Οι ερμηνείες μιας συγγνώμης

kathimerini.gr

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Να παραιτηθούν ο Στυλιανίδης, ο Θεοδωρικάκος, ο Καραμανλής, και πάει λέγοντας. Και αν παραιτηθούν όλοι αυτοί, να παραιτηθεί κι ο Μητσοτάκης. Πρωθυπουργός χωρίς υπουργούς δεν γίνεται. Αντί να ζητάει υποκριτικά συγγνώμη, να φύγει πριν προκαλέσει και άλλες καταστροφές. Πώς τη φαντάζεται την ειλικρινή συγγνώμη ο κ. Τσίπρας; Γονατιστός, με μάτια βουρκωμένα και φωνή που σπάει από λυγμούς να χτυπάει το μέτωπό του στο πάτωμα ώσπου να ματώσει. Ή σαν τη συγγνώμη που δεν ζήτησε ο κ. Τσίπρας μετά το Μάτι; Θα μου πείτε τότε είχε πει ότι έψαχνε να βρει ποιο λάθος έγινε και δεν έβρισκε. Φοβάμαι, δε, πως είναι ειλικρινής. Το πίστευε ότι δεν έγιναν λάθη. Κοινώς, δεν είχε καταλάβει τίποτε. Και εξακολουθεί να μην καταλαβαίνει. Δεν αντιλαμβάνεται ότι το 2022 δεν είναι 2014, όταν ο ίδιος δεν είχε περάσει τη δοκιμασία της εξουσίας, και μαζί του η χώρα. Εξακολουθεί να παριστάνει τον αφελή που νομίζει πως ό,τι κι αν πει θα τον πιστέψουν επειδή το λέει αυτός. Φοβάμαι, δε, πως είναι ειλικρινής. Πιστεύει στην αξιοπιστία του. Το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Σημασία δεν έχει η πραγματικότητα. Σημασία έχει τι πιστεύεις εσύ για την πραγματικότητα.

Η συγγνώμη του κ. Μητσοτάκη δεν ενόχλησε και τον κ. Ανδρουλάκη, σε ύφος καλοπροαίρετο, σοσιαλδημοκρατικό. Αυτός είπε ότι ήρθε «κατόπιν εορτής». Δεν έχει άδικο. Κανονικά ο Μητσοτάκης θα έπρεπε να την έχει ζητήσει εκ των προτέρων. Να βγει την Κυριακή, να δηλώσει ότι επίκειται κακοκαιρία και ζητεί εκ των προτέρων συγγνώμη για την αδυναμία του κρατικού μηχανισμού να προστατεύσει τους οδηγούς που θα αποκλεισθούν στην Αττική Οδό και για τις γειτονιές που θα ξεπαγιάσουν χωρίς ρεύμα. Όμως περίμενε να δει πώς θα πάνε τα πράγματα ο πονηρός, και όταν διαπίστωσε τα προβλήματα και την ταλαιπωρία που δημιούργησαν, βγήκε και ζήτησε συγγνώμη. «Κατόπιν εορτής».

Τους ενόχλησε αυτή η «συγγνώμη». Η αλήθεια είναι ότι δεν μας έχουν συνηθίσει οι πολιτικοί μας στα «δυστυχώς». «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» και «δυστυχώς αποτύχαμε». Ζητώ συγγνώμη για το μερίδιο της ευθύνης που μου αντιστοιχεί. Ο Μητσοτάκης, αν μη τι άλλο, αντιλαμβάνεται και τις ευθύνες του και ενδιαφέρεται να διορθώσει τις κακοτεχνίες. Άλλοτε επιτυγχάνει, άλλοτε αποτυγχάνει. Όμως κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για αδιαφορία. Θα μου πείτε όταν κυβερνάς το ενδιαφέρον είναι αναγκαία, αλλά όχι ικανή συνθήκη. Χρειάζονται αποτελέσματα. Και, δυστυχώς, μέχρι στιγμής το «επιτελικό κράτος», που θα παρέκαμπτε τις αγκυλώσεις της σαθρής διοίκησης, δεν έχει δώσει τα αποτελέσματα που υποσχέθηκε. Είναι μια άλλη εκδοχή της συγγνώμης.