Διδάσκουν φόβο και υποκρισία

kathimerini.gr

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Την περασµένη Κυριακή, ένα δεκατετράχρονο παιδί βρέθηκε νεκρό από τους γονείς του στο ίδιο του το σπίτι. Αυτοκτόνησε χρησιμοποιώντας μια ζώνη. Αυτό το παιδί δεν είχε πέσει με αλεξίπτωτο ανάμεσά μας. Μεγάλωνε σε μια γειτονιά της Αθήνας, τα Σεπόλια, και πήγαινε σχολείο όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας του. Όπως όλα δείχνουν, ήταν ένα ακόμη θύμα της βίας που ασκούν συμμορίες στο σχολικό περιβάλλον, ψυχολογικής ή σωματικής δεν έχει τόση σημασία. Ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο. Απ’ ό,τι φάνηκε, η δυστυχία του δεν ήταν άγνωστη στους συμμαθητές του. Όλοι, λίγο έως πολύ, ήξεραν τι τραβάει. Άκουσα μια συμμαθήτριά του να εκφράζει την απορία της: «Δεν είναι να πεις ότι είχε κάτι περίεργο. Ήταν φυσιολογικός, αλλά, παρ’ όλ’ αυτά, τον είχαν βάλει στο μάτι». Εν τη αφελεία της, η ταλαίπωρη αποκάλυψε αυτό που σκέφτονται όλοι: αν είχε ένα σημάδι, αν τραύλιζε, ας πούμε, θα μπορούσαμε να το εξηγήσουμε. Με κάτι τέτοια αντιλαμβάνεσαι ότι όταν πατώνεις στην «κατανόηση κειμένου», πατώνεις στην κατανόηση της πραγματικότητας. Η βία είναι ενδημική στις μικρές κοινότητες. Και γι’ αυτό η μεγαλύτερη κοινότητα, αυτή που ονομάζουμε «κοινωνία», προσπαθεί να την αποτρέψει. Τα παιδιά δεν είναι μόνα τους στο σχολείο. Τα παρακολουθούν κάτι ενήλικες οι οποίοι ονομάζονται καθηγητές, δάσκαλοι, διδακτικό προσωπικό. Αυτοί, υποτίθεται, τους διδάσκουν, εκτός από γεωγραφία, και τρόπους κοινωνικής συμπεριφοράς. Υποτίθεται.

Όλοι είχαν αντιληφθεί ότι κάτι δεν πάει καλά με τον δεκατετράχρονο αυτόχειρα. Όλοι, εκτός από τους καθηγητές του. Αυτοί δεν είχαν δει τίποτε από τη σκηνή του φόνου. Και συνέχισαν να μη βλέπουν. Την επομένη της αυτοκτονίας του, το συνδικάτο τους είχε κηρύξει απεργία διότι το υπουργείο τους θέλησε να εφαρμόσει έναν τρόπο ελέγχου της «κατανόησης κειμένου» – γι’ αυτό θα μιλήσω στο κυριακάτικο σημείωμά μου. Έψαξα να βρω μία απ’ αυτές τις βαρύγδουπες ανακοινώσεις με τα στρεβλά ελληνικά για το «συμβάν». Τίποτε. Μόνο μία δήλωση του αρχηγού του συνδικάτου περί «γραφειοκρατίας», κάτι διαβήματα που έχουν γίνει στο υπουργείο και η υπόσχεση ότι μέλη του συνδικάτου θα επισκεφθούν τη σχολική μονάδα για αυτοψία. Οι γνωστές συνδικαλιστικές μπούρδες, οι οποίες, όταν έχουν να κάνουν με ένα τόσο τραγικό γεγονός όπως η αυτοκτονία, αγγίζουν τα όρια του άσεμνου.

Ας ομολογήσουν ότι φοβούνται τους μαθητές τους. Θα ήταν πιο έντιμο. Και ενδεχομένως, θα βοηθούσε στην αντιμετώπιση της σχολικής βίας. Όμως, ακόμη κι αν δεν είναι επαγγελματίες συνδικαλιστές, σκέφτονται ως τοιούτοι. Δεν λέω ότι είναι οι μόνοι υπεύθυνοι. Όμως, έχουν αυξημένη ευθύνη. Διότι έτσι διδάσκουν φόβο και υποκρισία.