Η αστυνομοκρατία και οι δάσκαλοι του Γένους

kathimerini.gr

Τάκης Θεοδωρόπουλος

«Τι λένε οι πνευματικοί μας άνθρωποι για την αστυνομική βία και την αστυνομοκρατία»; Είναι δυνατόν να αδιαφορούν μπροστά στο δράμα της κοπέλας που ήθελε να φάει ξύλο και οι αστυνομικοί δεν καταδέχθηκαν να την αγγίξουν; Οι πνευματικοί άνθρωποι δεν αργούν. Διαπραγματεύονται με την αλήθεια και τη δημοκρατία ολημερίς και οληνυχτίς και καταθέτουν το απόσταγμα της φαιάς τους ουσίας για το καλό όλων μας. Μπροστάρης τους η Εταιρεία Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης. Έβγαλε μια ανακοίνωση για να καταδικάσει τη βίαιη εκκένωση της κατάληψης στο πανεπιστήμιο. Παραθέτει, μάλιστα, και ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη, το οποίο αποκαλύπτει τον ύπουλο τρόπο με τον οποίο έδρασαν οι δυνάμεις καταστολής. «Κι ήθελε ακόμη… Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει». Ναι, όντως, ήταν έξι το πρωί και δεν είχε ακόμη ξημερώσει όταν οι βάρβαροι αστυνομικοί ανάγκασαν τους καταληψίες να σηκωθούν, χωρίς καν να έχουν τη λεπτότητα να τους προσφέρουν έναν καφέ. Με όλον τον σεβασμό στον Αναγνωστάκη. Είναι όμως η μοίρα των καλών ποιητών. Αν το έργο τους επιζήσει μετά τον βιολογικό τους θάνατο, δεν ξέρουν σε ποια χέρια θα πέσει. Πού να φανταστεί ο Σαίξπηρ ότι μια μέρα θα πέσει στα χέρια του Κιμούλη;

Έπεται ανακοίνωση του κοσμήτορα της Φιλοσοφικής, κ. Δημήτρη Μαυροσκούφη. «Είμαι θυμωμένος. Πολύ θυμωμένος». Γιατί; Επειδή τον ξύπνησαν αξημέρωτα; Όχι. Αυτός βλέπει πιο μακριά. Ο νους του είναι πολιτικός. Πώς ήταν ο νους του Δημοσθένη; Κάπως έτσι. Αυτός, λοιπόν, διαβεβαιώνει ότι οι «καταληψίες του κτιρίου της Διοίκησης είχαν αποφασίσει από χθες το βράδυ τη λήξη της» – είναι τα ελληνικά κοσμήτορα της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ. Λοιπόν, είχαν αποφασίσει τη λήξη της, αλλά όχι από τα ξημερώματα. Κάτσε να πάει μεσημέρι. Όπως έμαθα, κάθε «χθες βράδυ», για όσες μέρες κράτησε η κατάληψη, οι καταληψίες αποφάσιζαν τη λήξη. Το έλεγαν και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. κοσμήτορας είδε αστυνομική βία στην εκκένωση, αλλά δεν είδε το αχούρι που άφησαν πίσω τους οι καταληψίες. Τόση εντιμότητα πώς να την αντέξεις;

Τελευταίον άφησα τον κ. Μυλόπουλο. Πρώην πρύτανη, πρώην Σπίθα, κάτι ΣΥΡΙΖΑ γενικώς, κυρίως όμως άνθρωπο ευαίσθητο, ρέκτη των δικαιωμάτων. Αυτός βλέπει το πρώτο «αστυνομοκρατούμενο πανεπιστήμιο της Ευρώπης». Θα ξεχνούσα και εκείνον τον άλλον που προσφέρθηκε να συλληφθεί στη θέση των συλληφθέντων. Τις προάλλες συμπαραστάθηκα στη δυστυχισμένη κοπέλα που εκλιπαρούσε τους αστυνομικούς να τη δείρουν. Αναρωτιέμαι με ποιον τρόπο μπορεί κανείς να συμπαρασταθεί σε όλους αυτούς. Να δείχνουμε κατανόηση στο πρόβλημά τους; Να τους χαϊδεύουμε ανάμεσα στα μάτια; Με τον γάτο μου τον Λουδοβίκο πιάνει. Όμως αυτός δεν είναι κοσμήτορας.