Συγγνώμη Ρένα, σε αδίκησαν

kathimerini.gr

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ορισμένοι δεν έχουν καμία αίσθηση του τρόπου με τους οποίους τους βλέπουν οι άλλοι. Στις ακραίες περιπτώσεις με αυτούς ασχολούνται ειδικοί επιστήμονες οι οποίοι εντρυφούν στην άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής. Οπως όταν νομίζεις πως είσαι ο Ναπολέων, ενώ όλοι οι άλλοι γύρω σου σε φωνάζουν Λάκη. Οι ηπιότερες μορφές της πάθησης χρησιμοποιούνται ως πρώτη ύλη σε γελοιογραφίες, κωμωδίες, ανέκδοτα και οτιδήποτε επινοεί η νοημοσύνη για να εκτονωθεί. Οι ηγέτες απολυταρχικών καθεστώτων το πρόβλημα το αντιμετωπίζουν μόνον όταν έρθει η ώρα της πτώσης τους. Οσο κρατούν τα ηνία της εξουσίας δεν τους αφορά ο τρόπος με τον οποίον τους βλέπουν οι άλλοι, αφού αυτοί τον καθορίζουν διά της βίας. Το πρόβλημα το αντιμετωπίζουν οι πολιτικοί που επιθυμούν να αναλάβουν ρόλο στη δημοκρατία. Αυτοί είναι καταδικασμένοι να συμβιβάζουν τον τρόπο που οι ίδιοι βλέπουν τον εαυτό τους με τον τρόπο που τους βλέπουν οι άλλοι. Αν υπάρχει διάσταση, τότε όντως κινδυνεύουν να πέσουν από τα σύννεφα όπως ο Ελληναράς όταν διαπιστώνει πως δεν είναι ούτε ο εξυπνότερος, ούτε ο σοφότερος, ούτε ο ομορφότερος του κόσμου στον οποίον ζει.

Τις σκέψεις αυτές δεν μπόρεσα να τις αποφύγω όταν παρακολούθησα το βίντεο στο οποίο πρωταγωνιστεί η κ. Δούρου. Με φόντο το Μάτι, με σομόν σακάκι η περιφερειάρχης αποδίδει έναν μονόλογο εν είδει μονόπρακτης εξομολόγησης. Η κεντρική ιδέα του έργου είναι πως την πρωταγωνίστρια κάποιοι την έχουν αδικήσει. Αυτό τη θλίβει αφάνταστα. Δεν ξέρω αν φταίνε οι ερμηνευτικές της ικανότητες ή η σκηνοθετική αστοχία, πάντως η θλίψη της κ. Δούρου μοιάζει περισσότερο με θυμό. Είναι θυμωμένη με όσους την έχουν αδικήσει, επικαλείται «ανώτερες δυνάμεις» στις οποίες οφείλονται οι φυσικές καταστροφές και τέλος προτείνει ως λύση για την αποφυγή μιας νέας τραγωδίας την επικοινωνία. Οντως, αν οι κάτοικοι της δύστυχης περιοχής είχαν σκεφθεί να την πάρουν τηλέφωνο την κρίσιμη στιγμή, πολλές ζωές θα είχαν σωθεί. Στο τέλος καλεί σε διάλογο στον οποίον είναι ευπρόσδεκτοι ακόμη και όσοι είναι πιο θυμωμένοι από την ίδια την πληγωμένη αγωνίστρια. Πώς και δεν το είχαμε σκεφθεί μέχρι σήμερα ότι ο διάλογος είναι ό,τι καλύτερο σ’ αυτές τις περιπτώσεις;

Δεν ξέρω αν η κ. Δούρου πιστεύει όντως ότι την αδικούν όσοι της αποδίδουν ευθύνες για την ανικανότητα των υπηρεσιών των οποίων προΐσταται, με αποτέλεσμα να χαθούν 102 ζωές. Της εύχομαι να μην το πιστεύει και να το χρησιμοποιεί απλώς ως ρητορικό τέχνασμα. Αν όμως, ο μη γένοιτο, το πιστεύει, τότε θα της συνιστούσα να αναζητήσει την τύχη της σε ένα πολίτευμα προσφορότερο για την ίδια από τη δημοκρατία. Θα το ξεχνούσα. Περίμενα παρακολουθώντας το μονόπρακτο και κάποια συγγνώμη, έστω του τύπου «συγγνώμη που έχω δίκιο και σας στενοχώρησα».