Το ποπ κορν και ο Φλαμπουράρης

kathimerini.gr

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Η κατήφεια που την ποτίζεις με ουίσκι για να την καλλωπίσεις, οι λέξεις που κολλάνε στον ουρανίσκο σαν να μη θέλουν να βγουν, τα «μούτρα» επειδή οι ψηφοφόροι σού γύρισαν την πλάτη είναι θέμα χαρακτήρα. Είναι όμως και θέμα πολιτικής παιδείας. Κι αν τους είδαμε έτσι όπως τους είδαμε την Κυριακή το βράδυ, είναι επειδή η πολιτική τους παιδεία δεν τους είχε προετοιμάσει για την ήττα. Δεν το περίμεναν. Και καλά όλοι οι υπόλοιποι. Ο αρχηγός τους όμως; Ο ηγέτης που «πιάνει πουλιά στον αέρα» πώς είναι δυνατόν να μην το είχε δει; Οταν οι δάσκαλοί σου είναι οι μαέστροι του ολοκληρωτισμού, όσοι ταυτίζουν την πραγματικότητα με τον τρόπο που την παρουσιάζει η προπαγάνδα τους, κάποια στιγμή φτάνεις να την πιστέψεις κι εσύ ο ίδιος. Παρακολουθούσα τον ωραίο αγώνα που έδιναν οι φιλικές του εφημερίδες και το ιδιωτικό του κανάλι, η ΕΡΤ, για να πείσουν ότι το προβάδισμα της Ν.Δ. ήταν αμελητέο. «Κλείνει η ψαλίδα», «εκμηδενίζεται η διαφορά». Διοχέτευαν οι ίδιοι τις πληροφορίες και, όταν τις έβλεπαν τυπωμένες, τις πίστευαν επειδή το «έγραψε η εφημερίδα» ή το «είπε η τηλεόραση». Δεν το περίμεναν, επειδή οι ίδιοι πίστευαν στην προπαγάνδα τους.

Δεν ήμουν παρών στο γεύμα του κ. Τσίπρα με τους δημοσιογράφους το Σάββατο το μεσημέρι, όμως μου το μετέφεραν και το αναπαράγω με κάθε επιφύλαξη. Φέρεται ειπών ότι, αν πάμε για εθνικές εκλογές, ο ίδιος θα κάθεται να παρακολουθεί τον Μητσοτάκη και θα απολαμβάνει το ποπ κορν του. Γιατί ποπ κορν και όχι πασατέμπο ή φιστίκια Αιγίνης; Ισως γιατί το ποπ κορν προσφέρεται να το φτυαρίζεις με τη χούφτα σου και να μπουκώνεσαι. Δεν το περίμενε επειδή υποτίμησε τον αντίπαλό του. Ως το Σάββατο το μεσημέρι τον θεωρούσε «λίγο», την Κυριακή το απόγευμα άρχισε να υποψιάζεται πως είναι παραπάνω από το «λίγο» και το βράδυ, όταν είδε ότι είναι πολύ παραπάνω από το «λίγο», έπεσε από τα σύννεφα. Η βροντώδης αυτοπεποίθησή του δεν τον άφησε να δει τις ικανότητες του αντιπάλου του.

Είναι και ο παράγων Φλαμπουράρης, όχι ως πρόσωπο, αλλά ως ιδέα, ως σύμβολο της κουτοπόνηρης αριστερής παράδοσης. Η ιδέα που συνδέει τον Τσίπρα με την ιστορία μιας Αριστεράς η οποία πιστεύει ότι ο κοινοβουλευτισμός είναι ένα συμβόλαιο απάτης ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις και στην πελατεία τους. Η μεν δέχεται να εξαπατάται από τις δε, αρκεί να αποκομίζει ορισμένα οφέλη, τις περίφημες παροχές. Δεν έχει σημασία τι περιέχουν αυτές οι παροχές. Αρκεί να είναι παροχές. Δεν περίμεναν ότι τα χαρτζιλίκια που μοίρασαν θα έθιγαν την αξιοπρέπεια των συνταξιούχων κι ας έφεραν τον ευγενή τίτλο «παροχές». Οταν πιστεύεις την προπαγάνδα σου, υποτιμάς τον αντίπαλό σου και μοιράζεις παροχές, πώς να την περιμένεις τέτοια ήττα;