Δικαίωμα στο όνειρο...

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Χ. ΠΑΞΙΝΟΣ*

Κάποτε υπήρχε μια χώρα που τα νέα παιδιά μπορούσαν να σχεδιάζουν το μέλλον τους, να ελπίζουν. Μ' όλες τις στρεβλώσεις και τις κρατικές αρρυθμίες, που δεν ήταν λίγες. Πώς έχει όμως η κατάσταση τα τελευταία χρόνια είναι γνωστό τοις πάσι. Διάχυτη η απογοήτευση, αφού μετά τόση θυσία, οικονομική και ψυχολογική, όσοι εισαχθούν σε μια σχολή δύσκολα θα μπορέσουν να απορροφηθούν. Οι θέσεις εργασίας είναι πλέον πολύ περιορισμένες στον ιδιωτικό τομέα, το δε Δημόσιο είναι υπερκορεσμένο εδώ και κάμποσα χρόνια.

Παρά ταύτα, η κυβέρνηση της αριστερής κατεύθυνσης, με τα διάφορα προγράμματα, υπόσχεται, διορίζει με τρίμηνα, εξάμηνα ορισμένου και αορίστου χρόνου τα δικά της παιδιά.

Άλλωστε, πού ξέρεις, κάποιος καλός άνθρωπος θα βρεθεί να μας μονιμοποιήσει . Έχει ο Θεός, και σαν Θεό εννοούν αυτόν που θα τους αξιοποιήσει . Άλλοι βέβαια τον λένε θεομπαίχτη . Πόσες φορές δεν δικαιώθηκαν, είτε με επιλεγμένες δικαστικές αποφάσεις είτε με νομοθετικές ρυθμίσεις, ακόμη και πρόσφατα, που έδιναν τέλος στην ταλαιπωρία τους, αλλά δέσμευαν ακόμη περισσότερο το μέλλον της χώρας και των επόμενων γενεών.

Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία νέων παιδιών, που ήδη προγραμματίζουν από τώρα το μέλλον τους γι' άλλους τόπους. ΓΊ' αυτούς ισχύει πια το όπου γης και πατρίς .

Και τι θα απομείνει εδώ; Η μεγάλη βιομηχανία του τουρισμού θ' απασχολήσει, κυρίως εποχιακά, μεγάλη μερίδα νέων επιστημόνων, που για ένα καρβέλι ψωμί θα δουλεύουν σερβιτόροι και θα αισθάνονται προνομιούχοι. Το δε κράτος θα τους θεωρεί ενεργούς και θα το παρουσιάζει ως μείωση της ανεργίας. Υπάρχει και μια άλλη, μικρή, κατηγορία, η οποία θεωρεί ότι οι μετανάστες τούς κλέβουν τις δουλειές. Παλιότερα ήταν οι Αλβανοί στο στόχαστρο, οι οποίοι όμως στην πλειονότητά τους έγιναν νοικοκυραίοι και φέρνουν στη μνήμη μας τις παλιές δικές μας οικογένειες, δεμένες και πειθαρχημένες. Και ριζώνουν στην Ελλάδα. Κι αυτή η μετάγγιση αίματος είναι περισσότερο απαραίτητη από κάθε άλλη φορά. Χρειάζονται όμως κανόνες και αξίες, χρειάζεται να προσαρμοσθούν στον δικό μας τρόπο ζωής, να μάθουν ελληνικά, ν' αγαπάνε εμπράκτως την Ελλάδα. Εδώ ισχύει το Έλληνες εισίν οι της ημετέρας παιδείας μετέχοντες . Να αποδεικνύεται με στάση ζωής. Στις εθνικές επετείους συμμετέχουν και καμαρώνουν παιδάκια που έχουν ενσωματωθεί πλήρως.

Και μεταξύ αυτών, υπάρχουν ο Ορέστης, η Μαριλένα, ο Μάρκος, η Αντρέα, η Οξάννα, τα οποία ίσως αγαπήσουν περισσότερο τη χώρα, την πονέσουν, την τιμήσουν.

Συγκινούμαι όταν οι αδελφοί Αντετοκούνμπο μιλούν με υπερηφάνεια για την πατρίδα τους την Ελλάδα, την τιμούν και τη δοξάζουν σε κάθε ευκαιρία. Μαζί κι άλλοι, λιγότερο επώνυμοι, που έχουν όμως στην καρδιά τους την Ελλάδα. Είναι κι αυτοί η Ελλάδα, η αναγεννώμενη από την τέφρα της. Η Ελλάδα θα δοξασθεί από τα παιδιά μας, τα οποία εξοστρακίσθηκαν και, παρά την πικρία τους, αισθάνονται ότι σέρνουν έναν πολιτισμό σπουδαία. Μαζί και τα παιδιά μας στο εσωτερικό, που θ' αγαπήσουν τον τόπο, βρίσκοντας νέα πρότυπα, κυρίως στο πνεύμα και όχι στην ύλη. Στις αξίες της κλασικός Ελλάδας, όταν το επιτρέψουν οι απαίδευτοι, αστοιχείωτοι και με πολλά απωθημένα ηγέτες του υπουργείου Παιδείας, που ως βέβηλοι διέγραψαν σημαντικό τμήμα της ελληνικής Ιστορίας.

Κι αυτό θα είναι η ελπιδοφόρα νέα απάντηση των μεθεπόμενων γενεών, που θα παραμερίσουν το παλιό και σάπιο και με κύτταρα υγιή θα δώσου ώθηση για την αναγέννηση.

Ο κ. Δημήτρης Χ. Παξινός είναι πρώην πρόεδρος του ΔΣΑ.