Εκλογή Προέδρου με κλήρο

kathimerini.gr

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Η αρχαία σοφία για ακόμη μία φορά μάς δίνει τη λύση. Ως γνωστόν, στην κλασική Αθήνα οι άρχοντες εκλέγονταν με κλήρο. Εξαιρούνταν ο άρχων στρατηγός για ευνόητους λόγους. Δεν βλέπω τον λόγο λοιπόν γιατί να μη δοκιμάσουμε να εκλέγουμε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με κλήρωση. Κατ’ αυτόν τον τρόπο θα απαλλαγεί η πολιτική ζωή από την υποχρέωση να καταναλώσει πολύτιμες εργατοώρες για να καταλήξει σε ένα πρόσωπο του οποίου το μόνο προσόν είναι να είναι κοινώς αποδεκτό, δηλαδή να μην ενοχλεί κανέναν. Δεδομένης δε της γοητείας που ασκούν στο έθνος οι πάσης φύσεως κληρώσεις, θα αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον της κοινωνίας για τον μάλλον αδιάφορο θεσμό. Θα μου πείτε ότι στην αρχαία Αθήνα οι πολίτες δεν ξεπερνούσαν τις 25.000, ενώ εμείς είμαστε κάτι εκατομμύρια. Το εμπόδιο θα μπορούσε να ξεπεραστεί αν θέταμε προδιαγραφές για τη συμμετοχή στην κλήρωση. Οπως, για παράδειγμα, η γνώση δύο τουλάχιστον ξένων γλωσσών, κατά προτίμηση ευρωπαϊκών, τις οποίες ο υποψήφιος θα πρέπει να ομιλεί με βαριά ελληνική προφορά. Απαραίτητη η ικανότητα εκφοράς βαθυστόχαστων κοινοτοπιών με ύφος μειλίχιο. Η δυνατότητα παραγωγής φράσεων μακράς διαρκείας, τουλάχιστον τρία με τέσσερα λεπτά, ώστε στο τέλος ο ακροατής να μη θυμάται τι έχει ακούσει. Οι υποψήφιοι θα πρέπει να εξετάζονται και στο μάθημα της έκθεσης ιδεών με θέμα «Ο κόσμος χωρίζεται σε ανθέλληνες και φιλέλληνες».

Οι υποψήφιοι θα περνούν από επιτροπή σοφών, ειδικών στην κοινοτοπία και στην αδολεσχία, η οποία θα κρίνει και τη συμμετοχή τους στην κλήρωση. Ο θεσμός απαιτεί ώρες ορθοστασίας, οπότε ο Πρόεδρος ή η Πρόεδρος δεν θα πρέπει να πάσχουν από ορθοστατική υπόταση. Επειδή το έργο του Προέδρου απαιτεί και ώρες καθιστικής κόπωσης, οι άρρενες θα πρέπει να εξετάζονται για την κατάσταση του προστάτη τους. Θα ήτο χρήσιμον η συμμετοχή στην κλήρωση να οργανωθεί με τη μορφή λαχειοφόρου αγοράς τα έσοδα της οποίας θα καλύψουν τα έξοδα της Προεδρίας της Δημοκρατίας. Ρίχνω μερικές ιδέες ελπίζοντας ότι, αν με το ζήτημα ασχοληθούν άλλοι, σοβαρότεροι εμού, θα εμπλουτισθούν με λεπτομέρειες. Πριν πολλά πολλά χρόνια νομίσαμε ότι Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα γίνει ο Ζαν Λουί Τρεντινιάν και τελικά μας βγήκε ο Σαρτζετάκης. Πριν από τέσσερα μόλις χρόνια νομίζαμε πως θα εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας, εξελέγη όμως ο Τσίπρας με τον Βαρουφάκη. Ο διαχωρισμός της εκλογής Προέδρου από την προκήρυξη εκλογών απαλλάσσει την πολιτική μας ζωή από το άγχος, όμως δεν είναι αρκετός για να αποκαταστήσει το συρρικνωμένο κύρος του θεσμού. Είναι κάπως σαν τις μαθητικές παρελάσεις και τους σημαιοφόρους. Ισως, αν δοκιμάσουμε την κλήρωση και για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, να αντιληφθούμε τη σχέση του θεσμού με την αριστεία.