Κομμουνιστές σε χορό μεταμφιεσμένων

kathimerini.gr

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Γιάννης Δραγασάκης δεν μπόρεσε να παραστεί. Το πνεύμα του όμως δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από το Μέγαρο Μουσικής, όπου παρουσιαζόταν το άρτι εκδοθέν έργο του Αριστείδη Μπαλτά με τον τίτλο «Ονόματα του κομμουνισμού». Εστειλε λοιπόν χαιρετιστήρια επιστολή, στην οποία συμπύκνωσε τα βασικά ερωτήματα που προκύπτουν από την «ξυγγραφή» του Αριστείδη του Μπαλτά και αποδεικνύουν ότι δεν πρόκειται για ό,τι να ’ναι, αλλά με λίγη προσπάθεια μπορεί να θεωρηθεί «κτήμα εσαεί». Το γεγονός ότι τα περισσότερα κείμενα του έργου αποτελούν «παραγωγή της περιόδου της αντιπολίτευσης» δεν τα καθιστά ανεπίκαιρα, απεφάνθη. Ή μήπως τα καθιστά, αναρωτήθηκε; Στο ερώτημα αυτό που έχει κάψει τόσα και τέτοια πολιτικά μυαλά, ο κ. Δραγασάκης, ως ένα εκ των ονομάτων του κομμουνισμού, απήντησε με τη γνωστή καθαρότητα του λόγου του. Οχι, δεν είναι ανεπίκαιρα. «Αυτά τα προκυβερνητικά (δεν φταίω εγώ για τη διατύπωση) κείμενα είναι προαπαιτούμενα για τη νέα προσπάθεια που πρέπει να γίνει». Αμήν και πότε, σκέφτηκα.

Ο Δημήτρης Τζανακόπουλος ήταν παρών. Και ευτυχώς, διότι άνοιξε νέες φιλοσοφικές οδούς: «Ο κομμουνισμός δεν είναι ένα τελικό σημείο, αλλά ένας ορίζοντας που διανοίγεται κάθε φορά διά της πράξης και διά του λόγου». Αντιλαμβάνεσθε ότι οι παριστάμενοι φιλαναγνώστες κομμουνισταί –μεταξύ αυτών και ο κ. Τσίπρας– άρχισαν να αναρωτιούνται ποιες πράξεις τους και ποιοι λόγοι τους το τελευταίο εικοσιτετράωρο διάνοιξαν τον ορίζοντα του κομμουνισμού. Αυτή είναι η πραγματική αξία της ανάγνωσης. Σε υποχρεώνει να αναρωτηθείς αν έδωσες ένα μπουκαλάκι νερό στον αναξιοπαθούντα γέροντα που περιμένει στην ουρά της τράπεζας την οποίαν έχει κλείσει ο κ. Βαρουφάκης. Το είχε προτείνει τότε ο κ. Μπαλτάς και ελπίζω να το έχει απαθανατίσει στο έργο του ως παράδειγμα διάνοιξης κομμουνιστικού ορίζοντος.

Οι σκέψεις είχαν πάρει φωτιά. Σπίθες πετάγονταν από το ένα κεφάλι στο άλλο. Η ατμόσφαιρα παρέπεμπε σε χριστιανική εικονογραφία της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος που βγαίνει σαν λοφίο φλογερό από τας κεφαλάς. Ωσπου πήρε τον λόγο ο Αριστείδης ο Μπαλτάς για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους: «Η μεταμφίεση με την ευρύτερη έννοια, το συμβάν ότι βρεθήκαμε στην κυβέρνηση και συνεχίζουμε να βρισκόμαστε συνδέεται με την έννοια της ευθύνης. Αν δεν κρατήσουμε τη “μεταμφίεση”, ότι είμαστε εντός και εκτός των κυβερνητικών πρωτοκόλλων, μάλλον θα την έχουμε πατήσει». Ενώ τώρα δεν την έχουνε πατήσει. Είπαμε να γίνουν σοσιαλδημοκράτες, αλλά αυτοί πια το παράκαναν.

Προκυβερνητικά ή προγλωσσικά, θα τα διάβαζα τα κείμενα από ανθρωπολογικό ενδιαφέρον. Φοβάμαι όμως πως δεν θα αντέξω.