Ενα μπαλάκι για την αντιπολίτευση

Το μειδίαμα της αυτοπεποίθησης έσβησε και σιγά σιγά ο Βαρουφάκης γλιστρά έξω από το κάδρο. Τον ξεπέρασαν οι εξελίξεις...

kathimerini.gr
 ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

Το μπαλάκι, λοιπόν, είναι τώρα στην Αθήνα. Συγκεκριμένα, στην κυβέρνηση, η οποία πρέπει να ανταποκριθεί στις προσωπικές δεσμεύσεις του πρωθυπουργού προς τους θεσμούς αλλά και τους ισχυρούς της Ευρώπης. Ωστόσο, υπάρχει και ένα ακόμη μπαλάκι που το βλέπω να έρχεται· και αυτό πηγαίνει κατευθείαν στο γήπεδο της αντιπολίτευσης. Εξηγούμαι αμέσως παρακάτω.

Eστω ότι ο Αλέξης Τσίπρας, με επίγνωση της ευθύνης του και με απόλυτη σοβαρότητα, προσπαθεί με την πολιτική του στο εσωτερικό να κάνει πράξη τη ρεαλιστική προσαρμογή, που όλος ο κόσμος τον είδε να πραγματοποιεί στο εξωτερικό. Η αντιπολίτευση θα τον στηρίξει; Με άλλα λόγια, στα μάτια όσων παρακολουθούμε τα πολιτικά στην Ελλάδα, τις επόμενες δεκαπέντε ημέρες δεν θα μετρηθεί μόνο η υπευθυνότητα του Αλέξη Τσίπρα, αλλά και της αντιπολίτευσης.

Η προσαρμογή που είπα παραπάνω ότι «πραγματοποιήθηκε» είναι αλήθεια ότι ήταν στα λόγια. Ομως, πρώτον, αυτές ήταν οι δυνατότητες του Τσίπρα μέσα στις συγκεκριμένες περιστάσεις (για συνομιλίες είχε πάει)· και, δεύτερον, με όλη την προσοχή του κόσμου στραμμένη επάνω του, μέσω των ΜΜΕ, η στροφή ήθελε αξιοσημείωτη γενναιότητα και ο Τσίπρας την είχε. Προς το παρόν, λοιπόν, αξίζει την ευκαιρία του.

Το ενδιαφέρον, ωστόσο, δεν είναι τι λέω εγώ για το θέμα, αλλά τι λέει η αντιπολίτευση. Τι θα πει, σωστότερα, όταν θα βρεθεί προ του διλήμματος, αν θα στηρίξει τη ρεαλιστική προσαρμογή του Τσίπρα (και όσων από την κυβέρνηση συνταχθούν μαζί του, ενδεχομένως) ή όχι. Εξίσου ενδιαφέρουσες, βέβαια, είναι οι μορφές και οι διαβαθμίσεις που θα πάρει το «όχι»: υπάρχει η αξιοπρεπής απόσταση, υπάρχει και η ευθεία υπονόμευση.

Αν όμως (λέμε...) η αντιπολίτευση εκπλήξει και στηρίξει ―πάντα μέσα στα όρια του ρόλου της― τη ρεαλιστική στροφή της κυβέρνησης, ίσως εμείς οι δημοσιογράφοι, που συνηθίζουμε να κρύβουμε την άγνοιά μας πίσω από μια κατά το δυνατόν εύηχη, ξενική ορολογία, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για «πάρανταϊμ σιφτ»: μια αλλαγή στον τρόπο σκέψης, που ίσως βάζει μπροστά μια διαδικασία αλλαγής στη νοοτροπία.

Επιστρέφω, όμως, στην πραγματικότητα: το πιθανότερο είναι να μην υπάρξει στήριξη. Κατ’ αρχάς, οι ΑΝΕΛ που ήδη μετέχουν στην κυβέρνηση είναι δεδομένοι: προέρχονται κυρίως από το ίζημα της παλιάς Ν.Δ. και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η εξουσία. (Επομένως, δεν αφήνουν με τίποτε τις πτήσεις με στρατιωτικά αεροπλάνα...). Πιθανή επίσης είναι η στήριξη από το «Ποτάμι». Αλλά το «Ποτάμι» είναι όλοι οι καλοί άνθρωποι μαζεμένοι χαλαρά και δεν ξέρω πόση σημασία έχει η στήριξή τους.

Από αλλού, όμως, δεν βλέπω στήριξη. Το ΚΚΕ, πρώτα, δικαιώνεται ιδεολογικά-θεολογικά από την αποτυχία της «πρώτη φορά Αριστεράς» να φέρει την ειρηνική επανάσταση και, συνεπώς, δεν έχει συμφέρον να στηρίξει τον Τσίπρα. Αλλά δεν θα κάνει και πολλή φασαρία, διότι μακροπρόθεσμα ευνοείται και το ΚΚΕ από την πασοκοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ. Το ΠΑΣΟΚ; Τι να σας πω, νομίζω ότι αυτό κι αν είναι που δεν έχει πια καμία σημασία. (Την παρούσα φάση της τραγικής ιστορίας του ΠΑΣΟΚ πραγματεύομαι σε άλλο σημείωμα παρακάτω...). Τέλος, η Χρυσή Αυγή έχει κάθε συμφέρον να επιδιώκει την κατάρρευση της χώρας στο χάος.

Μετά από όλα αυτά, δεν γίνεται φανερό ότι το μπαλάκι, από το οποίο ξεκινήσαμε, αφορά κυρίως τη Ν.Δ.; Και το πιθανότερο είναι, στην καλύτερη περίπτωση, να κάνει ότι δεν το βλέπει. (Ως καλύτερη περίπτωση θεωρείται να καταφέρουν κάποια στελέχη της να υπερβούν τη δικαιολογημένη πικρία τους και κάποια άλλα τη μνησικακία τους....). Ο κυριότερος λόγος για να αρνηθεί η Ν.Δ. κάθε στήριξη στην προσαρμογή του Τσίπρα είναι ότι τέτοιου τύπου συνεννόηση θα ήταν προανάκρουσμα της οικουμενικής, που ίσως θα χρειασθεί όταν τα (ελάχιστα, ούτως ή άλλως) περιθώρια της κυβέρνησης θα έχουν εξαντληθεί. Προσέγγιση, έστω και επί τη βάσει του εθνικού συμφέροντος, θέτει τον Αντώνη Σαμαρά εκτός εικόνας. Λογικά, επομένως, πρέπει να είναι το χειρότερο σενάριό του.

Το συμπέρασμα είναι δυσάρεστο για τον Αλέξη Τσίπρα: τον δρόμο που πήρε μετά το Βερολίνο θα πρέπει να τον περπατήσει μόνος...

Ιστορικός σύλλογος

Μπορεί, ενδέχεται, δεν αποκλείεται, είναι πιθανό από κάπου να ακούσατε κι εσείς, όπως κι εγώ ότι ο Ευάγγελος ο Βενιζέλος άνοιξε τη διαδικασία για την εκλογή ηγεσίας που θα γίνει τον προσεχή Ιούνιο. Ακολούθησε ισχυρή δόνηση της πολιτικής σκηνής, αισθητή πανελληνίως, όταν ο Οδυσσέας ο Κωνσταντινόπουλος ανακοίνωσε ότι θα διεκδικήσει την ηγεσία. Στο μεταξύ, δε, όλοι να αισθανόμαστε (και να τρέμουμε...) τον βρυχηθμό που έρχεται όπου να ’ναι από τον Ανδρέα τον Λοβέρδο!

Σε εκείνο ακριβώς το σημείο, ήλθε ο Θανάσης ο Χειμωνάς και έβαλε το θέμα στην πραγματική του διάσταση: ανακοίνωσε ότι θα μαζέψει τις υπογραφές ώστε να κατέβει και αυτός για αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. (Καθώς έγραφα την προηγούμενη πρόταση παρέλειψα το σίγμα στο ΠΑΣΟΚ: «αρχηγός στον ΠΑΟΚ» ο Χειμωνάς, εξίσου πιθανό όσο και στο ΠΑΣΟΚ...).

Επομένως, τίποτε δεν άλλαξε στο ΠΑΣΟΚ, απλώς επιτείνεται η κατάρρευση. Φαντάζομαι τη σκηνή έπειτα από τριάντα χρόνια: περπατάτε στον δρόμο με το εγγόνι σας και βλέπει ένα μαγαζάκι ισόγειο στη Χαριλάου Τρικούπη με τη δυσανάλογα μεγάλη επιγραφή «ΠΑΣΟΚ». Το μικρό σας ρωτά τι είναι και απαντάτε: «Είναι... Ενας σύλλογος είναι! Αυτό είναι. Ενας ιστορικός σύλλογος, όμως. Κάποτε κυβέρνησαν τη χώρα...». Και αμέσως μετά στρέφετε την προσοχή του παιδιού σε εποικοδομητικότερα θεάματα, μια καλλίπυγο νεάνιδα λ.χ. που περνά καμαρωτή...

Αυτή είναι η Ελλάδα

Ο μπαρμπα-Φώτης Κουβέλης έκανε προχθές την εξής δήλωση: «Απεδείχθη ότι η δημιουργική ασάφεια ήταν αρνητικό στοιχείο». (Τη δημιουργική ασάφεια, που ο ίδιος την έκανε «σχολή» στην πολιτική ζωή της χώρας...). Μη μένετε στο ότι η άποψή του εκφράζεται με διαφορά φάσεως ενός μηνός από τα γεγονότα. Η δήλωσή του αποδεικνύει μάλλον ότι η ειρωνεία είναι σχεδόν περιττή στην Ελλάδα, έτσι που την υπερβαίνει η πραγματικότητα...