Σιγά τον δικτατορίσκο

kathimerini.gr

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ο​​ταν ξεκινάς τη ζωή σου ασκώντας την τέχνη του χειρουργού σε μια ελληνική επαρχία και εκλέγεσαι δήμαρχος, κοινώς γίνεσαι ο πρώτος του χωριού, είναι μάλλον φυσιολογικό να αισθάνεσαι επιτυχημένος. Και να πιστεύεις ότι η επιτυχία δεν οφείλεται μόνον στις όποιες ικανότητές σου, αλλά και στον ίδιο σου τον χαρακτήρα, στην άνεση της μαγκιάς σου, στην αθυροστομία σου και στην πηγαία σου αυθάδεια. Οταν είσαι χειρουργός και δήμαρχος και κάποιοι σε χρίζουν υπουργό, άνεμοι σαρώνουν το άγριο τοπίο του εγκεφάλου σου. Οι άνεμοι γίνονται θυελλώδεις όταν αντιλαμβάνεσαι ότι μπορεί να λες ότι στον δήμο κρατούσες διπλά βιβλία χωρίς να σε πειράζει κανείς ή να απειλείς όποιον τολμά να έχει αντίρρηση πως θα τον στείλεις στα τρία μέτρα κάτω από τη γη. Η ιστορία του κ. Πολάκη είναι η ιστορία ενός χειρουργού ο οποίος γνώριζε πως η τέχνη του δεν έφτανε για να στεγάσει την αυτοπεποίθησή του και κατάφερε να γίνει υπουργός. Στον κόσμο του ένας υπουργός είναι κάτι σαν μικρός θεός.

Μπορεί να λέει ό,τι θέλει, να κάνει ό,τι θέλει χωρίς να δίνει λόγο σε κανέναν, αρκεί να βρει το κατάλληλο περιβάλλον. Και η κυβέρνηση στην οποία ανήκει ο κ. Πολάκης ξέρει να επιβραβεύει την αυθάδειά του, κυρίως όμως την αυτοπεποίθησή του, ώστε να πιστεύει ότι δεν είναι υπόλογος σε κανέναν και για τίποτε. Οπότε και συμπεριφέρεται σαν άξεστος τυραννίσκος.

Προχθές έδωσε μια παράσταση ανδρισμού απαντώντας με σκαιότητα σε μια δημοσιογράφο που τον ρωτούσε για τους θανάτους δύο παιδιών σε δημόσιο νοσοκομείο. Σαν μάγκας οδηγός ο οποίος όταν διαπιστώνει πως έχει τρακάρει με αυτοκίνητο που το οδηγεί γυναίκα, κι ενώ φταίει ο ίδιος, απελευθερώνει εναντίον της όποια λέξη φτάσει στο στόμα του απευθείας από τα γεννητικά του όργανα. «Και ποια είσαι εσύ που θα σου απαντήσω;» Το περιστατικό δεν θα είχε τόση σημασία αν περιοριζόταν στο ποιόν του ανδρός, το οποίο, στο κάτω κάτω, είναι γνωστό. Αν ο κ. Πολάκης είναι η καρικατούρα, το ζήτημα είναι να δούμε ποια είναι τα πραγματικά χαρακτηριστικά του προσώπου. Είναι το πρόσωπο μιας κυβέρνησης που δεν αισθάνεται υποχρεωμένη να δώσει λόγο για τις πράξεις της. Δεν εξέφρασε τίποτε διαφορετικό απ’ αυτό που εξέφρασε ο πρωθυπουργός του όταν είπε ότι όσοι διαφωνούν με τις Πρέσπες δεν είναι μόνον ακροδεξιοί, αλλά και ηλίθιοι. Θα έπρεπε να θυμάται ότι στη δημοκρατία ψηφίζουν και οι ηλίθιοι.

Ο χειρουργός που έγινε υπουργός συμπεριφέρεται σαν ανεύθυνος άρχων, κοινώς σαν δικτατορίσκος, θα μου πείτε. Βρίζει, προπηλακίζει, συκοφαντεί τους αντιπάλους του και τους κριτές του. Σιγά τον δικτατορίσκο, θα μου πείτε. Μην υποτιμάτε τη δύναμη της μαγκιάς. Σε μια κοινωνία που αντιμετωπίζει την αυθάδεια ως προσόν, η μαγκιά, έστω και τζάμπα, είναι ένα πρώτης τάξεως υλικό για τους δικτατορίσκους που ονειρεύονται να γίνουν δικτάτορες.