Τα αδέρφια μας είναι όλα όσα έχουμε, της Μαριλένας Μπουμπάρη

Γράφει η Μαριλένα Μπουμπάρη, αδιόριστη δασκάλα

Καθόμασταν πάντα η μία πλάι στην άλλη, με το πάντα να χρήζει σχετικότητας του χρόνου. Χάραζα καθημερινά μία μολυβένια γραμμή από πάαανω μέχρι κάαατω, να έτσι, στη μέση(σχεδόν) του τετράποδου σχολικού επίπλου με σκοπό να διαχωρίσω ευδιάκριτα τη ζώνη εμβέλειας.

Αυτό σήμαινε πως καμία γόμα, κανένα μολύβι, χέρι, πόδι δε δύναται να εισβάλλει στην περιοχή μου. Εάν κάτι τέτοιο συνέβαινε , με μια ταχεία μυστικοπαθή κίνηση, έμπηγα τον δείκτη μου ανάμεσα στα πλευρά της ώστε να ανασκουμπωθεί κι εκείνη φώναζε σιωπηλά, υιοθετώντας κάθε φορά εκείνη την εξωγήινη έκφραση. Ώσπου ένα πρωινό: «Κυρία, θέλω να αλλάξω θρανίο. Η αδερφή μου με ενοχλεί». Χριστέ μου! Μεγάλο κακό μ’ είχε βρει!

Τι εννοούσε; Πώς ν’ αλλάξει; Και πού να πάει δηλαδή; Όλα τα θρανία είχαν από δυο χαρωπούς επτάχρονους καθήμενους, δεν υπήρχε χώρος μα ούτε και χρόνος για χάσιμο. Όχι, αυτό δε θα το επέτρεπα! Έπρεπε να με υποστεί, έπρεπε όλα να γίνουν όπως πριν. Ήμουν καλό κορίτσι εγώ! Ήμουν;

Στο διάλειμμα δεν κάναμε τώρα παρέα και στο σπίτι δε μου μιλούσε πια. Χωρίσαμε τα παιχνίδια μας- εγώ τις κούκλες μου, εκείνη τα αυτοκινητάκια σα γνήσιο αγοροκόριτσο. Δεν παρακολουθούσαμε «Μαρία της γειτονιάς» πια μαζί, ούτε εκνευρίζαμε τη μεγαλύτερη αδερφή μας άλλο από κοινού (θέλω να πω, σαφώς και την εκνευρίζαμε, μα τώρα κάθε μια μονάχη!) Ψωμί με μερέντα τρώγαμε και οι δυο μα τώρα χωριστά. Τις νύχτες σιγομουρμούριζα μήπως και με λυπηθεί. Τίποτα. Ω Θεέ μου! Τι είχα κάνει η κακούργα;

Να παραδεχτώ πως έφταιγα, ήταν εκτός σεναρίου, μιας και είχα αφομοιώσει καλά τις εγωπαθείς τάσεις των πρότερων χρόνων της ζωής μου-εκείνες που λένε πως ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από το άτομό μας, θυμάστε; Άρα θεωρητικά ήταν αδύνατο να ενώσουμε και πάλι τους δίδυμους δεσμούς μας.

Οιμέ και αλίμονο! Ήρθε η στιγμή να στοιβάξω τα μπογαλάκια της υπεροψίας, να τα βάλω κάτω, να τα κάνω θρύψαλα. Εκείνη με ήξερε καλύτερα από τον καθένα άλλωστε, θα καταλάβαινε, θα με συγχωρούσε. Έπρεπε να γίνουμε όπως πριν!

Μελέτες πρότερων χρόνων στα πλαίσια της ψυχολογίας, αναφέρουν σημαντικές επιπτώσεις στην ψυχολογία και συμπεριφορά του παιδιού λόγω αποστέρησης κατά την βρεφική ηλικία, από το έτερον ήμισυ(όχι βέβαια πως συνέβη κάτι τέτοιο σε εμάς!) Δίνεται ωστόσο ιδιαίτερη βάση στις σχέσεις που αναπτύσσουν τα αδέρφια μεταξύ τους πριν ακόμα σταθούν ικανά να κάνουν χρήση της γλώσσας(οι σχέσεις αυτές τείνουν να είναι σαφώς εντονότερες όταν μιλάμε για δίδυμα αδέρφια-καλή ώρα!) Η θρησκεία από τη μεριά της παρουσιάζει μέσα από παραβολές τις παράδοξες αδελφικές σχέσεις. Μας μιλά για τον Κάιν ο οποίος ανέπτυξε τόσο έντονα την αντιζηλία και το μίσος μέσα του ώστε δε δίστασε τελικά να πάρει τη ζωή του ίδιου του αδελφού.

Η ίδια η ζωή με τη σειρά της αποδεικνύει καθημερινά πως τα αδέλφια μας είναι ο, τι πραγματικά μας απομένει ακόμα κι αν όλα χαθούν.

Μια τέτοια άποψη σαφώς δεν καθιστά τον αδερφό/ή σου τον καλύτερο άνθρωπο της πλάσης, μα είναι θαρρώ το άτομο εκείνο που διαβάζει τη στενοχώρια ή τη χαρά σου πριν από οποιονδήποτε άλλο. Πριν ακόμα, από σένα τον ίδιο. Κι αυτό από μόνο του αρκεί. Εννοώ πως ακόμα κι αν όλος ο κόσμος επιβουλεύεται προς το άτομο σου, εκείνος πάντα θα απέχει, θα σε υποστηρίζει. Κι ας τον αδικείς, τον περιφρονείς, τον υποτιμάς ή τον ζηλεύεις. Κι ας είσαι ο χειρότερος αδελφός του κόσμου! Το αίμα νερό δε γίνεται. Ποτέ δε θα γίνει.

Έτσι, σύντομα όλα επανήλθαν στον κανονικό ρου. Της χάρισα την κούκλα μου-κι ας την κούρευε κρυφά. Μου χάρισε τη μπάλα της-κι ας ήταν πιο λερωμένη κι από τη συνείδησή μου. Ανταλλάξαμε στη «δική μας» γλώσσα όρκους αιώνιας φιλίας. Της έγραφα τις εκθέσεις για το σχολείο, μου έλυνε τις ασκήσεις των μαθηματικών. Χορεύαμε μακαρένα κι ας ήταν η χειρότερη χορογράφος, της ζήτησα συγνώμη κι ας ήταν η δυσκολότερη λέξη.

Θέλω να πω… έμεινα μόνη μου στα θρανίο για δυο μήνες!

Μα τουλάχιστον όλα ήταν όπως πριν.

Όλα ήταν όπως πάντα!