Το δύσκολο στοίχημα των σχολείων

Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Πολλή κουβέντα έγινε για το άνοιγμα των σχολείων, κάτι απολύτως λογικό αφού αφορά στα παιδιά αυτής της χώρας.

Η απόφαση είναι βέβαιο πως λήφθηκε μετά από πολλή σκέψη και αφού αναλύθηκαν όλα τα επιστημονικά δεδομένα της στιγμής αλλά και της προϋπάρχουσας εμπειρίας.

Όμως, το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα διακεκριμένοι επιστήμονες (Τζανάκης, Παυλάκης) συνεχίζουν να υποστηρίζουν ότι τα σχολεία θα έπρεπε να καθυστερήσουν το άνοιγμα κατά μία ή δύο εβδομάδες προβληματίζει γονείς και εκπαιδευτικούς.

Κανείς δεν θέλει τα σχολεία κλειστά και όλοι καταλαβαίνουν το μεγάλο ψυχικό κόστος που έχει στην ψυχολογία των παιδιών η παρατεταμένη απουσία από τον φυσικό τους χώρο, που είναι το σχολείο. Όμως, πλέον δεν μιλάμε ούτε για λοκντάουν ούτε για κλείσιμο επ’ αόριστον. Η ταχύτητα με την οποία κινείται η «Όμικρον» είναι δίκοπο μαχαίρι, αφού από τη μία φέρνει νωρίτερα το τέλος της ίδιας της ύπαρξής της (ως μετάλλαξη), αλλά από την άλλη παρασύρει στους ιλιγγιώδεις ρυθμούς της και την έκταση των μολύνσεων.

Επίσης, δεν πρέπει να βγάζουμε εκτός εξίσωσης όλες τις υπόλοιπες εξωσχολικές και αθλητικές δραστηριότητες των παιδιών, οι οποίες ανοίγουν με τις διαδικασίες που ακολουθεί η σχολική κοινότητα. Τα φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης και ξένων γλωσσών λειτουργούν και αυτά διά ζώσης, πολλαπλασιάζοντας τον καθημερινό αριθμό επαφών που έχουν οι ανήλικοι σε κλειστούς χώρους. Δεδομένου ότι πλέον κολλάνε -ήπια ή ακόμα και ασυμπτωματικά αλλά πάντως κολλάνε και άρα μεταδίδουν- και οι εμβολιασμένοι, αυτό σημαίνει ότι η προστασία που είχαν οι εμβολιασμένοι μαθητές και εκπαιδευτικοί τόσο για τους εαυτούς τους όσο και για την οικογένειά τους παρουσιάζει ρωγμές.

Στην Ελλάδα ζούμε και όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά ποια είναι η τυπική σύνθεση μιας μέσης οικογένειας, με τους παππούδες και τις γιαγιάδες να έχουν σχεδόν καθημερινή επαφή με τα εγγόνια τους. Είτε επειδή πολύ απλά μένουν στο ίδιο σπίτι, είτε επειδή τα κρατούν όσες ώρες οι γονείς εργάζονται. Ολοι, επίσης, γνωρίζουμε εξίσου καλά τις διαστάσεις του μέσου ελληνικού σπιτιού, όπου η λέξη «απομόνωση» υφίσταται μόνο με… ακουστικά στα αφτιά.

Για την ώρα πάντως, η απόφαση λήφθηκε και οφείλουν όλοι, εκπαιδευτικοί, γονείς και παιδιά, να τηρήσουν αυστηρά τα μέτρα προστασίας. Τεστ, μάσκες, υγιεινή χεριών, αποστάσεις. Για το τελευταίο πάντως δεν μπορεί κανείς να κάνει τίποτα, όσο φιλότιμος και αν είναι. Το υπουργείο Παιδείας θα έπρεπε έστω και τώρα να επανεξετάσει τον ανώτατο αριθμό μαθητών ανά τμήμα. Τριαντάρια τμήματα στην καρδιά του χειμώνα, με κλειστά παράθυρα και πόρτες, είναι η χαρά της «Όμικρον».

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου