Τι φοβήθηκαν οι ευρωβουλευτές Ν.Δ.

kathimerini.gr

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Κανείς δεν περίμενε από τους ευρωβουλευτές του ΚΚΕ να συμφωνήσουν ότι για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ευθύνεται, εκτός των άλλων, και το σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ. Αναρωτιέμαι αν τους έχει πει κανείς ποτέ ότι τον Σεπτέμβριο του 1939 στην Πολωνία εισέβαλαν, με μερικές ημέρες διαφορά, τα χιτλερικά στρατεύματα και ο Κόκκινος Στρατός με αποτέλεσμα τη διχοτόμησή της και την εξόντωση των στρατιωτικών και πνευματικών ελίτ της. Το αυτό ισχύει και για τους ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Η ιστορική αλήθεια για τα αποπαίδια του σταλινισμού σταματάει εκεί που αρχίζουν τα θέσφατα της ιδεολογίας τους. Για τον κ. Ανδρουλάκη του ΚΙΝΑΛ, ο οποίος επίσης καταψήφισε, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα, όσο περίπλοκη είναι και η σχέση με την πολιτική του χώρου τον οποίον εκπροσωπεί. Είναι όμως προβληματική η στάση των βουλευτών της Ν.Δ. Ακόμη πιο προβληματική αν σκεφτεί κανείς πως το ψήφισμα κατετέθη από όλες σχεδόν τις ομάδες του Ευρωκοινοβουλίου, από τους συντηρητικούς και τους φιλελεύθερους ώς τους σοσιαλιστές και τους πράσινους. Καλεί δε τα κράτη-μέλη να κηρύξουν την 23η Αυγούστου ως «Ημέρα μνήμης των θυμάτων των ολοκληρωτικών καθεστώτων». Μόνη εξαίρεση από τη Ν.Δ. η κ. Αννα-Μισέλ Ασημακοπούλου η οποία το υπερψήφισε.

Η στάση τους μπορεί να εξηγηθεί πολιτικά; Σιγά τα ωά. Μήπως ιδεολογικά; Μήπως οι αξιότιμοι ευρωβουλευτές της Ν.Δ. μελέτησαν τα κιτάπια της Ιστορίας και κατέληξαν πως πρόκειται για λάθος εκτίμηση; Τίποτε απ’ όλ’ αυτά. Είναι μάλλον ένα ψυχικό σύνδρομο το οποίο έχει ριζώσει τόσο βαθιά στην ψυχή των ελληνικών αστικών κομμάτων ώστε, όπως αποδεικνύεται, ούτε το πέρασμα του χρόνου ούτε τα γεγονότα δεν κατάφεραν να το θεραπεύσουν. Πάει πίσω στις ενοχές των νικητών του Εμφυλίου τις οποίες αποδέχθηκε η Δεξιά, επιτρέποντας στην Αριστερά να ηγεμονεύσει σε όλες τις δεκαετίες της μεταπολίτευσης. Η θυματοποίηση των κομμουνιστών υπήρξε η πιο επιτυχημένη και ανθεκτική ιδεολογική καμπάνια στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Την κατάπιαν αμάσητη οι πάντες. Μην ξεχνάμε ότι μέχρι πριν από μερικά ακόμη χρόνια ο χαρακτηρισμός «αντικομμουνιστής» ισοδυναμούσε παρ’ ημίν με καταδίκη. Τις στρεβλώσεις που κατάφερε αυτή η φοβική στάση στον δημόσιο λόγο, και τις βλάβες που προκάλεσε στην εκπαίδευση τις ζήσαμε σε όλο τους το μεγαλείο στη διάρκεια της τετραετίας.

Ολα αυτά δεν θα είχαν και τόση σημασία αν η στάση των ευρωβουλευτών της Ν.Δ. δεν με έκανε να αισθανθώ ότι μπήκα σε κάποια μηχανή του χρόνου και βρέθηκα πίσω στις δεκαετίες του ογδόντα ή του ενενήντα. Σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε. Η ψήφος τους με κάνει να υποψιασθώ ότι δεν αντιλαμβάνονται σε ποια δεκαετία και σε ποιον κόσμο ζουν