας Αριστεράς είναι η ιδεολογική κυριαρχία που κατέκτησε η προηγούμενη γενιά. Υπήρξε μια εποχή που το να είναι κάποιος αριστερός σήμαινε αυτομάτως ότι είχε δίκιο σε όλα. Το δέος για τις διώξεις που υπέστη η Αριστερά, συν η σχετική εγγραμματοσύνη των ανθρώπων του χώρου, έκανε θέσφατο κάθε τι που έλεγε. Ακόμη και όσα έρχονταν σε αντίθεση με την πραγματικότητα. Αυτό το δέος κυριάρχησε σε όλους τους όμορους χώρους, ακόμη και στη Δεξιά, εάν σκεφτούμε όσα λέει εσχάτως ο δεξιών καταβολών Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος.

Κυριάρχησε κάθε αριστερός παραλογισμός· από τα δεινά που θα έφερναν οι επενδύσεις μέχρι τα καλά του υπαρκτού σοσιαλισμού. Δεν υπήρχε αριστερή ανοησία που να μη γίνει κυρίαρχο δόγμα στη χώρα. Γι’ αυτό και οι επίγονοι νιώθουν ασφαλείς να αμολάνε κάθε μπαρούφα που τους έρχεται ή να λένε ανερυθρίαστα ψέματα ή και να αφήνουν τα προβλήματα να σαπίζουν. Νιώθουν σίγουροι πως ό,τι κι αν πουν, ό,τι κι αν κάνουν, έχουν τους επικοινωνιακούς μηχανισμούς να τα δικαιολογήσουν. Λογικό, αφού μέχρι στιγμής κατάφεραν να παραλύσουν τη γονατισμένη οικονομία, να φουντώσουν το εκρηκτικό πρόβλημα του προσφυγικού, αλλά μπορούν να δικαιολογούνται καταγγέλλοντας τους άλλους ως «νεοφιλελεύθερους». Αλλά αυτό (ευτυχώς) τελειώνει...

Έντυπη Έκδοση