Πολυτεχνείο: Η υποστολή της λογικής και η ενθάρρυνση της βαρβαρότητας

kathimerini.gr

ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ

Πρέπει να το δεις για να το πιστέψεις. Και πρέπει να περπατήσεις γύρω και μέσα στα κτίρια του Πολυτεχνείου, στην Πατησίων, για να αντιληφθείς το μέγεθος, την έκταση και το βάθος του προβλήματος. Το σύνολο των κτιριακών εγκαταστάσεων του ιστορικού ιδρύματος στο τετράγωνο Πατησίων, Στουρνάρη, Μπουμπουλίνας και Τοσίτσα είναι πλήρως βανδαλισμένο, ολοσχερώς παραδομένο στην ασυδοσία, στην ανομία, στην παραβατικότητα, σε κάθε κυνική έκφραση κατάργησης της ιστορίας, της σημασίας και του ρόλου του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Θα έπρεπε, ίσως, η Πρυτανεία να καλέσει και πάλι τους εκπροσώπους της Europa Nostra, που είχε βραβεύσει την αποκατάσταση του κτιρίου Αβέρωφ το 2012, και να βρει τρόπο να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Οι ευθύνες δεν είναι μονομερείς και αφορούν ένα σύνθετο πλέγμα δυνάμεων της πολιτικής εξουσίας αλλά και της ακαδημαϊκής κοινότητας. Οταν, όμως, η κατάσταση είναι αυτή που είναι, όταν το ιστορικό Πολυτεχνείο έχει παραχωρήσει συνειδητά έδαφος σε λογιών λογιών μειοψηφίες που το νέμονται, τότε δεν έχει και τόση σημασία ποιος φταίει, αλλά προτεραιότητα έχει τι είναι αυτό που πρέπει να γίνει «αύριο».

Αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν να διδάσκεται κάποιος αρχιτεκτονική, ή να τη διδάσκει, και να πρέπει να αντικρίζει καθημερινά τα ποτισμένα με μπογιές μάρμαρα του ιστορικού κτιρίου του Λύσανδρου Καυταντζόγλου, κορυφαίου αρχιτεκτονήματος του 19ου αιώνα σε διεθνές επίπεδο. Αλλά το θέμα μας δεν είναι ούτε η αισθητική βαρβαρότητα ούτε ο εκμαυλισμός των στοιχειωδέστερων αρχών της νομιμότητας και της διαχείρισης δημοσίου χρήματος. Πρωτίστως, το μείζον πρόβλημα είναι η φοβική συρρίκνωση της γνώσης και της δημοκρατικής ισονομίας απέναντι σε μειοψηφίες, που με θράσος, με κρυφούς ή λιγότερο κρυφούς υποστηρικτές και χωρίς συναίσθηση και συνείδηση τόπου, λειτουργίας και σκοπού, δρουν ανενόχλητες.

Μια περιήγηση στα κτίρια του ΕΜΠ, στο κτίριο Αβέρωφ, στην ιστορική Πρυτανεία, στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, στο κτίριο Γκίνη, στη γραμματεία της Σχολής Αρχιτεκτόνων, στα κτίρια της Μπουμπουλίνας και της Τοσίτσα αποκαλύπτει τη δράση πολλών ομάδων ή ατόμων, φανερό από τη διαφορά σε επιθετικότητα, σε ανοησία ή σε καλλιτεχνική επίδοση. Βλέπει κανείς συνθήματα αναρχικών από τη Γαλλία ή την Ισπανία, βλέπει κανείς μουντζούρες και σαδισμό και απύθμενη βλακεία, βλέπει, όμως, κανείς και γκράφιτι καλλιτεχνικά, δηλωτικά όλα διαφορετικής προέλευσης δραστών. Σκέφτεται κανείς με θλίψη τους φοιτητές εκείνους που νιώθουν την καταπίεση αυτής της βαναυσότητας. Αλλά, αντί να προστατεύεται ο φοιτητής που μπήκε με κόπο και με το σπαθί του, αντί να προασπίζεται το κοινό περί δικαίου αίσθημα, το Πολυτεχνείο έχει αφεθεί να είναι αχούρι και άντρο. Και πέραν της εντύπωσης ενός χοιροστασίου, αυτό που περισσότερο ενοχλεί είναι η απύθμενη υποκρισία και η κατάργηση του δημοκρατικού δικαιώματος στη γνώση μέσα σε συνθήκες ευνομούμενου κράτους. Το Πολυτεχνείο ανέχεται τους καταστροφείς και αδιαφορεί για τους φοιτητές που θέλουν να μετέχουν ενός ακαδημαϊκού περιβάλλοντος όπως κάθε φοιτητής σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα.

Οπως αναφέρθηκε στην «Κ», λίγο πριν από την επέτειο του Νοεμβρίου, το κτίριο Γκίνη παραχωρήθηκε σε συλλογικότητες για να οργανωθεί «φεστιβάλ εξέγερσης» που, εν συνεχεία, εξελίχθηκε σε κατάληψη του ΕΜΠ, με αποτέλεσμα τα γνωστά επεισόδια. Υπάρχει πρόταση της «Ομάδας Συμφοιτητών και Φίλων Γκίνη ’75», προς άμεση υλοποίηση, το κτίριο να κλείσει προσωρινά και να περιφραχθεί ως εργοταξιακός χώρος προκειμένου να αποφευχθούν οι περαιτέρω βανδαλισμοί και να γίνει διακρίβωση των υφισταμένων βλαβών και της στατικής του επάρκειας μέχρι την αποκατάσταση και αξιοποίησή του. «Είναι απαραίτητη η κινητοποίηση της Πρυτανείας και της κοσμητείας της Σχολής Πολιτικών Μηχανικών, που έχουν μέχρι στιγμής ουσιαστικά αγνοήσει την πρότασή μας», λένε εκπρόσωποι της κίνησης αυτής. «Από την πλευρά μας, είμαστε διατεθειμένοι να αναλάβουμε εθελοντικά την αποτύπωση του κτιρίου και των φθορών του, υπό την προϋπόθεση ότι θα μας δοθούν τα σχέδια που διαθέτει η τεχνική υπηρεσία του ΕΜΠ, τα οποία ζητήσαμε από τον κοσμήτορα της Σχολής χωρίς αποτέλεσμα»