Κάτι σαν εθνικό βουντού

kathimerini.gr

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Αυτό το αυριανό συλλαλητήριο μοιάζει λίγο, εδώ που τα λέμε, και με εθνικό βουντού. Μην πάει ο νους στο κακό. Θα συγκεντρωθεί ένα πλήθος με στόχο να φωνάξει, να στείλει κατάρες στους καταχραστές γείτονες και στους δικούς μας πουλημένους προδότες. Νομίζοντας ότι οι φωνές και οι κατάρες του θα πιάσουν και έτσι η πραγματικότητα θα υποχωρήσει και θα προσαρμοσθεί. Ποια είναι η πραγματικότητα; Είναι ότι το μικρό αυτό κράτος στα βόρεια σύνορά μας, καλώς ή κακώς υπάρχει, και καλώς ή κακώς η ύπαρξή του εξυπηρετεί τη χώρα μας. Είναι επίσης ότι αυτό το πλήθος δεν συγκεντρώθηκε και δεν έβγαλε κιχ όταν του έκλεισαν τις τράπεζες, όταν εν μια νυκτί, αντί να στείλει τα μνημόνια στον κάλαθο των αχρήστων, ο κ. Τσίπρας πέταξε εκεί το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, αυτό το πλήθος, ούτε καν κάποιο υποσύνολό του, δεν συγκεντρώθηκε όταν του πήραν τα χρήματά του για να μοιράσουν ελεημοσύνες όπου έκριναν και δεν είπε τίποτε όταν τα ψέματα που του πούλησαν για αλήθειες αποδείχθηκαν ψέματα. Πλήθος συγκεντρώθηκε για να ζητήσει την αποκαθήλωση του κόκκινου Βελζεβούλη στο Φάληρο, όμως υπέμεινε στωικότατα την καταστροφή της ακτογραμμής από το σαράβαλο που βυθίστηκε, μάλλον από δόλο, συνάντησε στον βυθό την αμέλεια και την ανευθυνότητα της πολιτείας και έτσι έκλεισε η δουλειά.

Δεν ανήκω σε όσους πιστεύουν ότι η εθνική συνείδηση είναι κάτι περιττό ή άχρηστο. Πιστεύω ότι είναι απαραίτητη για τη συλλογική μας ύπαρξη, μας υπενθυμίζει ότι δεν μεγαλώσαμε στο ορφανοτροφείο της Ιστορίας, και δημιουργεί υποχρεώσεις απέναντι στους προγόνους μας. Κοινώς μας συνδέει. Απλώς ξεχωρίζω τον εθνικισμό από τον πατριωτισμό. Και οι δύο χρειάζονται την εθνική συνείδηση για να αναπτυχθούν, όμως ο μεν πατριωτισμός σημαίνει την αγάπη για τη ζωντανή πατρίδα, για τη γλώσσα της, το πνεύμα της, τον πολιτισμό της, το τοπίο της· ο δε εθνικισμός προσκολλάται στα σύμβολα αδιαφορώντας για τη ζωντανή πραγματικότητά της. Η αδιαφορία αυτή προέρχεται είτε από άγνοια, αδυναμία σκέψης λόγω έλλειψης καλλιέργειας, βλέπε Χρυσή Αυγή. Είτε από μια φοβική στάση απέναντι στον σύγχρονο κόσμο, την οποία υιοθετεί μεγάλο τμήμα της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας. Υποθέτω ότι στο αυριανό συλλαλητήριο η συνταγή θα περιέχει μπόλικο εθνικισμό.

Χωρίς να παραγνωρίζω την αξία των συμβόλων, ξέρω πως μια ζωή που περιορίζεται στη διεκδίκησή τους κινδυνεύει να χάσει την πραγματικότητά της. Και το κυριότερο, να ξεχάσει ότι η επιστήμη έχει αποδείξει πως το βουντού δεν είναι πάντα ο αποτελεσματικότερος τρόπος να την αλλάξεις, όπως ο χορός της βροχής δεν καταλήγει απαραιτήτως σε μπόρα. Ες αύριον η συνέχεια.