Λαϊκός ηγέτης χωρίς λαό

kathimerini.gr

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Το 2015, υποσχόταν ότι θα αλλάξει την Ευρώπη. Πάλευε για την «Ευρώπη των λαών» και ευαγγελιζόταν τη συμμαχία του Νότου, όσο ο υπουργός των Οικονομικών, με ύφος αυθεντίας που εξώκειλε στο χωριό μας, προφήτευε τη διάλυση του κοινού νομίσματος. Εκ παραλλήλου, αλληθώριζε προς τη Μόσχα και το Πεκίνο προσδοκώντας ότι από εκεί θα έρθει η απελευθέρωση από τη γερμανική μπότα, ενώ ο Λαφαζάνης έγραφε το σενάριο του «Casa de Papel» με το νομισματοκοπείο. Ο συρμός στη χώρα ήταν αντιευρωπαϊκός και η ατμομηχανή του Τσίπρα έσερνε βαρύ φορτίο από αισθήματα που τα ερέθιζε η ρητορική των ΑΝΕΛ και της Χρυσής Αυγής. Το ΚΚΕ επέμενε στο πάγιο «εμείς σας τα λέγαμε», οι δε δυνάμεις του ευρωπαϊκού τόξου, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, τρώγονταν με τις ενοχές τους, ψάχνοντας επιχειρήματα για να υπερασπιστούν την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας. Οπως αποδείχθηκε από το δημοψήφισμα, δεν απευθύνονταν παρά σε μια μειοψηφία που έφερε το παρατσούκλι «μενουμευρωπαίοι». Τους αντιμετώπιζαν όπως οι φουστανελοφόροι τους φραγκοφορεμένους Φαναριώτες.

Ο ίδιος Τσίπρας αναγκάστηκε να παραδεχθεί πως όσα ίσχυαν το πρώτο εξάμηνο δεν ίσχυαν για το δεύτερο εξάμηνο. Οι μώλωπες που του κατάφεραν όσοι μέχρι λίγο πριν απειλούσε με αναστάσιμα βαρελότα αντιμετωπίστηκαν ως τίτλοι τιμής από το λαϊκό αίσθημα. Κέρδισε τις εκλογές με την ομολογία ότι η οικονομική του πολιτική δεν μπορεί να αντεπεξέλθει σε συνθήκες κρίσης, όπου η μόνη αποτελεσματική είναι αυτή που επιβάλλει η Ευρώπη. Παράλογο, όμως η πολιτική δεν ασκείται με ορθό λόγο. Ειδικά όταν το κράτος έχει πτωχεύσει και η κοινωνία αποσυντίθεται, χάνει μερίδιο της ελευθερίας της και καταδικάζεται στην αναζήτηση του ελάχιστου για την επιβίωσή της. Η Ευρώπη φοβόταν τον λαϊκισμό και ο Τσίπρας της εξασφάλιζε έναν λαϊκισμό φιλικό προς τον χρήστη. Οταν οι διάφοροι Γιωργάκηδες κυκλοφορούσαν στις διασκέψεις υποστηρίζοντας ότι για όλα φταίει ο Ελληνας φοροφυγάς, ανακάλυψε στον Τσίπρα τον κατάλληλο φοροεισπράκτορα. Φοβόταν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, και ο Τσίπρας την καθησύχαζε μαζεύοντάς τους αδιαμαρτύρητα στην επικράτειά του.

Το 2019, τα προβλήματα του 2015 έχουν κακοφορμίσει. Το αντιευρωπαϊκό αίσθημα όμως έχει ξεφουσκώσει. Και αυτό οφείλεται στον Τσίπρα. Κατάφερε να πείσει την ελληνική κοινωνία ότι η μοίρα της είναι μέσα στην Ευρώπη. Αυτό του έδωσε μερικά χρόνια στην εξουσία, πλην όμως τον αφόπλισε. Αφελής ή καιροσκόπος; Το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Υποστηρίζοντας ότι ο ίδιος μπορεί να βάλει τη χώρα στον δρόμο της ευρωπαϊκής κανονικότητας, δεν μπόρεσε να δει, θαμπωμένος από την εξουσία, ότι έστρωνε τον δρόμο σε όσους, ακόμη κι όταν δεν τους σήκωνε ο συρμός, την υπερασπίζονταν. Λαϊκός ηγέτης χωρίς λαό, θυμάται τον Βελουχιώτη και τις ελίτ. Και καθυστερεί τις εκλογές περιμένοντας το θαύμα.