Η τιμή της Αριστεράς χάθηκε στην Υεμένη

Του Σάκη Μουμτζή

liberal.gr

Θυμάμαι την δεκαετία του '70, η Αριστερά, μέσα από έναν υποκριτικό πασιφισμό, προσπαθούσε να καταγραφεί στην συνείδηση του κόσμου, ως η παράταξη που πιστεύει σε πανανθρώπινες αξίες.

Όταν όμως οι Κινέζοι εισέβαλαν στο Βιετνάμ και αμέσως μετά οι Σοβιετικοί στο Αφγανιστάν, η εικόνα αυτή της Αριστεράς άρχισε να ραγίζει, για όσους βέβαια την πίστευαν ακόμα. Οι βόμβες των Σοβιετικών δεν διέφεραν από αυτές των Αμερικανών. Και οι δύο έκαναν την ίδια δουλειά. 

Έτσι οι διαμαρτυρίες των οργανώσεων της Αριστεράς για την εγκατάσταση των πυραύλων Πέρσιγκ και Κρουζ στην Ευρώπη, έχασαν την δυναμική τους. Όπως βέβαια αποδείχτηκε στην συνέχεια, όλοι αυτοί που διοργάνωναν τις κινητοποιήσεις αυτές, χρηματοδοτούνταν από την Σοβιετική Ένωση. 

Κι όμως ένα κομμάτι του πληθυσμού πεισματικά πίστευε πως οι Αριστεροί είναι ειρηνιστές και οι Δεξιοί «γεράκια του πολέμου». Αυτό έχει αποτυπωθεί βαθιά στο υποσυνείδητο εκατομμυρίων πολιτών σε όλον τον κόσμο, και δύσκολα ανατρέπεται. 

Είναι μια πτυχή αυτού που αποκλήθηκε το «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς.» Κατάφεραν να πείσουν, όχι μόνον τους οπαδούς τους, πως αυτοί είναι οι μοναδικοί υπερασπιστές της ειρήνης, μέσω μιας επιστημονικής προπαγάνδας. 

Στα καθ΄ ημάς, η ορθόδοξη εκδοχή της Αριστεράς υπερασπιζόταν με εντιμότητα την μεγάλη Σοβιετία, και ό,τι αυτή έπραττε. Εύκολη δουλειά, γιατί απευθυνόταν σε ένα ακροατήριο που ήταν διαπαιδαγωγημένο να πείθεται. 

Προβλήματα προσανατολισμού ( και χρηματοδότησης) ανεφάνησαν, όταν η σημαία με το σφυροδρέπανο υπεστάλη από τον ιστό του Κρεμλίνου, προς μεγάλη ανακούφιση εκατοντάδων εκατομμυρίων Ανατολικοευρωπαίων πολιτών. 

Έκτοτε, η ορθόδοξη Αριστερά περιφέρει τον «ουμανισμό» της με τρόπο αδέσποτο, καθώς δεν υπάρχει το παγκόσμιο καθοδηγητικό κέντρο και ο αντίπαλος του.

Πολύ πιο ενδιαφέρουσα ήταν η πορεία προς τον «παγκόσμιο αφοπλισμό» της ανανεωτικής Αριστεράς, καθώς είχε περίεργες συμπάθειες προς τον Κιμ-Ιλ-Σούνγκ, τον Τσαουσέσκου και τον Τίτο. Έλεγαν τότε με τρόπο απολογητικό «για την επιβίωση μας το κάναμε». Και η Μάρθα Βούρτση αμάρτησε για το παιδί της. 

Η κατάρρευση των σοσιαλιστικών καθεστώτων συνέβαλε εμμέσως στην δημιουργία του Συνασπισμού, και του ΣΥΡΙΖΑ στην συνέχεια. Το μοτίβο και πάλι το ίδιο. Ο κακός ιμπεριαλισμός που, για να έχουν κέρδη οι πολεμικές βιομηχανίες, βομβαρδίζει αμάχους. 

Όμως η κακή μας μοίρα έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Πλέον τα συνθήματα είχαν κόστος για να μην ξεθωριάσουν. Η εξουσία απαιτεί ρεαλιστικές αντιμετωπίσεις όλων των προβλημάτων, κυρίως αυτών που αφορούν την διαχείριση της καθημερινότητας. 

Έτσι λοιπόν οι Ταλιμπάν της ειρήνης, πληροφορήθηκαν πως τα βλήματα έχουν ημερομηνία λήξεως, και η καταστροφή τους έχει υψηλό κόστος. Η πώληση τους είναι πολύ πιο συμφέρουσα, αρκεί να βρεθεί ο αγοραστής που θα τα χρησιμοποιήσεις αμέσως πριν την λήξη τους. 

Πού γίνεται πόλεμος; Στην Υεμένη πολεμά η Σ. Αραβία με το Ιράν, μέσω τοπικών αντιπροσώπων. Μια καλή ευκαιρία ο Α. Τσίπρας και ο Π. Καμμένος να ξεφορτωθούν τα βλήματα που σε λίγο καιρό θα αχρηστευθούν. 

Μα αυτά τα βλήματα που πουλά η ριζοσπαστική Αριστερά δεν θα σκοτώσουν αμάχους; Δεν θα σκοτώσουν παιδάκια; Μα φυσικά. Γι΄ αυτόν τον λόγο η Σ. Αραβία ήθελε να τα αγοράσει. 

Και τι έγιναν οι διακηρύξεις για την παγκόσμια ειρήνη; Τι έγιναν οι αντιπολεμικές διαδηλώσεις;

Χάθηκαν όλα αυτά μέσα στην κυνική δήλωση υψηλόβαθμου στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ:

«Μήπως αν δεν πουλούσαμε εμείς τα βλήματα, θα σταματούσε ο πόλεμος;» 

Όταν ο ρεαλισμός μετατρέπεται σε κυνισμό, τότε χάνεται και η τιμή της Αριστεράς, αν και όση υπάρχει.